از خودت متنفرم اما یه جوری از یادگاریات نگهداری میکنم انگار روح خدا توشونه.

زمانی که دیدمش،خدای من.نمیتوانم توصیفش کنم اما
مانند دختر بچه ای بودم که گم شده بود و بالاخره خانواده اش رو پیدا کرده بود
درسته.گم شده بودم و حال،تو نور مهتابم شدی،راهم شدی،مقصدم شدی
خانه ی گرمم شدی تا در بغلت ارامشه کودک پیدا شده را داشته باشم و با هر بار دیدنت بهت ایمان بیاورم و بپرستمت
خدای من تویی و من،با ایمان ترین مخلوقت

در جنگل اتش گرفته ای گیر افتادم و تمام راه های خروجم با درختان اتش گرفته بسته شده
میان اتش نگاه او را دیدم که به من ارامش و اطمینان کافی را میداد
اطمینان میداد به زودی دوباره میروم در کلبه چوبی کوچکم ،دوباره میتوانم روز ها با ارامش ساز بزنم و صدای زمزمه هایش را بشنوم

هيچوقت نميتونم پيامی با مضمون "مدرسه نرفتن>>" يا "خونه>>" بدم و اين عجيبه برام

Say you're mine :))

تصور کن این ساعت در حال بارون اومدنه و کسی خونه نیستش، تو با گوشی و هدفونت میری بیرون بدون چتر زیر بارون خیس میشه و همجا بوی بارون و خاک خیس شده هستش. هر از گاهی هدفونت رو در میاری تا به صدای بارون گوش بدی شایدم اهنگتو بلند بزاری و زیر نور ماه با بارون برقصی در حالی که ذهنت خالیه و فقط از موقعیت خوشحاله.

ولي اينو يادمون نره