اون شبی که یهو تمام پروازهای ترکیش کنسل شدن خیلی کذایی بود واقعا. اون همه آدم تا فرودگاه اومدن باهام و دوباره با هم برگشتیم :)
و بیشتر از خودم پارتنرم اذیت شد.
پرواز جایگزین هم اینطوری بود که هر ۴۵ دقیقه ساعتش تغییر می‌کرد و پارتنرم تا صبح بیدار مونده بود و مدام چک می‌کرد که اگه یه وقت تأخیر ادامه پیدا نکرد به من زنگ بزنه که سریع برم فرودگاه و مشکل فقط تاخیر پرواز نبود. این که یهو تمام پروازهای خارجی کنسل بشن توی اون وضعیت بین ایران و اسرائیل به اندازه کافی باعث سکته می‌شد. و راستش اگه پارتنرم تا آخرین لحظه‌ای که من سوار هواپیمای دوم بشم از پشت صفحه گوشی در حالی که فاصله‌مون هر لحظه از هم بیشتر می‌شد همراهم نبود نمی‌دونم با چه وضعی به این‌جا می‌رسیدم.

کلی منبع در مورد کارهای قبل از مهاجرت هست اما در مورد بعد از مهاجرت و روزها و ماه‌های اول خیلی چیز زیادی نیست یا حداقل من توی این چند سال که به فکر مهاجرت بودم ندیدم. منظورم کارهای اداری و این جور چیزها نیست. بیشتر کارهای شخصی، مسائل و مشکلاتی که اوایل مهاجرت…

من به خودش گفتم اینجا هم می‌گم پاشو کنسرت nbt رو از طرف همه‌ی ما برو

به این برسم

به این برسم

last days of summer in Helsinki suburbs

امروز دیدم برگ‌ها دارن زرد می‌شن و دلم نیومد روزهای آخر تابستون رو توی مسیری که داشتم می‌رفتم ثبت نکنم‌.

و این که کتاب‌های فارسی هم داره کلی.

ولی خب خیلی جالبه که بعد از این همه مدت آدم‌هایی که میل به جنگ و خشونت ندارن هنوز وجود دارن و کاملا از بین نرفتن توسط بقیه. یعنی خیلی خوبه که در مقابل انتخاب طبیعی و تنازع بقا هنوز تونستن وجود خودشون رو حفظ کنن. نمی‌دونم شاید هنوز یکم جای امید باشه.