تعریف از خود نیست، طعنه‌نامه‌ است.
من بی‌اغراق جزو معدود شاگردهایی بودم که در دانشگاه دائماً تحسین می‌شدم یا بابت مشق‌های مشقت‌بار ترجمه‌ یا خود حوزه‌ی ادبیات؛ دوست کم داشتم و همان تعدادی که با روحیات من آشنا بودند می‌گفتند «وایب ادیب‌ها رو می‌دی.»، استاد زبان عمومی‌ام تا چندین جلسه‌ آن اوایل قبل از گرفتن امتحان مرا حتی نگاه هم نمی‌کرد چون همیشه گوشه‌ای می‌نشستم و در حالی که همه سعی می‌کردند لهجه‌ی آمریکایی غلیظشان را به رخ بکشند، من فقط دو چشم بهت‌زده بودم با یک دهان بسته و یک قلب تپنده برای دوباره انگلیسی صحبت کردن بعد از مدت‌ها روسی خواندن و نوشتن، تا این‌که بعد از امتحان‌ هولناکی که گرفت نگاهش به من عوض شد و در کلاس صدایم می‌زد: «!Shy, but shiny» و از آن روز هر بار در کلاس ازم تعریف می‌شد. طبعاً از درون به خود می‌بالیدم، اما در عین حال نفرت داشتم از این حس و استادانم را که نمی‌توانستم، اما دوستانم را شوخی‌شوخی دعوا می‌کردم بابت این مسئله، چون هر دفعه باعث می‌شد مغرور شوم و این غرور ممکن بود چنان زیر پوست من جریان یابد، بجوشد، و این جریان آرام چنان خبر از طوفانم می‌داد که می‌ترسیدم هر لحظه بر وزنم بیفزاید و تبدیل به غولی بادی شوم که نمی‌تواند قدم از قدم بردارد بی‌آن‌که زمین و آسمان را بلرزاند؛ طوری که دیگر حتی در کلاس‌ها جا نشوم و کتاب‌ها برای دست‌هایم کوچک شوند و با هر سر سوزن انتقادی از این و آن منفجر شوم و همه را از خود برانم. الآن که در خانه به سر می‌برم برای این‌که دوباره تشویق شوم کاری نمی‌توانستم بکنم جز این‌که بگویم «مامان، ببین داستایفسکی می‌خونم و همه رو می‌فهمم. بیا، ببین!» و الآن دوباره از خودم بدم می‌آید، چون باعث شد خیال کنم خیلی هنر کرده‌ام. تشنه‌ی تشویق و تحسین بودن به روح کمال‌طلب من نمی‌سازد و بیشتر نابودم کرده است؛ برای همین هم نخوانده سر جلسه‌ی آزمون حاضر شده بودم. در ادامه‌ باید بگویم که من فیلم شلاق را خیلی خیلی دوست دارم. یکی از آرزوهایم همیشه این بوده که اندرو نیمن باشم و استادی باشد بالای سرم درست مانند فلچر که ازم بیشتر کار بکشد و حتی ناامیدم کند. تشویق باعث می‌شد به کم قانع شوم، و به بیشتر فکر نکنم. اما نه، این کافی نیست! کار کردی؟ خوب چه عالی، حالا بیشتر از خودت کار بکش! کتاب خواندی؟ خوب باشد، حالا بیشتر بخوان! نحو خواندی، خوب همه می‌خوانند، به چیز تازه‌ای هم رسیدی؟ چون در ذهن من جایی برای «کارت خوب بود!» وجود ندارد، «خوب» برایم به فحشی زشت و رکیک می‌ماند؛ فقط «کافی نیست، لیاقت تو بیشتر از این‌هاست.» شور زیستن به من بخشیده است؛ این جمله پویاست، تکان‌دهنده‌ست و ابداً راکد نیست. ناامید می‌شوی درست، کسی نمی‌بیندت این هم درست، اما لااقل زندگی‌ات را به تکاپو وامی‌دارد و دیگر ظرف خالی‌ات را به سوی آدم‌ها نمی‌گیری تا برایت با «آفرین!» پرش کنند. تنها غرق هدف غایی‌ات که بهتر شدن است می‌شوی و دیگر صدایی نمی‌شنوی حتی اگر همه‌ی مردم دنیا هم‌زمان با هم به احترامت بلند شوند و کف بزنند.

- ??

I don't want a flame!I don't want to risk a fire that leaves a toxic waste,
But here we are again!
And I don't want to play,
Only want to breathe again, be free and let it end.
? #from N.

دیروز فهمیدم اعتراض به سنجش فایده نداره. هیچوقت اعتراض نکنید دوستان. هر چی گفتن بگید چشم. اون‌جا داشت کتک‌کاری می‌شد نمی‌دونید چه جنگی بود. ?

یه امشب کسی به تیلور گیر نده. ❤️‍?

Is it a wonder I broke? Let's hear one more joke! Then we could all just laugh until I cry!

[تو راه سازمان سنجش.]

But look what I found! ?✨