آدم از کسانی که دوست‌شان دارد ، توقع (بجا یا نابجا) دارد. توقع‌های برآورده نشده ، موجب گلایه می‌شود. اما از جایی به بعد ، از یکی کمتر و کمتر گلایه می‌کنی. تا روزی می‌رسد که گلایه‌ها تمام می‌شود. بعد می‌بینی از او توقعی هم نداری. آن روز می‌فهمی که آن فرد را از دست داده‌ای. تمام.
- ابراهیم سلطانی

آسمون مال ما بود یادته؟

آدم از برهنه شدن خجالت می‌کشد.از اینکه جلوی آدم‌های کوچه و خیابان برهنه باشد.ممکن است پیش کسی بتوانی برهنه شوی.او می‌تواند به تو امنیت بدهد.آرام باشی و خودت باشی ، بی‌ پوشش و بی‌ نقاب.اما گاهی حتی در خلوت خودت ، پیش خودت هم نمی‌توانی بعضی افکارت را برهنه کنی. فکرهای تاریک و موذی‌ ، عقده‌ها ، زخم‌ها.من می‌ترسم به آنها فکر کنم. باید پوشیده بمانند. خجالت دارد. شاید این هم یک تعریف برای خوشبختی است: کسی را داشته باشی که اجازه دهد تاریک‌ترین فکرهایت را برایش برهنه کنی ، بیان کنی ، و او همچنان بماند.
-نباید می‌ماندیم ،معین دهاز

ترکیب صدای شایع و مهیار مثل هروئینه.

بیا همدیگه رو پیدا کنیم و دوباره برای اولین بار باهم حرف بزنیم. ما بهترین دوستای هم بودیم.

تکستایی که دوست دارمو سنجاق میکنم که گم نشه??

خب  مثلا دارین میگین دلتون برام تنگ نشده بود؟ خب برای این چنل دقیقا محتوای دقیقی ندارم ی دیلیه دوستانست . تو اینجا بیشتر از حرفایی که تو قلب و مغز و روحم ترشح شده میزارم . از پلی لیست آهنگام ،کتابایی که میخونم ‌،فیلمایی که میبینم . قبلا هم گفتم الان هم میگم…

دارم سعی می‌کنم من بهتری باشم. برای خودم. برای تو، آسمون و یاس ها.

نیازم بودن در کنار کسی‌ست که نیازی بر فهماندن خود به او نباشد.