اجازه بده دوستت داشته باشم، تو رویاهام خیلی قشنگ دوستت دارم؛ چرا نمیزاری واقعیش کنم؟ تو همین لحظه های واقعی دستتو بگیرم و قربون صدقت برم و بغلت کنم؟

من واقعا نه حوصله حرف زدن و نزدیک شدن دارم، نه نای صمیمی شدن، یا برگردوندن صمیمیت های از دست رفته.
ببینید من واقعا خسته ام.
اگر هرکسی فاصله گرفته ازم، از این بیشترم دور بشه من همچنان خسته ام، نیاز دارم هرکی دوستم داره بیاد سمتم و باهام حرف بزنه.
چون من نمیتونم.
واقعا ذهنم و بدنم و خودم برای هیچ چیزی حوصله نداریم.

من نمیگم دوستت دارم؛ ولی دستاتو میگیرم، نوازشت میکنم، سرتو میزارم رو شونم، تشویقت میکنم، اینا همش معنی دوستت دارم میده.

- تو جات همین بغله بگو خب.

‏کاش مثلا آدم وقتی یکیو خیلی دوست داره برای ابراز حجم زیاد علاقه‌ش میتونست یه کاری فراتر از بغل و بوس و اینا انجام بده. مثلا یه تیکه از خودشو میکَند میداد به اون آدمه، یا یه تیکه از اون آدمه رو پیش خودش نگه میداشت، یا آدمه رو میخورد.

شما رو نمیدونم ولی من عمیقا دوست دارم سرشو بزاره رو پام موهاشو نوازش کنم.

دلم میخواهد تو تمام آنچه را که من احساس میکنم و نمیگویم بفهمی.

چرا باید به یک نفر احتیاج داشته باشم که باهاش دو کلمه حرف بزنم؟ خودم با خودم می‌تونم بیشتر از دو کلمه حرف بزنم و حرفای خودمو راحت‌تر بفهمم. اگه کسی به اینجا برسه دیگه نه میگرده، نه انتظار میکشه.