آیا این نامه‌ها هم مانند صدایم در آن خوابند؟
بی‌هدف، بی‌پاسخ، و محکوم به فراموشی؟

امروز، هنگام خواندن اسنادی که پیش رویم بود،
ناخودآگاه، گوشه‌ی صفحه‌ای نام تو را نوشتم.
عجیب است، دستم هنوز پیش از ذهنم، به سراغ تو می‌رود.
اما تو، ژوزفین، آیا هنوز حتی لحظه‌ای، ناخودآگاه نام مرا به زبان می‌آوری؟
یا شاید دیگر، حتی در سایه‌های ذهن تو هم جایی ندارم؟

ژوزفین،
چند شب پیش، در خوابی عجیب تو را دیدم.
در میان جمعیتی ایستاده بودی، اما چهره‌ات را نمی‌دیدم.
نامت را صدا زدم، اما پاسخی نیامد.
می‌خواستم به تو نزدیک شوم، اما پاهایم سنگین بودند، و تو، بی‌آنکه حتی به عقب نگاه کنی، در میان آن شلوغی ناپدید شدی.

از خواب که بیدار شدم، برای لحظه‌ای نمی‌دانستم کجا هستم.
اتاق، تاریک بود، اما در آن تاریکی،
چیزی که بیش از همه مرا ترساند، این فکر بود که شاید این خواب، حقیقتی را بازگو می‌کرد که من از پذیرشش سر باز می‌زدم.

نمی‌دانم چرا هنوز می‌نویسم.
شاید برای اینکه اگر سکوت تو را بشکنم، بتوانم تصور کنم که هنوز صدایم را می‌شنوی.
شاید برای اینکه کلماتم، هرچند بی‌پاسخ، مرا به تو نزدیک‌تر نگه می‌دارند.

صحبتایی که توی ویدیوکال های ما ردو بدل میشه، تو پورن ایرانی نمیشه.

چون زن رویاهام فقط تو فیکشن هست

فیکشن بخونم

i want "Wifey" to my "Sniper".

صبح بخیر

لوس ترین موجود جهان:

شروع نشه توروخدا