قیدار، نوشته‌ی رضا امیرخانی با صدای خودش را برای چندمین بار گوش کردم. نمی‌دانم در چه عالمی بوده که این را نوشته، طرح داستان چطور در ذهنش ساخته شده، منبع الهامش که بوده، چه دیده یا شنیده که ذهن خلاقش این متن را زاییده. روایت داستان برایم حس ایربورن شدن طیاره‌ها را دارد. از روی باند و از روی زمین می‌رود و می‌دود تا در نهایت در یک لحظه از زمین جدا شود و به پرواز درآید.

هشت فصل اول کتاب همان دویدن روی باند است، فصل کوتاه نهم اما همان لحظه جدایی از زمین و رهایی است.

للحق
ان‌شاءالله ساعت هفده به جلسه‌ی کتاب‌خوانی می‌آیم و پنج دقیقه‌ای راجع به کتاب صحبت خواهم کرد.

متن کامل:

للحق
«جذب رضا امیرخانی در نگرشی نهادی»

کتاب با توییت تفاوت‌هایی دارد. قابلیت استناد دارد. و برای همین نسبت به جعلیات کتابی حتما باید واکنش نشان داد. البته این‌جا فقط راجع به شکل کتاب صحبت می‌کنیم. و الا «جمعِ انقلابی‌ها» با زیرعنوان «نگرش نهادی به تاریخ حوزه‌ هنری انقلاب اسلامی» را اگر خمیر کنیم و آن خمیر را نواله کنیم و به شتر بیابانی بدهیم، بعد از سه بار معاینه فنی، شتر، پلاک برگشتی خواهد شد!
حالا این کتابِ نگرش نهادی را چه کسی نوشته است و چه کسی سفارش داده است؟ نویسنده و سفارش‌دهنده‌ی کتاب با اسنپ-هلی‌کوپتر وارد حوزه هنری می‌شوند و دکمه‌ی توقفِ در مسیر را فشار می‌دهند، دو سه سالی احتمالا می‌مانند و نوگلان انقلابی در خود این بنیه را پیدا می‌کنند که با دو سه سال حضور پاره‌وقت در یک مجموعه، «نگرشی نهادی به تاریخِ مجموعه!» داشته باشند. بعد هم با تغییر دولت، با اسنپ‌-هلی‌کوپتر می‌شوند معاون وزیر وزارت ورزش و در ادامه‌ی کسبِ بنیه‌های جدید، نویسنده این‌بار به قانونِ حجاب نگرشِ نهادی و تاریخی پیدا می‌کند و البته عاقبت اسنپ-هلی‌کوپترشان لغو می‌شود! چه‌قدر حوزه‌ی هنری باید بدبخت شده باشد که در آن تاریخِ جنگ را نوشته باشند، تاریخِ انقلاب را نوشته باشند، در تاریخ شفاهی صاحبِ سبک باشند، اما برای تاریخِ خودش دست به دامانِ اسنپ-هلی‌کوپتر شود تازه با کلی منت و متلک که هیچ مصاحبه‌ای نیافتم و...
اما طبیعتا این موضوع من نیست.
در صفحه‌ی ۱۳۰ کتاب در پاورقی نویسنده نوشته است: «تولید آثار سینمایی، هم‌چون آدم برفی، دختری با کفش‌های کتانی، مجلات جدید، هم‌چون سوره و مهر، و جذبِ چهره‌های جدید، همچون رضا امیرخانی را می‌توان نمونه‌ای از اقدامات حوزه‌ی هنری در این راستا دانست.» و این پاورقی برمی‌گردد به جمله‌ای در متن که: «تحول در موضوع آثار یا فرم‌ها و سبک‌های آثار هنری، تغییر سوگیری‌ها و دگرگونی در نیروهای فعال، می‌تواند بخشی از تحولاتی باشد که سازمان هویتی تلاش می‌کند تا خود را برای شرایط جدید مهیا سازد.» جمله‌ای سرشار از لکنت در متن و محتوا!
موضوع من نقد این کتاب، و حتا نقد این جمله نیست. کشف این موضوع نیست که آدم برفی با سال تولید ۱۳۷۳، دختری با کفش‌های کتانی ۱۳۷۷، سوره‌ی میرفتاح ۱۳۷۵، سوره‌ی عبدالجواد موسوی ۱۳۷۸ و مهر میرفتاح ۱۳۷۶ چه دخلی به هم دارند. و همه‌ی این‌ها چه دخلی به من؟ موضوع من خود «جذب» است. نادرست، خودِ عبارت «جذب» است در «جذبِ چهره‌های جدید هم‌چون رضا امیرخانی»! مسافرِ اسنپ-هلی‌کوپتری که در همه‌ی سمت‌ها از بیرون به صندلی بالا مثل معاونت وزیر هلی‌برن شده است، نمی‌تواند بفهمد که «جذب» در موردِ «رضا امیرخانی» چه مراحلی دارد!
حرفِ اضافه نمی‌زنم. جلوتر هم نویسنده اشتباهِ دیگری دارد در معرفیِ سایت لوح و «جوانانِ تازه‌کار و جویای نام» که ارزشِ پرداختن ندارد و راجع به آن نیز چیزی نمی‌نویسم. فقط طبیعتا بنده باید بعدتر از جوانانی مثلِ مرتضا سرهنگی و هدایت بهبودی و علی‌رضا کمره‌ای عذرخواهی کنم که آثارشان در پیشانیِ آن سایت حک شده بود!
اما «سینا کلهر» اگر باری دیگر در کتابی خواست از عبارتِ «جذبِ رضا امیرخانی!» استفاده کند، به‌تر است خودش به صورت شخصی و در خلوت روی چال برود و پنج خط توضیح بنویسد راجع به چه‌گونه‌گی جذبِ رضا امیرخانی!!

و چند کتاب دیگر

البته یک روز!

??
شاید برای کتاب خوانان جای تعجب داشته باشد که تاکنون هیچ اقتباسی از آثار امیرخانی انجام نشده. نویسنده‌ای که تنوع و تعدد آثارش زبان زد است و قیدارش از مهم‌ترین آثار او است. اثری که به گفته امیرخانی برداشتی آزاد از زندگی غلامرضا تختی است. قیدار، جوانمردی است که در پی گمنامی است؛ کسی که نماینده ارزش‌هایی است که اکنون دیگر وجود ندارد، ارزش‌هایی که نویسنده به گفته‌ خود در پی زنده کردن آن است. این کتاب مشتمل بر 9 فصل است که در هر فصل یک داستان از قیدار روایت می‌شود. با توجه به 9 فصل بودن این رمان به نظر می‌رسد این کتاب ظرفیت تبدیل شدن به اثری سریالی را داشته باشد.

للحق
معرفی رمان صوتی سنگ‌‌سالی
اثر محمدکاظم مزینانی

لینک خرید
https://www.navaar.ir/pwa/pdp/20830

شعر فنی شفاهی است، داستان اما مکتوب... روزگار پرازدحام شهری، بسیاری را به شنیدن کتاب صوتی ترغیب کرده است؛ در شلوغی مترو، پیاده‌روی روزانه، ترافیک بزرگ‌راه، حین آش‌پزی و تعمیر خودرو، برای ورزش‌کارترها حین دوچرخه‌سواری و کوه‌پیمایی، برای مسافرترها حین پیمودن بیابان و کوهستان... پس رمان صوتی هم برای خود جایی باز کرده است.
سنگ‌سالی اما فقط رمان نیست، رمانی است در زبان شعر. صدای گرم و گیرای محمدکاظم مزینانی که شاعرانه می‌نویسد، میوه‌ی ادبی نوبرانه‌ای آفریده است؛ ترش و شیرین، پوست گس و گوشت نرم و هسته‌ی مغزدار...
و شگفت آن که این رمان نسخه‌ی کاغذی ندارد..‌.
رمان تاریخ‌مند است اما زمان ندارد... همان اندازه که یورش مغولان‌ش معاصر است، دانش‌گاه‌ش قدمایی است... شخصیت دارد، اما شخصیت اول ندارد... اگر بتوانی سنگ و دست‌مال و پای‌پوش چرمی را شخصیت جان‌دار بدانی... اسب که جای خود دارد...
پاپوش چرمی جلوباز وقتی در رف دکان کفاشی در انتظار مشتری خمیازه می‌کشد، یقین بدان که می‌تواند بی‌خسته‌گی یک فصل از رنج میهن‌ت را روایت کند تا پای سر آبله‌رو شود...
شنیدن رمان سنگ‌‌سالی به گمان‌م اوقات خوشی را برای مخاطب بسازد؛ مخاطبی که دنبال لذت ادبی باشد...

پی‌نوشت: اگر مخاطبان کار را بپسندند، احتمالا در جلسات بعدی کتاب‌خوانی کافه دیار راجع به این کتاب گپ می‌زنیم...

لینک خرید
https://www.navaar.ir/pwa/pdp/20830