راستی
صبح بارون بیدارم کرد.

یه عادتی که عمیقا و از ته قلبم دلم میخواد بذارم کنار کندن پوست لبمه. بابا مگه مقصر همه چی این بدبختای ظریفن؟! تیکه‌پارشون کردی خب.

هر چقدر میخوای انکار کن، بزن زیر میز و اصلا بازی رو عوض کن. مهم نیست.
با خودت که تنها بودی، میبینی عذابِ وجدانت چطوری ذره ذره روحت رو میخوره.

به قول دکتر: مگه کلید خونه‌ت رو به کسی که فقط گفته چقدر خونه قشنگی داری میدی؟! پس چرا حاضری کل زندگی عاطفیت رو دو دستی به کسی تقدیم کنی که تنها کاری که کرده فقط کمی ابراز علاقه بوده؟!

یکی از قشنگ‌ترین صحنه‌های زندگی بیدار شدن بچه‌ایه که وقتی میبینه کناریش خوابه شروع میکنه سرجاش بازی کردن، نیگا کردن به اینور اونور و الکی غلت خوردن.

آخ و آخ و آخ.

"عزیز دلم، کاش ما حقیقت داشتیم."
من و تو. دوتا هیچ گرفتار به‌ هم. ما حقیقت نداشتیم و واقعی نبودیم. ما با تمام رنج‌هایی که کشیدیم به اسارت یک خیال رفتیم. خیال تا ابد زندگی کردن با هم. خیال بوسه‌های آدم‌های بعدی با فکر به رد بوسه‌های همدیگر. حقیقت نداشتیم. شب‌های‌ مستی دو نفره حقیقت نداشتند، و قول‌های تو غیر‌واقعی‌ترین تعهد‌های روی زمین بودند. حقیقت نداشتیم. حرف‌های هنگام خداحافظی‌ات حقیقت نداشتند. برق چشمانت حقیقت نداشتند. ضعیف بودن تو و قوی بودن من، دو دروغ بزرگ که فقط پشت نقاب‌های برعکسشان پنهان شده بودند، حقیقت نداشتند، اما گوش کن. تو هرشب کنار این تن خسته دلتنگِ وجودت میخوابی. این طفلک را در آغوش میگیری و حس امنیت بودنت را تا صبح برایش باقی میگذاری. "توراحس میکنم" و هر روز و هر شب، در پشت تمام دیوار تنهایی‌ام به تو پناه میبرم. یک شب می‌آیی و سفیدی موهایم را نوازش میکنی و میگویی: "پیر شدی." میخندم، و به این فکر میکنم که چشمت به هر کدام از این سفیدی‌ها بیافتد رد پای خودت را هم در آن‌ها میبینی.

شبت بخیر؛
اما قبلش به من بگو
پیدا میشه آدمی که عاشق بوسیدن کف دست تو باشه؟!