دو روز اومدیم زندگی کنیم همش شد دلتنگی.

دوست داشتن تو زیبا تر از چیزی بود که فکر میکردم

تو هر چقدر هم به یه نفر احترام بذاری، در نهایت اون به اندازه فهمش با تو رفتار میکنه.

تغییر نمی‌کردی، مثل سازمان ملل بودی، فقط اظهار تأسف می‌کردی.

تو همون نوری بودی که از لای زخم ها به تنم تابیدی .

نشد به یکی خوبی كنيم آخرش نره توی پاچمون.

تا ابد قراره دلم برای اون روزایی که دوسم داشتی تنگ شه…

‏متاسفانه من عاقل ترين مشاور و احمق ترين تصميم گيرنده ام.

آدم میتونه تو خونه نشسته باشه
شاد ترین رنگ لباس و پوشیده باشه و با لبخند چای بخوره و به مرگ فکر کنه.

مستحق دردی که تحمل میکنم نیستم و این از خود درد ، بیشتر اذیتم میکنه.