دردهایش فریاد شدند و رنج هایش مشتی که بر روی در کوبیده میشد ، اما بیفایده بود درها قفل شده بودند.تنها نگاه خیسش بود و مَردی خسته از نفس که زیرِ ضجه‌ی آسمان به گل نشست ..

تو بگو ماه کجاست ؟ تو مرا خانهٔ دل ببر ، دل من نابیناست. تو بگو اَه چه طعمی دارد ؟ تو بگو ابر چرا می‌‌بارد ؟ باد در گوش درخت چه آوازی می‌‌خواند ؟ سر و شیر از چرا آزاد است ؟ بر لب خار چرا فریاد است ؟ این چه شهری است ؟ همان جابلقاست. ما کجا گمشده‌‌ایم ؟ ته بن‌‌بست چرا نا پیداست ؟ تو بگو ماه کجاست ؟ تو مرا خانهٔ دل ببر ، دلِ من نابیناست... دقیق به یاد ندارم از زلفان تو بود ، یا از گل سرخ لب‌‌هایت . احتمالا از نغمه ی آرامش طورانه‌‌ی صدایت بود. پسرم یک دنیا به فدای چشم های رنگ شب های ستاره‌‌ایت . تولدت مبارک پسرکِ کیم .

پرایوت ,

به چه می اندیشی؟! به خزانی که گذشت؟ به بهاری که نبود؟ به امیدی که کنون رفته به باد؟ یا به عهدی که دگر رفت زِ یاد؟ به چه می اندیشی؟! به دوچشمی که تو راهیچ ندید؟ به کسی که تو راهیچ نخواست؟ به کسی که غبار غمت از چهره نرفت؟ یا به قلبی که برایت سخن از عشق نگفت؟به چه می اندیشی؟! به بهاری دیگر به امیدی دیگر یا معشوقی دیگر؟

‌  ؔ  ‌ گناه من چه بود جزء خؤاستنِ بوسیدن لب هایت و گرفتن دست هایت هنگام راهٔ رفتن در عَلفزار؟ حال گمشدهٔ‌ام در سیاهیِ خشم وجودت با در دست داشتن مقدارِ زیادي غم و اندوہہ! انگار تماميِ ستاره‌های غمگین جهان ‌ تصمیم گرفته‌اند در قلب تاریکِ من اشك بریزند ؤ من، نمیدانم چگونہ باید بہ دست های بي‌جانم یاد بدهم که چطور قرار است این اشك ها را پاک کنند ؤ دیگر خبري از دست‌های گرم تو نیست که در آن‌ها حلقہ شوند. من فقط خواستار آغوشِ وحشی‌ات بودم،
خواستار عشقي از جنس گناه.