حالا شب بخیر.

فعلا من نیاز دارم شما معرفی کنید..

کتاب معرفی کن

حاضر بودم هیچگاه به نویسندگی برنگردم، اما حالم خوب باشد.

امروز انزجار مینوازم.

“صرفا یادداشتی متناقض. نخوان”
روی سنگ قبرت دراز کشیده ام،
دستانم را به آرامی روی سیمینِ تنت میکشانم؛ از همیشه حنجره ام گرفته تر و تو نیز لغنتامه ای در ذهن بی جانت باقی نمانده است. چشمانم در دریایی غرق است که جاری شدنش، پوستم را تا سرحد مرگ میسوزاند. چه گویم؟، حرفی ندارم؛ میخواهم تنم به سردی تن تو شود که شاید بتوانم در دنیایی دیگر، دستانت با تمام قوایم بگیرم.
عزیزم، تا به حال هیچ حسی به سنگینی تنفر را درمورد “ما” احساس نکرده بودم. تو نیز با گذر زمان همراه شدی و نقطه ی اتصالی میان‌ما باقی نگذاشتی. متنفرم از هرچیزی که برایم یادآور چهره ی عبوست است، از خلق و خوی گُه مانندت و دستان سردت؛ چیزی جز این میتوانم بگویم؟ اولین باری‌ است که دروغ های خودم را هم باور نمیکنم. چه فرقی دارد در دنیای احمقانه ی دیگری باشی یا فاصله ای مکانی میانمان باشد، تو در هر حال مُرده ای و تبدیل به اهریمنی شده ای که با نبودنت، هرلحظه و هرکجا دست به شکنجه ی روحم میزنی.
بارها میخواستم بگویم که با وجود شناختن سر تا سر وجود منِ بی مغز، چقدر همانند دیگرانی.
به هرکجا میروی برو؛ برو به درک، به جهنم، به بهشت یا حتی شهری دیگر. میتوانی خودت را گم و گور کنی، لحظه ای هم به ذهنت خطور نکند که دنبالت میگردم. محو شو… لعنت به دروغ هایم.
سالهاست که میگریم، روی این سنگ سردی که در لایه های عمیق تر آن، چشمان زیبایت را بسته ای. مشت میزنم. بنظرت این شاخه های درخت برای زخمی کردنم، به قدر کافی تیز هستند؟ البته قبل از تکه پاره کردن تنم بایستی بگویم که مرا ببخش، چیزی در زندگی بیهوده ام باقی نمانده است؛ حق خونریزی یا رنگ باختن روحم را از من نگیر. نمیتوانم تورا کنار خودم داشته باشم، به یادم بمان عزیزم. تنها مرا یاد کن.
اِلْ- دوم بهمن سال دوم

بخونید.