«وصف ایران در نامه‌ای از شاه طهماسب صفوی به سلطان سلیمان عثمانی»تا دور روزگار بود کام کام ماست

تا کام روزگار بود نام نام ماست

مصداق این سیاق و مصدق این مصداق آن که در این ولا که محیی مراسم آل زیاد و آل مروان و آل عثمانِ بداعتقادِ بی‌ایمان کرة بعد اولی و مرة بعد اخری به وسوسه بعضی شیاطین الأنس به باد بروت خود مغرور گشته، خیال تخت شاهان و هوای پادشاهی ملک ایران که بهترینِ روی زمین و نشانه خلد برین است در دماغ او جا گرفته بود، به کثرت لشکر شقاوت‌اثر و بر سیاهی سپاه خود اعتقاد کرده از کرم نامتناهی حضرت واهب بیعت‌نسب به این دولت غافل شده، عزیمت مملکت آذربایجان نموده، با آنکه کمال دولت ما را از شرارت و حرارت او فراغت هر چه تمام‌تر حاصل بود، به سمع ما رسانیدند که طایفه رومیه شومیه قدوم شقاوت لزوم در ولایت نخجوان نهاده در مقام خرابی و بیدادی، علم ظلم و فسق و فجور برافروخته‌اند.

-نسخه خطی نامه در کتابخانه ملی ایران به شماره ۱۰۸۸۱۶۷ که از روی نسخه اصلی در کتابخانه مجلس ملی به شماره ۶۰۶ استنساخ شده است.
#ایران

? @maktabetabriz

«دزدان هویت‌طلب»رقص محلی یا سنتی، رقصی است که انسان‌ها از پدران و مادران خود یاد می‌گیرند نه اینکه با هزینه ثبت‌نام در فلان آموزشگاه یاد گرفته شود؛
رقصی که امروز به اسم رقص آذربایجانی تبلیغ می‌شود، ترکیب شرم‌آوری از رقص پِرخولی(Perkhuli) و رقص خُرومی(Khorumi) می‌باشد که هر دو رقص را یونسکو به عنوان میراث فرهنگی ناملموس کشور گرجستان ثبت جهانی کرده است(لینک).
هویت‌طلب‌هایی که بیشتر، هویت‌ دزد هستند تا طالب هویت، آنقدر احمق و نادان‌‌‌اند که نمی‌فهمند هویت چیزی فراتر از رقص و لباس محلی است و گر نه بومیان جنگل‌های آمازون هم رقص و لباس را از پدرانشان به ارث برده‌اند.
شأن مردم آذربایجان اَجَل بر این دزدی‌ها است؛ و رسوا کردن دزدان وظیفه‌ی ما.
#آذربایجان

? @maktabetabriz

«شعری از حیدری تبریزی»بر سر کوی تو هر لحظه فغانی دگر است

هر کس از درد تو نالان به زبانی دگر است

هر که را نام و نشان نیست چه غم در ره عشق

عاشق گم شده را نام و نشانی دگر است

هر کس از صورتِ خوب تو به معنی برسد

مُصحَفِ حُسن تو را شرح و بیانی دگر است

کی دلِ تنگ من از غنچه‌ی گل بُگشاید

زانکه دلتنگیم از غنچه و باغی دگر است

حیدری کُشته اگر شد به ره عشق چه باک

کُشته‌ی تیغ بتان، زنده به جانی دگر است

حیدری تبریزی(شاعر قرن دهم هجری قمری)

-نسخه خطی کتابخانه مجلس ملی به شماره۵۱۸۱

#تبریز

? @maktabetabriz

**«شب یلدا»

واژه یلدا (ܝܠܕܐ) یک واژه سریانی به معنای زایش یا تولد است که ریشه در تمدن‌های میان‌رودان دارد و ما ایرانیان در زبان عامیانه به آن شب چلّه می‌گوییم.
واژه چلّه از عدد چهل می‌آید و ربطی به زبان تُرکی و یا اقوام تُرک آسیای میانه ندارد؛ اصولاً اقوام آسیای میانه مثل ازبک‌ها، قزاق‌ها یا قرقیز‌ها همین الان هم شب چلّه را جشن نمی‌گیرند چه برسد به هزار سال پیش.**

چلّه: به کسر اول و فتح ثانی مشدّد، ریسمانی باشد که از پهنای کار جولاهگاه زیاد آید و آن را نبافند و به انگشت پیچند و در جایی گذارند و زه کمان را نیز گویند و چهل روزی که درویشان در گوشه‌ای نشینند و روزه دارند و عبادت کنند.

یلدا: بر وزن فردا، شب اول زمستان و شب آخر پاییز است که اول جدی و آخر قوس باشد و آن درازترین شب‌ها است در تمام سال و در آن شب یا به نزدیک به آن شب، آفتاب به برج جدی تحویل می‌کند و گویند آن شب به غایت شوم و نحس و نامبارک می‌باشد و بعضی گفته‌اند شب یلدا یازدهم جدی است و نام یکی از ملازمان عیسی(ع) هم بوده است.

-کتاب فرهنگ لغت برهان قاطع اثر محمد حسین بن خلف تبریزی
-نسخه خطی دانشگاه استانبول به شمارهNEKFY01306
#ایران

? @maktabetabriz