از نوشتن برای تو در غیاب تو خسته شدم. اگه اینجا بودی نیاز به اینهمه کلمات دلتنگ نبود.

خیلی اهمیت میدم، میدم، میدم، تا اینکه کلا دیگه اهمیت نمیدم.

میگن عشقی که به گریه رسیده باشه‌ هیچوقت دروغ نبوده، من برات خیلی گریه کردم، خیلی.

نیمه شب شد، دل من در تب و تاب است هنوز
یاد آن شب که دلش را به دلم داد، بخیر

شاید یک شب هر دوی ما پشیمان شدیم.

شاید یک شب هر دوی ما پشیمان شدیم.

آن‌ها که ما را گریانده‌اند، آیا توانستند با همان کیفیت نخستین بخندند؟

تجربه بهم ثابت کرد آدم‌ها همونی که میگن نیستن، هستن.

ولی زخم‌های خانوادگی از همه بدترن، نگفتنش سنگینت میکنه، گفتنش سرافکندت.

پس من چی؟