اما حدوداً دو هفته‌ست که یک روش جدید رو تست کردم و واقعاً از نتیجه‌ای که داده در حیرتم. راندمان روزانه‌ام رو چندین برابر بیشتر کرده، جوری که همش منتظرم یهو خراب بشه و بهم ثابت بشه که الکیه! دو هفته‌ی دیگه هم ادامه می‌دم، و اگر همچنان همینقدر خوب بود، میام و براتون کامل توضیحش می‌دم.

من اصولاً آدم اهمال‌کاری هستم و ریشه‌ی اهمال‌کاری‌ام هم کمال طلبیه(احتمالا می‌دونید که اهمال کاری ریشه های متفاوتی می‌تونه داشته باشه، از افسردگی بگیرید تا کمال طلبی و ...). انواع و اقسام روش‌ها رو امتحان کردم و یه عالمه کتاب و پادکست بررسی کردم، و خب هیچ کدوم نتونسته بود تاثیر مناسبی بذاره.

درمانگری که اعتقادات شخصی خودش رو، (چه مذهبی و چه غیر مذهبی) در پروسه‌ی درمان دخالت می‌ده، درمانگر نیست. بیماریه که خودش نیاز به درمان داره!

بعضی درها بسته می‌مونن، چون بازشدن‌شون، چیزی نیست که واقعاً می‌خوای.

دسته‌ی عینکم شکست، بُگذار جنگل بسوزد!

پی‌نوشت: کیس خودکشی اومده بود، با سابقه‌ی درخشان از روزهای متمادیِ قوی بودن! جوری که خونوادش باورشون نمی‌شد که اقدام به خودکشی کرده.

لطفا قوی نباشین، لطفا ادای قوی بودن در نیارین. احساساتتون رو بروز بدین و خودتون رو با «ضعیف بودن‌» بپذیرید و دوست داشته باشین. وقتی نقش «قوی‌بودن» رو می‌گیرین، مجبور می‌شین خودتون و احساسات‌تون رو سرکوب کنین، مجبور می‌شین بگین «نه اصلاً درد نداشت». ولی درد داشت، اونجا تو تنها بودی، نیاز به آغوش امنی داشتی، نیاز داشتی خیلی راحت گریه کنی و بگی دردم اومد. ولی نگفتی، خودت رو سفت گرفتی و گفتی من قوی‌ام. این ادای قوی بودن، یه روزی از یه جا می‌زنه بیرون، یه روزی که شاید خیلی دیر باشه.

بیاید بشینید دور کُرسی، می‌خوام نصیحت‌تون کنم!

«...اونجا بود که فهمیدم تاریخ تولد آدما باعث بزرگ شدنشون نمیشه،
آدما اونجایی که حالشون داغونه ولی بازم تصمیم میگیرن از روی زمین بلند بشن، به معنای واقعی قد میکشن،
پرواز میکنن،
و بزرگ میشن ... :)»