از سر کار برمی‌گردند خانه‌‌شان. هر کدام برنامه‌‌ای برای شب در سر دارد. برخی دوست دارند سریال ببیند، دیگرانی غذا سفارش می‌دهند یا با دوستی معاشرت می‌کنند.
بعضی‌ها بی‌قرارترند، حتی بدون اینکه کسی در خانه منتظرشان باشد. این‌ها بیشتر از دیگران عجله دارند. سبقت می‌گیرند و بوق می‌زنند. انگار آدم‌هایی که تنهاترند، برای رسیدن بیشتر عجله دارند.
@sugarffrree

کامبیز مشت کوبید روی میز کافه، بعد گفت: «خسته‌ام دیگه! می‌خوام برم آلمان. پناهنده می‌شم. چند ماه کمپ، اذیت، هرچی، بعد راحتم یه عمر.» قلی پرسید: «پلن داری؟ پلنت چیه؟» قلی، آدمی است که فکر می‌کند پلن مهم است. مثل مردهای بازنشسته‌ای که روی نیمکت‌های پارک می‌نشینند، فیش آب و برق را مرتب پرداخت می‌کنند و دفترچه قسط بانک را نگه می‌دارند؛ اما دیگر نه توان جنسی دارند، نه اشتیاق و نه حتی پول. قلی همیشه پلن‌ها را در ذهنش می‌چیند، یکی‌یکی را انجام می‌دهد و بعد هیچ اتفاقی نمی‌افتد. او‌ انجام دادن را به وقوع ترجیح می‌دهد. او یک صِفر است. یک‌بار دختری به او گفته بود: «می‌دونی قلی! دلم یه طور عجیبیه باهات. الان که کنارم نشستی حس لحظه‌ی شیرجه توی استخر موقع یه ظهر تابستونی رو دارم، یا اون لحظه که میکس شکلات و بستنی تو دهن آب می‌شه.» قلی با همان جدیت همیشگی پرسید: «پلنت چیه؟» دختر مکثی کرد و گفت: «پلن چی؟ واسه چی؟» قلی با آرامش پاسخ داد: «برای ادامه‌ی این مسیر. برای پیوستن به این عشق، به این راه دراز سرسپردن» دختر کمی به او نگاه کرد و گفت: «نمی‌دونم.» قلی شب در دفترش نوشت: «عدم وقوع. دلیل: نبودن پلن اجرایی».
@sugarffrree

می‌شود برای بی‌میلی‌ات حریم بگذاری، قانونمندش کنی؛ وگرنه پوچ، افسرده یا شرور می‌شوی. این‌جور مواقع برگ برنده‌ات به نسبت ضعیف‌ها و رقت‌انگیزها فقط یک چیز است که البته آن‌ها از درکش عاجزند؛ برایت هیچ حقیقتی وجود ندارد. در بالاترین نقطه‌ی تردید می‌ایستی. جایی که نه بدی زشت و نه خوبی زیبا است، حداقل نه به آن قطعیتی که دیگران به آن اطمینان دارند.
@sugarffrree

پیرزن بدبخت اشک می‌ریخت. گفت برای حسین است، ولی دروغ می‌گفت. برای خودش بود. سال‌ها بود مردی لمسش نکرده بود و از نظر مالی هم در فشار بود. او برای خودش غمگین بود.
@sugarffrree

هیچ‌کس یک رابطه بد را به دلیل بد بودن شروع نمی‌کند. او رابطه بد را با خوشبختی یا لذت اشتباه می‌گیرد.
@sugarffrree

صدا مزاحمِ حقیقت است. حرف زدن به همین دلیل غیرضروری است.
@sugarffrree

اگر کسی را دوست داری، بگذار برود. اگر از کسی متنفری، بگذار برود. همه می‌روند، غیر از او که تو را دوست دارد، یا به تو محتاج است.
هیچ حالت دیگری وجود ندارد.
@sugarffrree

از بهترین بودن خسته شد و تصمیم گرفت متوسط باشد. خواست جایی باشد در میانه. روزها برود باشگاه، عصرها کافه، و خودش حواسش نباشد که معمولی است. در زندگی چیزهای بدِ زیادی وجود دارد، ولی به گمانم بدترین این است که متوسط باشی و نپذیری. هیِ بدَوی، سعی کنی، ممارست و آخرش نَرِسی، ببازی از سرِ زور نداشتن. متوسط‌هایی که این را می‌فهمند مطب مشاورها و روانشناس‌ها را پُر می‌کنند. و آن‌ها که نمی‌فهمند پنج‌شنبه شب‌ها با ۲۰۶ همراه پارتنرشان می‌روند پیتزا پپرونی می‌خورند، با کچاپ، خوشحال، پیش از سکسی تخمی و فردایی تکراری.
@sugarffrree

بدترین چیز در مورد قرار داشتن در موضع ضعف این‌که حینش توضیح می‌دهی، به دیگران و خودت.
@sugarffrree.

در مورد غزه، اسراییل و دیگر چیزهایی

آن‌چه پس از ۷ اکتبر اتفاق افتاد، موضوع خبر، بحث و مجادله بوده. نظامیان حماس آن روز آدم‌هایی را کُشتند و دیگرانی را ربودند. اسراییلی‌ها در پاسخ بخش‌هایی از نوار غزه را نابود کردند، و هزاران نفر را تا امروز کشته‌اند. اتفاق چنان مهیب که سوالاتی تولید کند. این‌که کدام طرف حق دارد و وجدان ما جانب کدام سو می‌ایستد؟ و پیچیدگی چنان که پاسخ‌ها آسان نباشند.

نخست. وقایع پس از قتل مهسا امینی دلایلی واضح داشتند. شهروندان ایرانی با به خطر انداختن جان خود به خیابان آمدند، تا از ارزش‌هایی دفاع کنند؛ مشخصا «برابری جنسیتی»، «حقوق سیاسی و اجتماعی» و در یک کدام آزادی. افرادی که آن روزها به چشم مردم شلیک کردند و قتل و تجاوز مرتکب شدند، در نقطه‌ای مقابل به ارزش‌هایی متفاوت معتقد بودند. محدودیت حقوق اجتماعی، فضای بسته سیاسی، تمکین به مذهب و نه اراده مردم و در یک کلام اسلام. در یک دوگانه فلسطین-اسراییل ارزش‌هایی مانند حقوق زنان، حقوق اقلیت‌های جنسی و آزادی اندیشه و بیان کجا قرار می‌گیرند؟ آیا غیر از این است که این ارزش‌ها در اسراییل ستوده می‌شوند و در جامعه‌ای فلسطینی و تحت یک دولت فرضی فلسطینی در معرض تضعیف و آسیب هستند؟ نسبت شهروند ایرانی با هر کدام از این دو سیستم کدام است؟

دوم. در تئوری روایت مبحثی وجود دارد که وزن را بر سودمندی یک روایت و نه صحت آن می‌گذارد. مرگ ده‌ها هزار فلسطینی هر انسانی را آزار می‌دهد، و به سمت این سوال می‌کشاند که آیا این ظالمانه نیست؟ پاسخ واضح است؛ این حتما غیرانسانی است و این وجه «صحت روایت» است. در سویی دیگر می‌توان به این فکر کرد که آیا نابود کردن سیستمی بنیادگرا که متحد سیاسی جمهوری اسلامی حساب می‌شود، برای شهروند ایرانی چه اثراتی دارد؟ «مفید» نیست؟ جواب این سوال هم واضح است، و هر کس حق دارد، ترجیحی شخصی بر وزن دادن به هر کدام از این دو سوال داشته باشد.

سوم. این هم سوالی جذاب است که به تاریخ معاصر ایران ربط دارد. «آیا منفجر کردن هواپیمای آقای خمینی در راه بازگشت به ایران از پاریس درست بود؟» وجهی اخلاقی و حقوقی می‌گوید، نمی‌شود بدون محاکمه کسی را مجازات کرد. در نگاهی حتی ساده‌تر کشتن غیراخلاقی است. ولی آیا چنین کاری «عمل‌گرایانه» و منجر به نتیجه مثبت نبود؟ در سطحی بسیار پایین‌تر آدم‌هایی نتیجه می‌گیرند، حدی از تلفات در مبارزه با شر اجتناب‌ناپذیر و قابل اغماض است. با چنین استدلالی و پذیرفتنِ حماس به عنوان شر، برای جلوگیری از تبعات بزرگ در آینده نباید امروز هزینه‌هایی اخلاقی پرداخت؟

-واضح که در مورد هر آن‌چه مربوط به جان انسان‌ها نمی‌توان نظرات قطعی داشت. با این وجود نمی‌توان انکار کرد که دنیا جایی پیچیده و دشوار شده و تولید سوال به قصد دیدن وجوه مختلفِ امری پیچیده مفید است. این یادداشت کوتاه سعی کرده چنین کند.
@sugarffrree