نوشته بود، برای گرم نگه‌داشتن دیگران نیاز نیست خودت رو به آتیش بکشی.

پی‌نوشت:
مُراجعی داشتم امروز که دو سال قبل مادرش رو از دست داده و به دلایلی پروسه‌ی سوگواری‌اش کامل نشده و تمام روزهای این دو سال رو زجر کشیده. بهش می‌گم چرا زودتر نیومدی؟ همین که شش ماه گذشت و دیدی بازم حالت خوب نیست باید پیگیر موضوع می‌شدی. می‌گه بار‌ها و بارها خواستم برم پیش تراپیست. ولی پدر، برادرهام و اطرافیان، می‌گفتن «چیزی نیست»، عادت می‌کنی، فقط باید زمان بگذره. ولی هرچی گذشت همه‌چی بدتر شد.

اندوهت رو سبُک نشمار. نذار بهت بگن چیزی نیست. «چیزی هست». درد هست، غم هست؛ و تو نیاز داری که این درد و غم رو درک و هضم کنی. فقط چون از بیرون چیزی دیده نمی‌شه، معنیش این نیست که واقعا اتفاقی نیفتاده.

اما حدوداً دو هفته‌ست که یک روش جدید رو تست کردم و واقعاً از نتیجه‌ای که داده در حیرتم. راندمان روزانه‌ام رو چندین برابر بیشتر کرده، جوری که همش منتظرم یهو خراب بشه و بهم ثابت بشه که الکیه! دو هفته‌ی دیگه هم ادامه می‌دم، و اگر همچنان همینقدر خوب بود، میام و براتون کامل توضیحش می‌دم.

من اصولاً آدم اهمال‌کاری هستم و ریشه‌ی اهمال‌کاری‌ام هم کمال طلبیه(احتمالا می‌دونید که اهمال کاری ریشه های متفاوتی می‌تونه داشته باشه، از افسردگی بگیرید تا کمال طلبی و ...). انواع و اقسام روش‌ها رو امتحان کردم و یه عالمه کتاب و پادکست بررسی کردم، و خب هیچ کدوم نتونسته بود تاثیر مناسبی بذاره.

درمانگری که اعتقادات شخصی خودش رو، (چه مذهبی و چه غیر مذهبی) در پروسه‌ی درمان دخالت می‌ده، درمانگر نیست. بیماریه که خودش نیاز به درمان داره!

بعضی درها بسته می‌مونن، چون بازشدن‌شون، چیزی نیست که واقعاً می‌خوای.

دسته‌ی عینکم شکست، بُگذار جنگل بسوزد!

پی‌نوشت: کیس خودکشی اومده بود، با سابقه‌ی درخشان از روزهای متمادیِ قوی بودن! جوری که خونوادش باورشون نمی‌شد که اقدام به خودکشی کرده.