وضع کشورهایی که آزادی اقتصادی دارند، بسیار بهتر است
ورونیک د روگی (منتشر شده در ریزن)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
قسمت اول: https://t.me/yusefmasoud/764
قسمت دوم
*
حتی کشورهایی مثل ایالات متحده هم که به صورت سنتی اقتصادهای آزادی داشتند هم متزلزل شده‌اند و هزینه‌های حکومتی‌شان افزایش یافته و بارهای مقرراتی سنگین‌تر و مقررات تجاری بالاتری دارند. به علاوه، چهرۀ زشت قرنطینه‌های کووید19 و دیگر جباریت‌های حکومتی دوران پاندمی هم در داده‌ها مشخص است.
ممکن است چیزهای بسیاری از دست برود. با خیزش رژیم‌های اقتدارگرای دست راستی مخالف مهاجرت و دیگر جنبه‌های آزادی اقتصادی، با چالش‌های جهانی مواجه خواهیم شد. حتی در ایالات متحده، آزادی اقتصادی را نمی‌توان به روشنی روی برگه‌های رأی دید. هم معاون رئیس‌جمهور کامالا هریس و هم رئیس‌جمهور سابق دونالد ترامپ مشتاق گسترش دست بلند حکومت به بسیاری از حوزه‌های اقتصادی زندگی‌هایمان هستند. در نتیجه، ما آمریکایی‌ها باید یکی از نامزدها را بر اساس طیفی از دیگر عوامل انتخاب کنیم.
با این همه، می‌توانیم اصرار کنیم که نامزدهای بعدی آزادی اقتصادی را ارزشی بنیادین‌تر بدانند. تاریخ نشان می‌دهد که جوامع برخوردار از اقتصادهای آزاد، انعطاف‌پذیرتر و سازگارترند. از طریق شیوه‌های غیرمتمرکز حل مسئله به چالش‌ها واکنش نشان می‌دهند نه با برنامه‌ریزی مرکزی و به این ترتیب به جای اینکه به بینایی نصفه و نیمۀ چند مقررات‌گذار متکی باشند، ظرفیت بالقوۀ میلیون‌ها نفر را شکوفا می‌کنند.
برای پس گرفتن جایگاه رهبری آمریکا، باید به حوزه‌هایی رسیدگی کنیم که در آنها عقب افتاده‌ایم. یعنی عقب راندن نظام مقرراتی از کنترل خارج شده‌مان، اصلاح قانون مالیاتی که کار کردن، سرمایه‌گذاری و نوآوری را تنبیه می‌کند و همینطور مقاومت در برابر وسوسۀ حل تمامی مشکل با مداخلۀ دولتی بیشتر.
بیایید به یاد داشته باشیم که آزادی اقتصادی یک ایدئولوژی انتزاعی نیست -دربارۀ آدم‌های واقعی است که پیامدهای انتخاب‌های واقعی مسئولان دولتی دربارۀ زندگی‌هایشان را تحمل می‌کنند. این شاخص فقط آمار اقتصادی را اندازه نمی‌گیرد؛ پتانسیل انسانی را اندازه می‌گیرد و این پتانسیل ارزش محافظت را دارد. {پایان}
https://t.me/yusefmasoud

وضع کشورهایی که آزادی اقتصادی دارند، بسیار بهتر است
ورونیک د روگی (منتشر شده در ریزن)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
https://t.me/yusefmasoud
قسمت اول
*
توانایی انتخاب شغل، آغاز کسب و کار، مالکیت دارایی یا تصمیم‌گیری برای چگونگی هزینه کردن درآمد برای اکثر آمریکایی‌ها طبیعی به نظر می‌رسد. اما برای میلیاردها نفر در سرتاسر جهان، این بنیادین‌ترین آزادی‌های اقتصادی همچنان دور از دسترسند. تازه‌ترین شاخص آزادی اقتصادی جهان که به تازگی توسط انستیتو فریزر منتشر شد، به ما یادآوری می‌کند که چرا آزادی برای همه مهم است، فارغ از اینکه کارگری اهل میشیگان باشند یا کارآفرین حوزۀ فناوری در آستین یا کارگری در نیجر.
آزادی اقتصادی صرفاً مفهومی نابسمان و مختص کلاس‌های دانشگاهی نیست. دربارۀ این است که آیا حکومت از حقوق مالکیت محافظت می‌کند یا خودسرانه دارایی‌ها را مصادره می‌کند؛ مقررات آیا معقولانه‌اند یا خفه کننده؛ آیا افراد می‌توانند آزادانه تجارت کنند یا با هزارتویی از موانع مواجه‌اند؛ ارزش پول افراد ثابت می‌ماند یا در اثر سوءمدیریت حکومت قدرت خریدشان کاهش می‌یابد؛ و آیا می‌شود روی دادگاه‌ها حساب کشید که قراردادها را منصفانه اعمال کنند یا خیر.
شاخص 2024، با استفاده از تازه‌ترین داده‌های در دسترس سال 2022، این عوامل را به دقت در 165 کشور اندازه می‌گیرد، همان کاری که از 1996 به این سو انجام داده است. نتایج حیرت‌انگیزند.
میانگین سرانۀ تولید ناخالص داخلی آزادترین اقتصادها حدود ۷/۶ برابر کشورهای حاضر در یک چهارم پایین رده‌بندی اقتصادهای آزاد است. آنها محیط زیستی پاکیزه‌تر، عملکرد بهتری در حوزۀ مراقبت‌های بهداشتی و امید به زندگی بیشتری دارند -با فاصلۀ زیاد. حتی فقیرترین شهروندان کشورهای آزاد وضع‌شان از افراد طبقۀ متوسط کشورهای دارای اقتصاد بسته بهتر است.
این کشورهای خوش‌شانس کدامند؟ «هنگ کنگ (اول)، سنگاپور (دوم)، سوئیس (سوم)، نیوزیلند (چهارم)، ایالات متحده (پنجم)، دانمارک و ایرلند (مشترکاً ششم)، کانادا (هشتم) و استرالیا و لوکزامبورگ (مشترکاً نهم).» خوانندگان حتماً در جریان هستند که سناتور برنی سندرز (دموکرات از ایالت ورمانت) معمولاً از دانمارکی به عنوان یک رژیم دموکراتیک سوسیالیستی یاد می‌کند که بیشتر شبیه ایالات متحده است تا یک کشور حقیقتاً سوسیالیستی.
حالا که صحبت از کشورهای شبه‌سوسیالیستی است، ده کشور دارای بسته‌ترین اقتصادها عبارتند از یمن، لیبی، ایران، آرژانتین، میانمار، الجزایر، جمهوری عربی سوریه، سودان، زیمبابوه و ونزوئلا.
فقط بحث اعداد و آمار نیست. وقتی ونزوئلا آزادی‌های اقتصادی را منحل کرد و با ملی‌سازی، کنترل قیمت‌ها، کنترل قیمت ارز و وضع مقررات بر کسب و کار و تجارت به کشوری سوسیالیستی تبدیل شد، از ثروتمندترین کشور آمریکای جنوبی به کشوری تبدیل شد که میلیون‌ها نفر از شهروندانش بابت فقر از آن کشور گریخته‌اند. در همین حال، بوتسوانا با پذیرش آزادی اقتصادی از یکی از فقیرترین کشورهای آفریقا به نمونۀ موفق یک کشور دارای درآمد متوسط تبدیل شد.
برای همین است که مسئلۀ اصلی آزادی اقتصادی سود نیست؛ بحث رفاه مردم عادی است. این گزارش به ما یادآوری می‌کند که چرا نباید سرکوب اقتصادی را حتی برای بدترین دشمنانمان هم بخواهیم. برای مثال، نرخ مرگ و میر نوزدان کشورهای یک چهارم پایین جدول آزادی اقتصادی، نُه برابر نرخ مرگ و میر نوزدانان ساکنان یک چهارم بالای این جدول است. فقر مطلق 30 برابر محتمل‌تر است. وجود کودکان کار رایج است و بی‌سوادی، به ویژه در میان دختران، به چشم می‌خورد.
پیامدهای آزادی اقتصادی بسیار فراتر از آمارهای تولید ناخالص داخلی یا بازارهای سهام است. متأسفانه، گزارش امسال ادامه یافتن روندی دردسرساز را نشان می‌دهد. پس از چند دهه گسترش آزادی اقتصادی که بیش از 1 میلیارد نفر را از فقر خارج کرد، حالا شاهد یک عقب‌نشینی جهانی هستیم. سومین سال متوالی است که آزادی اقتصادی جهانی در حال افول است. {ادامه در قسمت دوم}
https://t.me/yusefmasoud

اسکار یا فیدل؛ مسئله این است!
مسعود یوسف‌حصیرچین
https://t.me/yusefmasoud
*
دیروز خبر آمد که علیرغم ورود نفت به کوبا، هنوز هم این کشور با خاموشی‌های بلندمدت مواجه است. مدافعان نظام سوسیالیستی کوبا این مسئله را نتیجۀ طوفان اسکار می‌دانند.
حقیقتاً طوفان‌های حاره‌ای در این منطقه چیز جدیدی نیستند و گاه بسیار مخربند اما این را کسی می‌تواند بگوید که هر روز لنگ یک چیز نیست. همین چند ماه پیش کوبا با مشکل پول نقد مواجه بود، قبل‌تر هم کوبایی‌ها بابت کمبود برق و غذا در سانتیاگو به خیابان ریخته بودند، در سال 2021 هم بابت کمبود غذا و داروهای کرونا کوبایی‌ها به خیابان آمدند. اعتراضاتی که سرکوب شد و سپس نوجوانان هم احکام زندان طولانی مدت گرفتند و بسیاری شکنجه شدند. با در نظر گرفتن همۀ کمبودهای سال‌های پسا59 و پیروزی سرخ و سیاه‌ها (رنگ‌های جنبش فیدل کاسترو) احتمالاً بگویید مشکل نه طوفان اسکار، بلکه فرسوده شدن زیرساخت‌ها و کشوری است که سال‌هاست از اقتصاد جهانی دور مانده است. با این همه، از نظر من هم مشکل کوبا طوفان است، اما نه طوفان اسکار.
فقط سه هفته پس از پیروزی انقلاب کوبا در 1 ژانویۀ 1959، فیدل به ونزوئلا سفر کرد و علاوه بر سخنرانی‌های عمومی، طی دیداری که با رئیس‌جمهور این کشور، روملو بتانکورت، داشت، برنامه‌هایش برای صدور انقلاب را با رئیس‌جمهور این کشور نفت‌خیز، در میان گذاشت و از او کمک مالی خواست. بتانکورت این پیشنهاد را رد کرد و بعدتر دربارۀ جلسه‌اش با فیدل کاسترو گفت «آنچه در جلسه دیدم انسان نبود -طوفان استوایی بود.»
از دیگر اقدامات آقای طوفان استوایی، «ملی‌سازی» اراضی و صنایع بود، از جمله آنهایی که مالکان «آمریکایی» داشتند و همین آغازگر تحریم‌های ایالات متحده علیه کوبا بود، تحریم‌هایی که مدافعان کوبا آنها را عامل بدبختی کوبا می‌دانند، نه سوسیالیسم را. در حالی که به نظر می‌رسد خود تحریم‌ها هم نتیجۀ سوسیالیسم هستند.
بعدتر و طی بحران موشکی هم که شوروی موشک‌هایش را به کوبا برده بود، کاسترو به خروشچف گفت «پیشنهاد من حملۀ اتمی فوری به ایالات متحده است. کوبایی‌ها آماده‌اند خودشان را فدای آرمان نابودی امپریالیسم و پیروزی انقلاب جهانی کنند.» اگرچه کار به فدا شدن در جنگ هسته‌ای نکشید، کار کوبایی‌ها، مردمی که بیشترین استیک آمریکای لاتین را مصرف می‌کردند، به جایی رسید که در صدا و سیمای انقلابی آموزش می‌دیدند به جای گوشت با گریپ فروت استیک درست کنند و در غذای دیگر هم گوشت را با پوست موز جایگزین کنند. وضع داخلش را که می‌بینید، در خارج هم جوانان کشور گوشت دم توپ پوتین شده‌اند.
تمامش فدای سر سوسیالیسم و انقلاب!
https://t.me/yusefmasoud

سایۀ «سورپرایز اکتبر»ی سیاست خارجی بر انتخابات ایالات متحده
نوشتۀ هَل برندز (منتشر شده در بلومبرگ)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/728
بخش دوم
*
تهدیدهای دیگری هم در کمین است. ماه‌هاست حوثی‌های یمن به محموله‌های دریایی حاضر در دریای سرخ و خلیج عدن شلیک می‌کنند. اگر یکی از این شلیک‌ها به یک کشتی جنگی آمریکایی بخورد و یکی از نظامیان ایالات متحده را بکشد -سناریویی که مسئولان پنتاگون نسبت به آن هشدار می‌دهند و با گذشت زمان صرفاً محتمل‌تر می‌شود- قطعاً بر دولتی تأثیر منفی خواهد داشت که ظاهراً نمی‌تواند بر رادیکال‌های گوناگون خاورمیانه غلبه کند. یا شاید اگر روسیه دستاورد قابل توجهی در شرق اوکراین به دست بیاورد، جایی که نیروهای کی‌یف تحت فشار شدید هستند، این ادعای ترامپ تقویت می‌شود که می‌گوید دولت فعلی برای برد جنگ یا پایان دادن به آن استراتژی ندارد.
چه تحولات ژئوپلیتیکی می‌تواند به سود هریس باشد؟ بهترین امیدش گشایشی در مذاکرات بی‌پایان صلح میان اسرائیل و حماس است.
توافقی برای پایان دادن به جنگ در غزه می‌تواند حزب الله و حوثی‌ها را آرام کند؛ هر دوشان ادعا می‌کنند در همبستگی با فلسطینی‌ها می‌جنگند. این احتمال وجود دارد که یک آتش‌بس بتواند جان تازه‌ای به مذاکرات عادی‌سازی روابط دیپلماتیک بین اسرائیل و عربستان سعودی ببخشد و به دستاورد بزرگی برای بایدن -و هریس- تبدیل شود. کمترین نتیجۀ آتش‌بس این است که احتمال اختلاف میان اعضای حزب دموکرات بر سر خاورمیانه را کم می‌کند.
مسئولان ایالات متحده می‌گویند به توافق نزدیک هستند، اگرچه هنوز هم موانعی -ناسازگاری حماس، مقاومت عناصر راست‌گرا در اسرائیل، موشک‌های حزب الله- وجود دارند. کشتن اسماعیل هنیه، رهبر سیاسی ارشد حماس، به دست اسرائیل ممکن است همکارانش را تشویق کند پیش از اینکه دچار سرنوشت مشابهی شوند، توافق کنند -یا می‌تواند باعث درگیری با ایران شود که از وقوع این ترور در خاکش عصبانی است. حتی اگر در هفته‌های پیش رو به آتش‌بس موقتی برسند باز هم ممکن است به هم بخورد.
اما هر چه انتخابات ریاست‌جمهوری رقابتی مهم به اوج خود نزدیک می‌شود، انتظار داشته باشید تیم بایدن-هریس با تمام توان به دنبال متارکۀ جنگ برود -هم به دلیل فرصت ژئوپلیتیکی که با خودش می‌آورد و هم به دلیل مزایای سیاسی‌اش. {پایان}
https://t.me/yusefmasoud

Telegram

شرق وحشی

مسعود یوسف حصیرچین بعضی از ترجمه‌ها: فرار از اردوگاه 14 رهبر عزیز اتهام آداب دیکتاتوری خوردوخوراک دیکتاتورها تیان‌آن‌من 1989 جمهوری خلق نسیان ما هماهنگ شده‌ایم درون اردوگاه‌ها مهیای رقصی در برف چرا سوسیالیست نیستم اینستاگرام instagram.com/masoud.yusef

کلید آیندۀ مادورو در دست نظامیان است
نوشتۀ فابیولا زرپا و اندرو روساتی (منتشر شده در بلومبرگ)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/725
بخش دوم
*
روحیۀ پایین، چالش‌های پراکنده‌ای را پیش روی رژیم مادورو گذاشته است. پیش از انتخاب مادورو برای دومین بار در مه 2018، نظامیان ناراضی علیه او برنامه می‌چیدند و سه ماه پس از آن رأی‌گیری، توسط پهپاد مورد سوءقصد قرار گرفت اما از آن جان سالم به در برد.
از آن زمان به بعد، حکومت شدیداً در تلاش بوده نارضایتی در پادگان‌ها و خارج از مرزها را سرکوب کند.
شیلی از رژیم مستقر در کاراکاس خواسته است به تحقیقات مربوط به ربایش و قتل ستوان سابق ونزوئلایی به آنها کمک کند که پس از تلاش ناکام برای سرنگونی مادورو به سانتیاگو گریخته بود. در همین حال، به گفتۀ گروه‌های حقوق بشری، در روز یک شنبه و در اعتراض به اجبار رأی دادن به مادورو، حدود 25 نفر از دانشجویان آکادمی ملی پلیس ونزوئلا گم شده‌اند.
چنین اقداماتی احتمالاً مانع سرپیچی اعضای نیروهای نظامی برای سرکوب اعتراضاتی شود که از زمان به چالش کشیدن نتایج رأی‌گیری یک شنبه توسط ادموندو گونزالز، نامزد تحت حمایت ماچادو، به وجود آمده است. در روز سه شنبه، حکومت اعلام کرد 749 نفر را در واکنش به اعتراضات دستگیر کرده است و اپوزیسیون هم بازداشت یکی از متحدان سرشناس گونزالز، فردی سوپرلانو، توسط نیروهای امنیتی را محکوم کرده است.
ترینکوناس ادعا می‌کند که نیروهای نظامی ونزوئلا عمداً جوری سازماندهی شده‌اند تا از مادورو در برابر هر گونه چالش بالقوه‌ای دفاع کند. او گفت افراد رده پایین «نظامیان به سود حکومت مغزشویی شده‌اند و پیوسته تحت نظر نیروهای امنیتی هستند تا در صورت تزلزل وفاداری‌شان شناسایی و زندانی شوند.»
او و ناظران سیاسی می‌گویند ترس از تحریم یا محاکمه بابت جرائم نقض حقوق بشر ممکن است مانع جدایی ژنرال‌ها از سوسیالیست‌های حاکم شود. پیش از رأی‌گیری 28 ژوئیه، به نظر می‌رسد که ماچادو این گزینه را مطرح کرد که در صورت کمک آنها به گذار سیاسی، احتمال عفو برایشان مطرح باشد.
او در پیامی ویدیویی خطاب به نظامیان گفت «شما ما را ناامید نکنید و ما شما را ناامید نخواهیم کرد.»
تا به حال، ظاهراً توجهی به آن پیام نشده است. پادرینو لوپز و دیگر افراد بلندپایه کنار مادورو قرار گرفته‌اند و ناآرامی را تلاش دشمنان داخلی و خارجی برای ثبات‌زدایی در کشور اعلام کرده‌اند.
مادورو در سخنرانی تلویزیونی روز سه شنبه گفت «این فیلم را قبلاً دیده‌ایم. پایان زیبا و خوبی برای شما دارد هم‌وطنان.» {پایان}
https://t.me/yusefmasoud

Telegram

شرق وحشی

کلید آیندۀ مادورو در دست نظامیان است نوشتۀ فابیولا زرپا و اندرو روساتی (منتشر شده در بلومبرگ) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) بخش اول https://t.me/yusefmasoud * یک روز پس از اینکه خیابان‌های ونزوئلا علیه پیروزی خودخواندۀ نیکولاس مادورو به…

ممکن است دیکتاتور ونزوئلا واقعاً ببازد
تونی فرانگل‌مواد (منتشر شده در فارن پالیسی)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/718
بخش دوم: https://t.me/yusefmasoud/719
بخش سوم
*
اما مادورو با فشار بین المللی قابل توجهی مواجه است. در ماه آوریل، ایالات متحده به دلیل ناکامی رژیم برای ایجاد بهبود قابل توجهی در شرایط انتخابات از نو تحریم‌هایش را بر صنعت نفت ونزوئلا وضع کرد. در ماه جاری، مادورو پیشنهاد ادامۀ گفت‌وگوی مستقیم با واشنگتن را پذیرفت. رژیم او از جانب نزدیک‌ترین متحدان چپ‌گرایش در کلمبیا و برزیل با انتقادهای عمومی مواجه است. رئیس‌جمهور کلمبیا، گوستاوو پترو، ممنوعیت نامزدی ماچادو را «یک کودتای ضددموکراتیک» خواند، در حالی که رئیس‌جمهور برزیل، لوییز ایناسیو لولا دا سیلوا، که پیش‌تر از مادورو حمایت کرده بود، نسبت به رد صلاحیت یوریس ابراز نگرانی کرد و گفت «اینکه نامزدی نتواند ثبت نام کند مسئله‌ای جدی است.»
پترو که در مقام یک میانجی در بحران اقتصادی فعالیت می‌کند، پیشنهاد داده است که در ونزوئلا توافقی شکل بگیرد که «امنیت جانی {و} حقوق سیاسی بازنده را تضمین کند.» این مسئله بحث‌هایی را دربارۀ تضمین‌های اقتصادی و عفو در ونزوئلای پسامادورو مطرح کرده است. چنین فرایندی دشوار خواهد بود، به ویژه چون رژیم مادورو -که یک گروه حقیقت‌یاب سازمان ملل متحد آن را به نقض گستردۀ حقوق بشر متهم کرده است- از جانب دادگاه جنایی بین المللی بابت جنایت علیه بشریت تحت بررسی است.
گونزالز اوراتیا، هنگام صحبت از خانه‌اش در تپه‌های جنوب شرقی کاراکاس در اوایل ماه مه، گفت «گفت‌وگویی بین ونزوئلایی‌ها می‌تواند شامل دولت هم باشد -مخصوصاً اگر به دنبال اتحاد مجدد و صلح در کشور باشیم.» او اشاره کرد تیم‌هایی دارد که در زمینۀ پیشنهادهای عدالت انتقالی کار می‌کنند.
پائولو باتیستا ده آله‌مان، یک دانشمند علوم سیاسی و معاونِ حزب اول عدالت، یک حزب اپوزیسیون که بخشی از پلتفرم اتحاد است، باور دارد که جامعۀ بین المللی باید از یک پیمان ملی جدید برای حرکت به جلو حمایت و آن را تسهیل کند. او گفت «اما نه اینکه آن پیمان را درست کند. این توافقات باید توسط نمایندگان ارادۀ مردم ونزوئلا به وجود بیایند: توسط خود ونزوئلایی‌ها.»
برای رافائل اوزکاتگی،از مدیران اندیشکدۀ لاباراتوریو ده پاز که در کاراکاس مستقر است، هر گونه صحبتی از تضمین‌های انتقالی در زمینۀ نقض حقوق بشر و جنایت علیه بشریت «باید شامل قربانیان، با همۀ گوناگونی‌شان و سازمان‌ها و کنشگران حقوق بشری باشد.» با این همه، اوزکاتگی گفت یک انتقال باید «آزادی تجمع، اعتراض و بیان» را برای شاخه‌های متعدد چاویست‌ها و همچنین روند قانونی را برای مسئولان متهم به نقض حقوق بشر تضمین کند.
فعلاً، دست کم آن ملاحظات در مقایسه با نگرانی‌های فوری‌تر روز انتخابات اولویت کمتری دارند. اگرچه موانع بسیاری برای تغییر رژیم وجود دارد، بسیاری از ونزوئلایی‌هایی که خواهان پایان یافتن رژیم مادورو هستند، خوش‌بینند.
باتیستا ده آله‌مان گفت «جامعۀ ونزوئلا تاب‌آوری و میل شگفت‌انگیزی به آزادی را نشان داده است. این مسئله را می‌توان در سازمان‌های سیاسی و جامعۀ مدنی» -همانطور که در تجمعات اپوزیسیون روشن شده است- «حاضر در خیابان دید.» {پایان}
https://t.me/yusefmasoud/

Telegram

شرق وحشی

ممکن است دیکتاتور ونزوئلا واقعاً ببازد تونی فرانگل‌مواد (منتشر شده در فارن پالیسی) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) بخش اول https://t.me/yusefmasoud * «برای تغییر آمده‌ام.» این جملۀ اریکسون پاچکو، پیک موتوری مردی است که در 18 مه در یکی از…

ممکن است دیکتاتور ونزوئلا واقعاً ببازد
تونی فرانگل‌مواد (منتشر شده در فارن پالیسی)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/718
بخش دوم:
*
گونزالز اوراتیا، که با شعار «رئیس‌جمهور همه» فعالیت می‌کند، از حمایت حزب ونته ونزوئلای ماچادو و 10 حزب دیگری برخوردار است که پلتفرم اتحاد را تشکیل می‌دهند، همینطور از حمایت احزاب کوچک‌تری که شامل چاویست‌های دگراندیش، سوسیالیست‌های دموکراتیک و مارکسیست‌لنینیست‌هاست. در سخنرانی‌هایش بر اصلاح و مدنیت برای حل چند دهه درگیری و قطبی‌سازی تمرکز دارد.
به گفتۀ گوییلرمو تل آوِلِدو، دانشمند علوم سیاسی که در سازماندهی انتخابات مقدماتی اپوزیسیون نقش داشت، نامزدی گونزالز اوراتیا دستاورد مهمی برای اپوزیسیونی است که «با احتیاط فراوان، هنجارهای انتخاباتی درون قوانین نهادهای {تحت کنترل چاویست‌های} کنونی را دنبال» کرده است.
علیرغم این تحرکات، طی هفته‌های آینده اپوزیسیون با چالش‌های قابل توجهی مواجه است. تحلیلگران هشدار می‌دهند که هنوز هم رژیم مادورو می‌تواند شیوه‌های افراطی‌تری را پیش از انتخابات استفاده کند. برای نمونه، می‌تواند مانع نامزدی گونزالز اوراتیا شود، انتخابات را به زمان دیگری موکول کند یا با به راه انداختن نبردی مسلحانه با گویان بر سر منطقۀ تحت مناقشۀ اسکوییبو -بخش غنی از نفت و منابع معدنی تحت حاکمیت گویان که از مدت‌ها پیش و علیرغم حکم دادگاه بین المللی، ونزوئلا ادعای مالکیت آن را دارد- کل انتخابات را به حالت تعلیق دربیاورد. (در ماه‌های اخیر، ونزوئلا پلی را در نزدیکی مرز ساخته است، مانورهای نظامی به نام «ال اسکوییبو مال ماست» برگزار کرده است و دست کم سه قایق موشک‌انداز ذوالفقار را به نزدیکی آن منطقه اعزام کرده است.)
اما تهدید بزرگ‌تر در روز انتخابات از راه خواهد رسید. ناظران شرایط انتخابات را یکی از بدترین شرایط انتخابات ونزوئلا در 25 سال اخیر توصیف کرده‌اند. شورای انتخابات ملی که انتخابات‌ها را سازماندهی و نتایج آنها را اعلام می‌کند، تحت سلطۀ چاویست‌هاست و بسیاری از احزاب مخالف جایی روی برگه‌های رأی ندارند. پس از اعلام توافق با ایالات متحده برای برداشته شدن تحریم‌ها در ماه اکتبر، رژیم مادورو از مرکز کارتر، اتحادیۀ اروپا و سازمان ملل متحد برای نظارت بر انتخابات دعوت کرد اما از آن زمان تا کنون دعوت از اتحادیۀ اروپا را لغو کرده است. (فعلاً مرکز کارتر و سازمان ملل متحد در میان ناظران خواهند بود.)
اپوزیسیون امیدوار است چنان پیروزی چشمگیری به دست بیاورد که احتمال تقلب و تغییر نتیجۀ انتخابات کم شود. اما این را هم می‌داند که باید تلاش کند تا انتخابات تا بیشترین حد ممکن آزاد و منصفانه باشند، حتی در حالی که سازمان‌دهندگان اصلی این کارزار در سفارت آرژانتین در کاراکاس پناهنده شده‌اند چرا که دولت در ماه مارس دستور دستگیری‌شان را صادر کرد.
ماچادو ایجاد کماندیتوها، یا گروه‌های محلی، برای بسیج و سازماندهی رأی دهندگان را ترویج کرده است. بر اساس ثبت نام‌های اپوزیسیون، بیش از 50،000 کماندیتو در سرتاسر کشور شکل گرفته‌اند. کارزار اپوزیسیون از برنامۀ اعزام 600،000 داوطلب برای نظارت بر صندوق‌های رأی در سرتاسر کشور برای نظارت بر آراء هم سخن گفته است. به گفتۀ ماچادو، همین حالا هم اپوزیسیون 98 درصد از ناظران داوطلب مورد نیازش را دارد.
با این همه، حامیان اپوزیسیون احتمالاً در بسیاری از مناطق از جانب چاویست‌ها با آزار و حتی خشونتی مواجه شوند که قصدش ترساندن و فراری دادن ناظران در مراکز رأی‌گیری است.
آوِلِدو، دانشمند علوم سیاسی، گفت «مشکل نه آمادگی اپوزیسیون، بلکه محدودیت‌هایی است که دولت وضع می‌کند.»
با این همه، حتی کانال‌های تلویزیونی خصوصی ونزوئلا که معمولاً با سانسور شدید مواجه‌اند هم پوشش تجمعات ماچادو و سرکوب دولتی کنشگران و شهروندان حاضر در کارزار او را پوشش می‌دهند. فقط در ده روز ابتدای ژوئیه، دولت بیش از 70 فرد مرتبط با اپوزیسیون را بازداشت کرد. {ادامه در بخش سوم}
https://t.me/yusefmasoud/

Telegram

شرق وحشی

ممکن است دیکتاتور ونزوئلا واقعاً ببازد تونی فرانگل‌مواد (منتشر شده در فارن پالیسی) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) بخش اول https://t.me/yusefmasoud * «برای تغییر آمده‌ام.» این جملۀ اریکسون پاچکو، پیک موتوری مردی است که در 18 مه در یکی از…