تماشا می کنم نیم پر لیوان خالی را…

شبيه قاصدك هاى رها در دشت ميدانم
لبت بر باد خواهد داد روزى دودمانم را…

تو دور بوده ای از من، من از تو دور نبودم…

درختم، سردىِ تو علت بى بار و برگيمه
نه خوشحالم نه غمگينم نمی‌دونم چه مرگيمه…

تویی که واسطه ی هر دعای من بودی
دعا بکن که نگیرد به دامنت آهَم…

امشب زیباتر از همیشه می تابیدی!

من دارم غرق می‌شوم، فکر می‌کنم غرق شدن اول‌هایش سخت باشد، آنجایی که دست و پای بیهوده میزنی و سعی میکنی آب نرود توی شش‌هایت، بعد از کنار آمدن با آب و پذیرفتن، وقتی که جزیی از اعماق دریا شده‌ای زیبایی تازه شروع می‌شود…

صدا صدای خودش بود و گریه، گریه‌ی من…

بگو كه نامه نوشتى به دست من نرسيده…

خانه از ازدیاد غم شهر است…