Հակասական կերպար, սակայն ճիշտ խոսքեր

"Հիմա օրենքից խոսելը նույնն է, թե ավերիչ երկրաշարժի հաջորդ օրը կշտամբես քաղաքացիներին, որ փողոցը անցման տեղերով չեն անցնում:
Կամ նեղանաս քաղաքապետարանից, որ մյուս առավոտ զիբիլը ժամանակին չի տարել, երբ ողջ քաղաքն է դարձել աղբակույտ:
Հիմա գյադաների ժամանակն է: Եւ մի կարճ ժամանակ էլ դեռ այդպես կլինի: Եւ այդպիսի ժամանակներում, երբ հերոսները բանտում են կամ հողի տակ, երբ դեռ խրամատները Ազգային ժողովի շենքից հեռու են հարյուրավոր կիլոմետրերով, գյադաները, այսպես, պիտի կամուֆլյաժե բիկինի հագնեն ու պուտանկի խրոխտ մարշով գնա՜ն-գան իշխանության միջանցքներում: Գնան ու գան: Գնան ու գան:"

— Վանո Սիրադեղյան

#մտքեր
@armjah

Լինենք մոնթեների, անդրանիկների ու թեհլիրյանների ազգ, այլ ոչ թե զոհրապների ու վարուժանների։

24.04.1915

Էլ ի՞մչ զգացում եք ունեցել, բացի ամոթից, հայկական տելեգրամ ալիքները այսօր կարդալիս:

👆Միսակ Մանուշյանի ու իր խմբի վերաբերյալ օկուպացիոն իշխանությունների կողմից տպագրված գրքույկը:

Հրանտ Դինքը իր աշխատասենյակում։

@armjah

Ֆրանսիական բանակի հայ կամավորները

1917 թ.

«Չարենցը լեգենդ էր: Ի՞նչ գրես լեգենդի մասին: Գուցե կանխորոշված էր նրան ողջակիզվել իբրև տառապանքի, մաքառման ու հավատի խորհրդանշումն … Ո՞վ գիտե … Ա՛յ, ես մտածում եմ Չարենցի մասին ու զարմանում, որ այդ հրաշքը մեզ հետ միասին ապրում էր նույն քաղաքում, որ նստել, վեր եմ կացել նրա հետ ու նկարել եմ նրան»,-Եղիշե Չարենցի մասին ասել է նկարիչ Մարտիրոս Սարյանը:

ՄԻ ՊԱՀ ԶՂՋՈՒՄ ԵՄ
Ես օգնեցի բոլորին, ես ինձ միայն չօգնեցի, 
Կորով տվի ամենքին, միայն ինքս հոգնեցի։ 

Խորհուրդներով իմ խելոք խելք հավաքած գնացին 
Քանի՜-քանի՜սը կյանքում - ե՛ս էլի գիժ մնացի։

Ով հանդիպեց՝ ստացավ մի թաս գինի ինձանից, 
Լոկ ես գինի չըմպեցի իմ սեփական հնձանից։ 

Ի՞նչ եմ եղել ողջ կյանքում՝ հարսանքավոր ու քավոր,
Մինչ ամենքից ավելի ինձ էր օջախ հարկավոր։ 

Վստահեցին ոմանք ինձ - հոգիս դարձավ գաղտնարան, 
Վստահեցի շատերին - գաղտնիքս առան ու տարան։ 

Ու զղջում եմ ես մի պահ. սեր ու բարիք եմ ցրել, 
Մինչդեռ պետք էր սեր հայցել, իսկ բարիքը՝ վաճառել… 

— Պարույր Սևակ

#մշակույթ
@armjah