قولو لها أننی لا زلت أهواها
مهما طول النوي؛ لا أنسي ذكرها...

هر چقدر بیشتر می‌گذرد، می‌فهمم برای این حجم از دلتنگی برنامه‌ریزی نکرده بودم، تسکینی کنار نگذاشته بودم، حسابش را نمی‌کردم که این‌قدر بیشتر از توقع‌ام ظاهر شوم. به گمانم آدم از تنها چیزی که در خودش خبر ندارد، همین است... زور بازوی دوست داشتنش...

از دیروز که بهترین بود و از الف کبیرم می‌نویسم، دیشب یه جا مثل مامانا نگاهت می کردم و می گفتم آخیش و لاحول و لا قوه می خوندم و به سمتتون فوت می کردم یه جاهایی مثل خواهر و رفیق. من دیشب زبونم قاصر بود حتی بعضی مواقع از خودت برای حرف زدن کمک می گرفتم. ولی الان…

این روزها غرق در روزمرگی خودساخته‌ای هستم که تنها حاصلش فرار از واقعیت‌هاست. تمام تلخی‌ها را به "دایی جانِ" دنیا نسبت داده‌ام و زندگی‌ام را در کوچه‌ی خاکیِ درس و کار خلاصه کرده‌ام؛ جایی فراتر از حقیقت و حضور جهان.

عقلم از این روند رباتیک‌وار خرسند است و بعد از آن جنگ جهانی میان خود و احساسم، در گذرگاه قلبم ایستاده و اجازه ورود هیچ حس بیگانه‌ای را نمی‌دهد؛ تا خدایی ناکرده قلاب قلبم به دل کسی گره نخورد.

اما من در پس پرده‌ی این ظاهر سخت و افسار به دست گرفته، منتظر پایان این حکومت نظامی برپا شده‌ام تا کلمات گم‌شده‌ام را بیابم. دنیای این روزهایم گویی قبلاً جور دیگری بود و من زبان بین‌المللی آن دنیای پیشین را می‌دانستم. حالا دیگر مطمئن نیستم که آستینم پر از کلماتی باشد که ذهنم کنار هم می‌چیند، اما می‌دانم که در پی هر آنچه بر دلم می‌گذرد، به دلتنگی مغرورانه‌ای برای جناب او می‌انجامد؛ غروری از جنس فراموشی که هنوز سردی خاکش نتوانسته آن را از یاد ببرد و مرا از غربتی به غربت دیگر می‌کشاند.

با حرف‌های بابا که در پایان برای بدرقه و ختم کلماتم می‌گوید: «رشد درد داره، بابا جان. ولی می‌ارزه. زندگی رنگ و لعابت میده و برق امید میفته به دلت…» خودم را تسکین می‌دهم.

این هم بخشی از حیات آدمی است؛ از آن قسمت‌های حوصله‌سربرش…

آقای امام رضا؛ شما غصه‌ی چشامین!
وقتی هر نگاهم به شما نمی‌رسه انگاری هدر میره...

‌ وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى

و براى انسان جز حاصل تلاش او نيست.

#برای_خاطر_آیه_ها نجم، ۳۹