اخیراً خبرهایی دربارۀ به راه افتادن و محبوبیت یک هوش مصنوعی چینی به نام دیپ سیک منتشر شد. از این هوش مصنوعی چینی دربارۀ وقایع مهم تاریخ چین سؤالاتی پرسیدم و نتیجه‌اش را می‌توانید در این ویدیو ببینید.
برای ویدیوی کامل به کانال یوتوب شرق وحشی مراجعه کنید:
https://youtu.be/tSgeUanrGZE?si=kCQsrdYWEN_Uuf7Z

https://t.me/yusefmasoud

بریکس به چه کاری می‌آید؟
جوزف اس. نای جونیرو (منتشر شده در پروجکت سیندیکت)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/807
بخش دوم
*
افزایش اعضای جدید نه‌تنها باعث تقویت بریکس نمی‌شود، بلکه رقابت‌های بیشتری را وارد آن می‌کند. مصر و اتیوپی در مورد سدی که اتیوپی مشغول ساخت آن روی رود نیل است، اختلاف دارند و ایران نیز با امارات متحدۀ عربی و عضو احتمالی آینده، عربستان سعودی، اختلافات دیرینه‌ای دارد. این رقابت‌های درون‌سازمانی جدید، نه‌تنها تلاش‌های بریکس را محدود می‌کند بلکه آن را از اثربخشی دور خواهد کرد. گروه متشکل از ۷۷ کشور در حال توسعه اعضای بیشتری دارد و به دلیل اختلافات داخلی خود همواره محدود بوده است.
در نشست بریکس پلاس در سال ۲۰۲۴، موضوعاتی مانند همکاری اقتصادی و امنیتی، ارتقای تبادلات فرهنگی و پروژه‌های توسعه مشترک متمرکز بر زیرساخت و پایداری مورد بحث قرار گرفت. اما چنین مباحثاتی معمولاً نتایج قابل‌توجهی به همراه ندارند. در سال ۲۰۱۴، این گروه بانک توسعۀ جدید را تأسیس کرد که دفتر مرکزی آن در شانگهای است؛ اما این مؤسسه تاکنون نتایج محدودی به دست آورده است.
به همین ترتیب، هدف اعلامی گروه برای اجتناب از دلار و تسویه بیشتر تجارت دوجانبۀ اعضای خود با استفاده از ارزهای ملی پیشرفت محدودی داشته است. هر تلاشی برای جایگزینی دلار به‌عنوان ارز ذخیرۀ جهانی مستلزم حمایت چین از یوان با بازارهای سرمایۀ عمیق، انعطاف‌پذیر و حاکمیت قانون است ــ‌و این شرایط هنوز فراهم نشده است.
پس بریکس چه فایده‌ای دارد؟ برای فرار از انزوای دیپلماتیک، قطعاً برای روسیه مفید است. به‌عنوان ابزاری دیپلماتیک برای نمایش رهبری جهان در حال توسعه، برای چین نیز مفید بوده است. به‌عنوان کانالی برای موازنۀ قدرت با چین، برای هند نیز کاربردهایی دارد. و به‌عنوان سکویی برای تبلیغ توسعۀ ملی، گاهی برای برزیل و آفریقای جنوبی مفید بوده است. اما آیا این عملکردها آن را به نقطۀ اتکای جدید سیاست جهانی تبدیل می‌کند؟ من چنین فکری نمی‌کنم. {پایان}
https://t.me/yusefmasoud

بریکس به چه کاری می‌آید؟
جوزف اس. نای جونیرو (منتشر شده در پروجکت سیندیکت)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول
https://t.me/yusefmasoud
*
یکی از سؤالاتی که ممکن است سال ۲۰۲۵ به آن پاسخ دهد این است که آیا بریکس (برزیل، روسیه، هند، چین، آفریقای جنوبی) به مرکز جدید قدرت در سیاست جهانی تبدیل خواهد شد یا خیر. اکنون که این گروه اعضای جدیدی (مصر، اتیوپی، ایران و امارات متحده عربی) را اضافه کرده و ۴۵ درصد جمعیت جهان را نمایندگی می‌کند، برخی معتقدند که این گروه در حال تثبیت «جنوب جهانی» (اصطلاحی که به‌طور گمراه‌کننده استفاده می‌شود) است و چالشی جدی برای قدرت آمریکا و غرب ایجاد می‌کند. اما من به چنین ادعاهایی با تردید می‌نگرم.
در سال ۲۰۰۱ که جیم اونیل (اقتصاددان ارشد وقت گلدمن ساکس) اصطلاح «بریک» را ابداع کرد، هدف او صرفاً شناسایی چهار اقتصاد نوظهوری بود که احتمالاً تا سال ۲۰۵۰ بر رشد اقتصادی جهان مسلط می‌شدند. اما این برچسب به‌سرعت معنایی سیاسی پیدا کرد. این گروه در مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۰۶ به یک گروه دیپلماتیک غیررسمی تبدیل شد و سپس با برگزاری اولین نشست سران بریک در سال ۲۰۰۹ به سازمانی رسمی بدل شد. در آن زمان، این نشست در روسیه برگزار شد و تمرکز آن ــ‌همان‌گونه که امروز هم هست‌ــ بر پیشبرد یک نظم جهانی چندقطبی بود. در پایان سال بعد، با عضویت آفریقای جنوبی، این گروه حرف «S» را به نام خود اضافه کرد.
یک طبقۀ دارایی در وال‌استریت به یک سازمان بین‌المللی تبدیل شد، تا حدی به این دلیل که با آرزوهای روسیه و چین برای رهبری جهان در حال توسعه همخوانی داشت. شانزدهمین نشست سران بریکس در اکتبر ۲۰۲۴ در روسیه برای اولین بار با حضور اعضای جدید آن برگزار شد (عربستان سعودی هنوز تصمیم نگرفته که دعوت این گروه را بپذیرد یا خیر و دولت جدید آرژانتین از پیوستن انصراف داد). حدود ۳۶ رهبر ملی و نمایندگان بسیاری از سازمان‌های بین‌المللی، از جمله آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، در این نشست حضور داشتند و ترکیه از این فرصت استفاده کرد تا درخواست عضویت خود را ارائه دهد.
نشست سال ۲۰۲۴ بر تقویت روابط در جنوب جهانی و ساختن جهانی چندقطبی متمرکز بود و ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، از این مناسبت برای نشان دادن اهمیت دیپلماتیک خود در سطح جهانی علیرغم حملۀ روسیه به اوکراین در سال ۲۰۲۲ استفاده کرد.
با توجه به اینکه کشورهای بیشتری به عضویت در بریکس علاقه نشان می‌دهند، به نظر می‌رسد بریکس واقعاً می‌تواند خود را به‌عنوان رهبر مقاومت در برابر نظم بین‌المللی تحت سلطۀ آمریکا معرفی کند. برخی حتی آن را جانشین جنبش غیرمتعهدها در دوران جنگ سرد می‌دانند که اعضای آن از انتخاب بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی خودداری می‌کردند. اما در حالی که جنبش غیرمتعهدها در مخالفت با ایالات متحده منافع مشترکی داشت، روسیه و چین از اعضای بنیان‌گذار آن نبودند.
در هر صورت، بعید است که بریکس در سازمان‌دهی رسمی «جنوب جهانی» موفق شود. نه‌تنها بزرگ‌ترین و مهم‌ترین اعضای آن ــ‌چین، هند و روسیه‌ــ همگی در شمال خط استوا قرار دارند، بلکه این سه کشور برای رهبری رقابت می‌کنند.
روسیه و چین در مخالفت با چیزی که تهدید آمریکا می‌دانند، منافع مشترکی دارند و «اتحاد بدون محدودیت» خود را اعلام کرده‌اند. اما چنین شعارهایی اختلافات استراتژیک عمدۀ بین آن‌ها را پنهان می‌کند. در حالی که روسیه در قرن نوزدهم، زمانی که سلسلۀ چینگ ضعیف بود، بخش‌های وسیعی از سرزمین چین را تصرف کرد، اکنون اقتصاد چین ده برابر اقتصاد روسیه است. هر دو کشور برای نفوذ در آسیای مرکزی رقابت می‌کنند و چین از تلاش روسیه برای به کار گرفتن همسایه‌اش، کرۀ شمالی، برای جنگ در اوکراین نگران است.
محدودیت حتی مهم‌تر برای بریکس به‌عنوان یک سازمان، رقابت بین چین و هند است که اکنون پرجمعیت‌ترین کشور جهان است. اگرچه چین بسیار ثروتمندتر از هند است، اما (مانند روسیه) با کاهش جمعیت مواجه است، در حالی که جمعیت و نیروی کار هند همچنان در حال افزایش است.
علاوه بر این، چین و هند مرز مورد مناقشه‌ای در هیمالیا دارند که نیروهای آن‌ها بارها در آنجا با هم درگیر شده‌اند و این وضعیت با دوستی سنتی چین با پاکستان پیچیده‌تر شده است. در واقع، از همان ابتدا یکی از دلایل شرکت هند در بریکس، نگرانی مداوم از جانب چین بود. در حالی که هند از اتحادهای رسمی اجتناب می‌کند، به همین دلیل مشارکت خود را در «کوآد» (که شامل ایالات متحده، ژاپن و استرالیا می‌شود) نیز افزایش داده است. {ادامه در بخش دوم}
https://t.me/yusefmasoud/808

وضع کشورهایی که آزادی اقتصادی دارند، بسیار بهتر است
ورونیک د روگی (منتشر شده در ریزن)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
قسمت اول: https://t.me/yusefmasoud/764
قسمت دوم
*
حتی کشورهایی مثل ایالات متحده هم که به صورت سنتی اقتصادهای آزادی داشتند هم متزلزل شده‌اند و هزینه‌های حکومتی‌شان افزایش یافته و بارهای مقرراتی سنگین‌تر و مقررات تجاری بالاتری دارند. به علاوه، چهرۀ زشت قرنطینه‌های کووید19 و دیگر جباریت‌های حکومتی دوران پاندمی هم در داده‌ها مشخص است.
ممکن است چیزهای بسیاری از دست برود. با خیزش رژیم‌های اقتدارگرای دست راستی مخالف مهاجرت و دیگر جنبه‌های آزادی اقتصادی، با چالش‌های جهانی مواجه خواهیم شد. حتی در ایالات متحده، آزادی اقتصادی را نمی‌توان به روشنی روی برگه‌های رأی دید. هم معاون رئیس‌جمهور کامالا هریس و هم رئیس‌جمهور سابق دونالد ترامپ مشتاق گسترش دست بلند حکومت به بسیاری از حوزه‌های اقتصادی زندگی‌هایمان هستند. در نتیجه، ما آمریکایی‌ها باید یکی از نامزدها را بر اساس طیفی از دیگر عوامل انتخاب کنیم.
با این همه، می‌توانیم اصرار کنیم که نامزدهای بعدی آزادی اقتصادی را ارزشی بنیادین‌تر بدانند. تاریخ نشان می‌دهد که جوامع برخوردار از اقتصادهای آزاد، انعطاف‌پذیرتر و سازگارترند. از طریق شیوه‌های غیرمتمرکز حل مسئله به چالش‌ها واکنش نشان می‌دهند نه با برنامه‌ریزی مرکزی و به این ترتیب به جای اینکه به بینایی نصفه و نیمۀ چند مقررات‌گذار متکی باشند، ظرفیت بالقوۀ میلیون‌ها نفر را شکوفا می‌کنند.
برای پس گرفتن جایگاه رهبری آمریکا، باید به حوزه‌هایی رسیدگی کنیم که در آنها عقب افتاده‌ایم. یعنی عقب راندن نظام مقرراتی از کنترل خارج شده‌مان، اصلاح قانون مالیاتی که کار کردن، سرمایه‌گذاری و نوآوری را تنبیه می‌کند و همینطور مقاومت در برابر وسوسۀ حل تمامی مشکل با مداخلۀ دولتی بیشتر.
بیایید به یاد داشته باشیم که آزادی اقتصادی یک ایدئولوژی انتزاعی نیست -دربارۀ آدم‌های واقعی است که پیامدهای انتخاب‌های واقعی مسئولان دولتی دربارۀ زندگی‌هایشان را تحمل می‌کنند. این شاخص فقط آمار اقتصادی را اندازه نمی‌گیرد؛ پتانسیل انسانی را اندازه می‌گیرد و این پتانسیل ارزش محافظت را دارد. {پایان}
https://t.me/yusefmasoud

وضع کشورهایی که آزادی اقتصادی دارند، بسیار بهتر است
ورونیک د روگی (منتشر شده در ریزن)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
https://t.me/yusefmasoud
قسمت اول
*
توانایی انتخاب شغل، آغاز کسب و کار، مالکیت دارایی یا تصمیم‌گیری برای چگونگی هزینه کردن درآمد برای اکثر آمریکایی‌ها طبیعی به نظر می‌رسد. اما برای میلیاردها نفر در سرتاسر جهان، این بنیادین‌ترین آزادی‌های اقتصادی همچنان دور از دسترسند. تازه‌ترین شاخص آزادی اقتصادی جهان که به تازگی توسط انستیتو فریزر منتشر شد، به ما یادآوری می‌کند که چرا آزادی برای همه مهم است، فارغ از اینکه کارگری اهل میشیگان باشند یا کارآفرین حوزۀ فناوری در آستین یا کارگری در نیجر.
آزادی اقتصادی صرفاً مفهومی نابسمان و مختص کلاس‌های دانشگاهی نیست. دربارۀ این است که آیا حکومت از حقوق مالکیت محافظت می‌کند یا خودسرانه دارایی‌ها را مصادره می‌کند؛ مقررات آیا معقولانه‌اند یا خفه کننده؛ آیا افراد می‌توانند آزادانه تجارت کنند یا با هزارتویی از موانع مواجه‌اند؛ ارزش پول افراد ثابت می‌ماند یا در اثر سوءمدیریت حکومت قدرت خریدشان کاهش می‌یابد؛ و آیا می‌شود روی دادگاه‌ها حساب کشید که قراردادها را منصفانه اعمال کنند یا خیر.
شاخص 2024، با استفاده از تازه‌ترین داده‌های در دسترس سال 2022، این عوامل را به دقت در 165 کشور اندازه می‌گیرد، همان کاری که از 1996 به این سو انجام داده است. نتایج حیرت‌انگیزند.
میانگین سرانۀ تولید ناخالص داخلی آزادترین اقتصادها حدود ۷/۶ برابر کشورهای حاضر در یک چهارم پایین رده‌بندی اقتصادهای آزاد است. آنها محیط زیستی پاکیزه‌تر، عملکرد بهتری در حوزۀ مراقبت‌های بهداشتی و امید به زندگی بیشتری دارند -با فاصلۀ زیاد. حتی فقیرترین شهروندان کشورهای آزاد وضع‌شان از افراد طبقۀ متوسط کشورهای دارای اقتصاد بسته بهتر است.
این کشورهای خوش‌شانس کدامند؟ «هنگ کنگ (اول)، سنگاپور (دوم)، سوئیس (سوم)، نیوزیلند (چهارم)، ایالات متحده (پنجم)، دانمارک و ایرلند (مشترکاً ششم)، کانادا (هشتم) و استرالیا و لوکزامبورگ (مشترکاً نهم).» خوانندگان حتماً در جریان هستند که سناتور برنی سندرز (دموکرات از ایالت ورمانت) معمولاً از دانمارکی به عنوان یک رژیم دموکراتیک سوسیالیستی یاد می‌کند که بیشتر شبیه ایالات متحده است تا یک کشور حقیقتاً سوسیالیستی.
حالا که صحبت از کشورهای شبه‌سوسیالیستی است، ده کشور دارای بسته‌ترین اقتصادها عبارتند از یمن، لیبی، ایران، آرژانتین، میانمار، الجزایر، جمهوری عربی سوریه، سودان، زیمبابوه و ونزوئلا.
فقط بحث اعداد و آمار نیست. وقتی ونزوئلا آزادی‌های اقتصادی را منحل کرد و با ملی‌سازی، کنترل قیمت‌ها، کنترل قیمت ارز و وضع مقررات بر کسب و کار و تجارت به کشوری سوسیالیستی تبدیل شد، از ثروتمندترین کشور آمریکای جنوبی به کشوری تبدیل شد که میلیون‌ها نفر از شهروندانش بابت فقر از آن کشور گریخته‌اند. در همین حال، بوتسوانا با پذیرش آزادی اقتصادی از یکی از فقیرترین کشورهای آفریقا به نمونۀ موفق یک کشور دارای درآمد متوسط تبدیل شد.
برای همین است که مسئلۀ اصلی آزادی اقتصادی سود نیست؛ بحث رفاه مردم عادی است. این گزارش به ما یادآوری می‌کند که چرا نباید سرکوب اقتصادی را حتی برای بدترین دشمنانمان هم بخواهیم. برای مثال، نرخ مرگ و میر نوزدان کشورهای یک چهارم پایین جدول آزادی اقتصادی، نُه برابر نرخ مرگ و میر نوزدانان ساکنان یک چهارم بالای این جدول است. فقر مطلق 30 برابر محتمل‌تر است. وجود کودکان کار رایج است و بی‌سوادی، به ویژه در میان دختران، به چشم می‌خورد.
پیامدهای آزادی اقتصادی بسیار فراتر از آمارهای تولید ناخالص داخلی یا بازارهای سهام است. متأسفانه، گزارش امسال ادامه یافتن روندی دردسرساز را نشان می‌دهد. پس از چند دهه گسترش آزادی اقتصادی که بیش از 1 میلیارد نفر را از فقر خارج کرد، حالا شاهد یک عقب‌نشینی جهانی هستیم. سومین سال متوالی است که آزادی اقتصادی جهانی در حال افول است. {ادامه در قسمت دوم}
https://t.me/yusefmasoud

اسکار یا فیدل؛ مسئله این است!
مسعود یوسف‌حصیرچین
https://t.me/yusefmasoud
*
دیروز خبر آمد که علیرغم ورود نفت به کوبا، هنوز هم این کشور با خاموشی‌های بلندمدت مواجه است. مدافعان نظام سوسیالیستی کوبا این مسئله را نتیجۀ طوفان اسکار می‌دانند.
حقیقتاً طوفان‌های حاره‌ای در این منطقه چیز جدیدی نیستند و گاه بسیار مخربند اما این را کسی می‌تواند بگوید که هر روز لنگ یک چیز نیست. همین چند ماه پیش کوبا با مشکل پول نقد مواجه بود، قبل‌تر هم کوبایی‌ها بابت کمبود برق و غذا در سانتیاگو به خیابان ریخته بودند، در سال 2021 هم بابت کمبود غذا و داروهای کرونا کوبایی‌ها به خیابان آمدند. اعتراضاتی که سرکوب شد و سپس نوجوانان هم احکام زندان طولانی مدت گرفتند و بسیاری شکنجه شدند. با در نظر گرفتن همۀ کمبودهای سال‌های پسا59 و پیروزی سرخ و سیاه‌ها (رنگ‌های جنبش فیدل کاسترو) احتمالاً بگویید مشکل نه طوفان اسکار، بلکه فرسوده شدن زیرساخت‌ها و کشوری است که سال‌هاست از اقتصاد جهانی دور مانده است. با این همه، از نظر من هم مشکل کوبا طوفان است، اما نه طوفان اسکار.
فقط سه هفته پس از پیروزی انقلاب کوبا در 1 ژانویۀ 1959، فیدل به ونزوئلا سفر کرد و علاوه بر سخنرانی‌های عمومی، طی دیداری که با رئیس‌جمهور این کشور، روملو بتانکورت، داشت، برنامه‌هایش برای صدور انقلاب را با رئیس‌جمهور این کشور نفت‌خیز، در میان گذاشت و از او کمک مالی خواست. بتانکورت این پیشنهاد را رد کرد و بعدتر دربارۀ جلسه‌اش با فیدل کاسترو گفت «آنچه در جلسه دیدم انسان نبود -طوفان استوایی بود.»
از دیگر اقدامات آقای طوفان استوایی، «ملی‌سازی» اراضی و صنایع بود، از جمله آنهایی که مالکان «آمریکایی» داشتند و همین آغازگر تحریم‌های ایالات متحده علیه کوبا بود، تحریم‌هایی که مدافعان کوبا آنها را عامل بدبختی کوبا می‌دانند، نه سوسیالیسم را. در حالی که به نظر می‌رسد خود تحریم‌ها هم نتیجۀ سوسیالیسم هستند.
بعدتر و طی بحران موشکی هم که شوروی موشک‌هایش را به کوبا برده بود، کاسترو به خروشچف گفت «پیشنهاد من حملۀ اتمی فوری به ایالات متحده است. کوبایی‌ها آماده‌اند خودشان را فدای آرمان نابودی امپریالیسم و پیروزی انقلاب جهانی کنند.» اگرچه کار به فدا شدن در جنگ هسته‌ای نکشید، کار کوبایی‌ها، مردمی که بیشترین استیک آمریکای لاتین را مصرف می‌کردند، به جایی رسید که در صدا و سیمای انقلابی آموزش می‌دیدند به جای گوشت با گریپ فروت استیک درست کنند و در غذای دیگر هم گوشت را با پوست موز جایگزین کنند. وضع داخلش را که می‌بینید، در خارج هم جوانان کشور گوشت دم توپ پوتین شده‌اند.
تمامش فدای سر سوسیالیسم و انقلاب!
https://t.me/yusefmasoud

سایۀ «سورپرایز اکتبر»ی سیاست خارجی بر انتخابات ایالات متحده
نوشتۀ هَل برندز (منتشر شده در بلومبرگ)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/728
بخش دوم
*
تهدیدهای دیگری هم در کمین است. ماه‌هاست حوثی‌های یمن به محموله‌های دریایی حاضر در دریای سرخ و خلیج عدن شلیک می‌کنند. اگر یکی از این شلیک‌ها به یک کشتی جنگی آمریکایی بخورد و یکی از نظامیان ایالات متحده را بکشد -سناریویی که مسئولان پنتاگون نسبت به آن هشدار می‌دهند و با گذشت زمان صرفاً محتمل‌تر می‌شود- قطعاً بر دولتی تأثیر منفی خواهد داشت که ظاهراً نمی‌تواند بر رادیکال‌های گوناگون خاورمیانه غلبه کند. یا شاید اگر روسیه دستاورد قابل توجهی در شرق اوکراین به دست بیاورد، جایی که نیروهای کی‌یف تحت فشار شدید هستند، این ادعای ترامپ تقویت می‌شود که می‌گوید دولت فعلی برای برد جنگ یا پایان دادن به آن استراتژی ندارد.
چه تحولات ژئوپلیتیکی می‌تواند به سود هریس باشد؟ بهترین امیدش گشایشی در مذاکرات بی‌پایان صلح میان اسرائیل و حماس است.
توافقی برای پایان دادن به جنگ در غزه می‌تواند حزب الله و حوثی‌ها را آرام کند؛ هر دوشان ادعا می‌کنند در همبستگی با فلسطینی‌ها می‌جنگند. این احتمال وجود دارد که یک آتش‌بس بتواند جان تازه‌ای به مذاکرات عادی‌سازی روابط دیپلماتیک بین اسرائیل و عربستان سعودی ببخشد و به دستاورد بزرگی برای بایدن -و هریس- تبدیل شود. کمترین نتیجۀ آتش‌بس این است که احتمال اختلاف میان اعضای حزب دموکرات بر سر خاورمیانه را کم می‌کند.
مسئولان ایالات متحده می‌گویند به توافق نزدیک هستند، اگرچه هنوز هم موانعی -ناسازگاری حماس، مقاومت عناصر راست‌گرا در اسرائیل، موشک‌های حزب الله- وجود دارند. کشتن اسماعیل هنیه، رهبر سیاسی ارشد حماس، به دست اسرائیل ممکن است همکارانش را تشویق کند پیش از اینکه دچار سرنوشت مشابهی شوند، توافق کنند -یا می‌تواند باعث درگیری با ایران شود که از وقوع این ترور در خاکش عصبانی است. حتی اگر در هفته‌های پیش رو به آتش‌بس موقتی برسند باز هم ممکن است به هم بخورد.
اما هر چه انتخابات ریاست‌جمهوری رقابتی مهم به اوج خود نزدیک می‌شود، انتظار داشته باشید تیم بایدن-هریس با تمام توان به دنبال متارکۀ جنگ برود -هم به دلیل فرصت ژئوپلیتیکی که با خودش می‌آورد و هم به دلیل مزایای سیاسی‌اش. {پایان}
https://t.me/yusefmasoud

Telegram

شرق وحشی

مسعود یوسف حصیرچین بعضی از ترجمه‌ها: فرار از اردوگاه 14 رهبر عزیز اتهام آداب دیکتاتوری خوردوخوراک دیکتاتورها تیان‌آن‌من 1989 جمهوری خلق نسیان ما هماهنگ شده‌ایم درون اردوگاه‌ها مهیای رقصی در برف چرا سوسیالیست نیستم اینستاگرام instagram.com/masoud.yusef

کلید آیندۀ مادورو در دست نظامیان است
نوشتۀ فابیولا زرپا و اندرو روساتی (منتشر شده در بلومبرگ)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/725
بخش دوم
*
روحیۀ پایین، چالش‌های پراکنده‌ای را پیش روی رژیم مادورو گذاشته است. پیش از انتخاب مادورو برای دومین بار در مه 2018، نظامیان ناراضی علیه او برنامه می‌چیدند و سه ماه پس از آن رأی‌گیری، توسط پهپاد مورد سوءقصد قرار گرفت اما از آن جان سالم به در برد.
از آن زمان به بعد، حکومت شدیداً در تلاش بوده نارضایتی در پادگان‌ها و خارج از مرزها را سرکوب کند.
شیلی از رژیم مستقر در کاراکاس خواسته است به تحقیقات مربوط به ربایش و قتل ستوان سابق ونزوئلایی به آنها کمک کند که پس از تلاش ناکام برای سرنگونی مادورو به سانتیاگو گریخته بود. در همین حال، به گفتۀ گروه‌های حقوق بشری، در روز یک شنبه و در اعتراض به اجبار رأی دادن به مادورو، حدود 25 نفر از دانشجویان آکادمی ملی پلیس ونزوئلا گم شده‌اند.
چنین اقداماتی احتمالاً مانع سرپیچی اعضای نیروهای نظامی برای سرکوب اعتراضاتی شود که از زمان به چالش کشیدن نتایج رأی‌گیری یک شنبه توسط ادموندو گونزالز، نامزد تحت حمایت ماچادو، به وجود آمده است. در روز سه شنبه، حکومت اعلام کرد 749 نفر را در واکنش به اعتراضات دستگیر کرده است و اپوزیسیون هم بازداشت یکی از متحدان سرشناس گونزالز، فردی سوپرلانو، توسط نیروهای امنیتی را محکوم کرده است.
ترینکوناس ادعا می‌کند که نیروهای نظامی ونزوئلا عمداً جوری سازماندهی شده‌اند تا از مادورو در برابر هر گونه چالش بالقوه‌ای دفاع کند. او گفت افراد رده پایین «نظامیان به سود حکومت مغزشویی شده‌اند و پیوسته تحت نظر نیروهای امنیتی هستند تا در صورت تزلزل وفاداری‌شان شناسایی و زندانی شوند.»
او و ناظران سیاسی می‌گویند ترس از تحریم یا محاکمه بابت جرائم نقض حقوق بشر ممکن است مانع جدایی ژنرال‌ها از سوسیالیست‌های حاکم شود. پیش از رأی‌گیری 28 ژوئیه، به نظر می‌رسد که ماچادو این گزینه را مطرح کرد که در صورت کمک آنها به گذار سیاسی، احتمال عفو برایشان مطرح باشد.
او در پیامی ویدیویی خطاب به نظامیان گفت «شما ما را ناامید نکنید و ما شما را ناامید نخواهیم کرد.»
تا به حال، ظاهراً توجهی به آن پیام نشده است. پادرینو لوپز و دیگر افراد بلندپایه کنار مادورو قرار گرفته‌اند و ناآرامی را تلاش دشمنان داخلی و خارجی برای ثبات‌زدایی در کشور اعلام کرده‌اند.
مادورو در سخنرانی تلویزیونی روز سه شنبه گفت «این فیلم را قبلاً دیده‌ایم. پایان زیبا و خوبی برای شما دارد هم‌وطنان.» {پایان}
https://t.me/yusefmasoud

Telegram

شرق وحشی

کلید آیندۀ مادورو در دست نظامیان است نوشتۀ فابیولا زرپا و اندرو روساتی (منتشر شده در بلومبرگ) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) بخش اول https://t.me/yusefmasoud * یک روز پس از اینکه خیابان‌های ونزوئلا علیه پیروزی خودخواندۀ نیکولاس مادورو به…