بعد مدت ها امروز روز خوبی بود

اگر قرار باشد سه هزار یا حتی سی هزار سال زندگی کنی، به یاد داشته باش که تنها زندگی‌ای که انسان می‌تواند از دست بدهد همان زندگی‌ست که در لحظه اکنون دارد؛ و افزون بر آن، اینکه انسان نمی‌تواند غیر از زندگی‌ای که از دست می‌دهد، زندگی دیگری داشته باشد‌. این امر بدین معناست که طولانی‌ترین و کوتاه‌ترین زندگی با یکدیگر فرقی ندارند، زیرا زمان حال به یک اندازه به همه تعلق دارد، ولی زمان گذشته دیگر در اختیار ما نیست. بنابراین، چیزی جز همان لحظه‌ی گذرا را از دست نمی‌دهیم، چون هیچ‌کس نمی‌تواند گذشته یا آینده را از دست بدهد _ زیرا چگونه می‌توان کسی را از چیزی که به او تعلق ندارد محروم کرد؟ پس باید دو نکته را به خاطر داشته باشیم. اول این‌که تمام ادوار خلقت از ازل شکل تکراری یکسانی داشته‌اند؛ بنابراین، تماشای منظره‌ای یکسان به مدت صدسال، یا دویست سال یا تا ابد، هیچ فرقی ندارد. دوم این‌که چون مرگ فرارسد زیان کسانی که طولانی‌ترین و کوتاه‌ترین عمر را داشته‌اند دقیقا به یک اندازه است، زیرا انسان نمی‌تواند چیزی جز زمان حال را از دست بدهد چون این تنها چیزیست که دارد و کسی نمی‌تواند چیزی را که ندارد از دست بدهد.

📚 تاملات
#مارکوس_اورلیوس
@zhican

به یاد آر که چندین سال تعلل کرده‌ای؛ و از آن همه فرصت‌های اضافی که خدایان به تو داده‌اند هیچ استفاده‌ای نکرده‌ای‌. اکنون وقت آن است که به طبیعتِ جهانی که به آن تعلق داری پی بری، و بفهمی که چه قدرتی بر آن حاکم است و از چه منشائی برخاسته‌ای و دریابی که وقت محدودی داری‌. پس وقت را غنیمت شمار و بر آگاهی‌ات بیفزا، وگرنه آن را برای همیشه از دست خواهی داد‌.

📚 تاملات
#مارکوس_اورلیوس
@zhican

گرمای زمستانی

پسرم! مشق‌هایت را نوشته‌ای؟
سر که برمی‌گردانم
پهنایِ‌ صورتم خیسِ اشک می‌شود
پا به فرار می‌گذارم 
پسرم مشق‌هایش را نمی‌نویسد
دست‌هایش را نگاه می‌کند
چشم‌هایِ‌ مرا

ــ زنم را در قلبم چال کردم ــ

پسرم! مشق‌هایت را ننویس
دست‌هایت را بنویس
چشم‌هایت را
آن قایقِ کوچک را
که مادرت در تو جا گذاشت
بنویس ما غمگینیم و دریا دور
بنویس آسمان برایِ‌ خود آسمان است
ما درون‌ِ هم می‌میریم
نه در خاک، نه در آسمان
بنویس پدرت از آسمان
از شهر می‌ترسد
از خیابان از زنده‌ها می‌ترسد
پسرم ما آفتاب نیستیم
گوشت و خون و استخوانیم
و «امید» و «عشق» و «پرواز» و همه‌ی این‌ها
گرمای زمستانی هستند
فصل به فصل فتیله پایین‌تر می‌آید
می‌نویسم تا پسرم ننویسد :
ما زنده نیستیم
ما بلد نیستیم
خانه‌ای در دریا هستیم
که مجبوریم از دور، چراغی را زنده نگه داریم

پسرم پدرت مرد نیست
قایقی‌ست که پدرانش تراشیده‌اند
که با آن روزی به دریاها بروند
و او آن‌ را تکه‌تکه کرده
و با هر تکه‌ـ‌ تکه‌اش
بلند‌بلند خندیده است
باید از این تکه‌ها آتشی به‌پا کنیم
مادرت ، در قلبِ من، سردتر شده
قایق‌هایمان را تکه‌تکه کردیم
دریا نیز تمام شده
ما دیوانه‌تر از آنیم
که بتوانیم زنده باشیم    

@shahramsheydayi
از کتاب #آتشی_برای_آتشی_دیگر #شهرام_شیدایی #کلاغ_سفید

وقتی که جنگ به پایان رسید باهم ازدواج خواهیم کرد و جهان پر از گل هایی مانند تو خواهد شد و تو زیباترین دختر دنیا را بدنیا خواهی آورد.

( بخشی از نامه ی پیدا شده در جیب سربازی کشته شده در جنگ جهانی دوم در سال 1939)
@zhican

دنیا غیر از تو برای من معجزه نداده نه
رابطمون بالا پایین داشته گه گاهی
ولی هنوزم تازگی روز اشنایی
چون به همدیگه قول دادیم این نشه عادی

@zhican ?²

بعد از یک ماه تمام دویدن، امروز ایستاده‌ام. در سکونم. حس فرسوده بودن زیادی دارم. خلوتم را از دست داده‌ام. یک چیز را فهمیده‌ام؛ اینکه سرعت آدم‌ را بیچاره می‌کند. آن‌قدر در سرعت این روزگار گیر کرده‌ایم که آهستگی دیوانه‌مان می‌کند. انگار به نبردی سنگین می‌رویم. بی هیچ سلاحی در برابر دشمن تا دندان مسلح. درحالی‌که این دشمن سایه‌ی هیولایی روی دیوار است. کافی‌ست نزدیکش شوی تا چیزی از آن باقی نماند.
گاهی باید لم بدهی و سقف بالای سرت را ورانداز کنی. فکرها در سرت بپیچند و بروند. مهارشان نکنی. تماشاشان کنی.  مثل وقتی که از پشت پنجره طوفانی را نگاه می‌کنی. پشت پنجره چاییت را می‌نوشی تا طوفان بگذرد. گاهی باید سکون یابی تا زندگی درونت جریان یابد.

#امیر_رضا_طهماسبی
@zhican

انگشت‌به‌انگشت
و رگ‌به‌رگ دستانت را سپاسگزارم
که در روزگار آوارگی خانه‌ی من بودند
و به وقت توفان سرپناهم
و آن‌گاه که میهنم را
از زیر پایم بیرون کشیدند، دستان تو وطنم شدند.
هر کجا دستانت را دیدی
سلام مرا برسان
‌
‌
#سعاد_الصباح
@zhican

اگر دم از آزادی می‌زنی و خود را مدافعش می‌دانی، باید به تمام عقاید آزادی ابراز بدهی. به مخالفانت و حتی به شیطان. آزادی اما و اگر و باید و نباید برنمی‌دارد. اما و اگر و باید، پشتش کنترل‌گری‌ست و کنترل‌گری مقدمه‌ی دیکتاتوری. #امیر_رضا_طهماسبی @zhican

به تعبیر خودم، به واقعیات زندگی تن دادم، تسلیم ضروریات آن شدم: چنین و چنان کردم، و عمر گذشت؛ به تعبیر اِیدریئن، من از زندگی قطع امید کردم، از آزمودن آن دست کشیدم، هر چه را پیش آمد پذیرفتم. به این ترتیب، برای اولین‌بار، دچار نوعی ندامت عمیق شدم _ احساسی مابین دل‌سوزی به حال خود و نفرت از خود _ نفرت از تمامی زندگی‌ام، سرتاپا.

? درک یک پایان
#جولین_بارنز
@zhican