واژگان در شرحِ سکوتِ آدم ها، چه قدر اندک و چه مایه بی بضاعت اند.

″نمی‌دونم″، شاید یه راه‌‌ِ واسه فکر نکردن یا فرار از واقعیت.

«آدم با حرف‌هایی که نمی‌تواند بزند، باید چه کند؟»

«نباید به اتفاقاتی که در یک حوزه از زندگیتان میفتد اجازه دهید بر روی قسمت‌های دیگر زندگیتان تاثیر بگذارد.»

درسته که زندگی بعضی وقتا خیلی سخته اما آدم هایی که به جای چاره اندیشی دائما در حال غر زدن و ناله کردن هستن، فقط همه چیز رو از اینی که هست سخت تر می کنن.

نوشته:
«آرامش در نفهمیدنه. در واقع رنج اصلی رو ما موقعی تجربه می‌کنیم که می‌فهمیم در اطرافمون چی داره می‌گذره.»

‏رشد کن شاخه شاخه،
تا جایی که خودت سایه‌سار خود بشوی.

«من از دیوانه‌ها دیدم هزاران عاقلِ مُرده.»

من نتیجه گرفتم تنها دلیلی که یک نفر توسط بقیه جدی گرفته نمیشه اینه که خودش، خودش رو جدی نگرفته.

معلومه، وقتی ذهنت رو فکرای منفی پر کرده باشه، دیگه جایی‌ برای فکرای مثبت نمی‌مونه!