ادامه از 👆🏼 «بگذاریم امیر امیر باشد، پدر پدر و انسان انسان»

حق با خردمند چینی است. اما لازم است که گفتهٔ حکیم را از وجه عاملیتِ آن به تأمل بگذاریم تا میزان اهمیت و تأثیر آن را دریابیم. یعنی توجه کنیم به آنچه با تخطی از این اصل یا با رعایت این نکته به جهان می‌افزاییم. در این معنا، «جهان» از همین لحظه و در همین یک‌قدمی شروع و پایان می‌یابد. پس، تأمل کنیم در شکلی که به جهان می‌دهیم وقتی مثلاً با گفتنِ «امیر» سرباز را مراد می‌کنیم و یا از «دوستی» می‌گوییم تا گُرده‌ای را برای بهره‌کشی آماده‌تر کنیم. همچنان که فیلسوفان و جامعه‌شناسان متذکر شده‌اند، «گفتن» (و، پس، نگفتن) خود یک عمل است. با چنان گفتنی که خردمندِ افسانه‌ای چین ما را از آن بر حذر داشته است، با مخرب‌ترین شکل، دست در کار تیره و تار کردن زمانه و امور زمانه، محیط کار یا جامعه هستیم. سادگیِ صراحتْ جامعهٔ خوکرده با تاری جهانِ زبان (جهانی که با زبان آفرینش می‌یابد) را می‌ترساند؛ به‌همش می‌ریزد. آدمِ اُخت به این تیرگی، در خودبینی و خودشیفتگیِ ناشی از عادت به کوری و تاریکی، به‌هروله، علیه روشنای سادگیِ صراحت یارگیری می‌کند. زیرا سادگی صراحت مجال پیله تنیدن به گِرد واژه‌ها و معناها برای فرار از پذیرش مسئولیت گفته‌ها را نمی‌دهد. زیرا وامی‌داردش به پاسخ روشن و فصیح، که برایش ترسناک است. سادگیِ صراحت افشای کاهلی و بی‌مسئولیتی اوست در قبال جهانی که با هر کلمه چراغی را در آن خاموش ساخته است. پس، هرچند همیشه از «عبارت بهتر»، «نکتهٔ درست‌تر» و از بازگفتن و دست‌وپا کردنِ تعبیر جدید برای واژه‌ها حرف می‌زند، اما تنها کاری که می‌کند کشتنِ شمع واژه‌هاست و ستردن محیط از اعتماد و امید. بگذاریم امیر امیر باشد، پدر پدر و انسان انسان.

فرشاد توکلی
▪️

بگذاریم امیر امیر باشد، پدر پدر و انسان انسان
فرشاد توکلی

کارل یاسپرس، فیلسوف برجستهٔ آلمانی، جایی در کتابی درباره و به نامِ کنفسیوس، از او چنین نقل‌قول می‌کند:
«از کنفوسیوس پرسیدند: ’برای رهایی از روزگاری مشئوم [سخت و سیاه] چه تدابیر عاجلی باید اندیشید؟‘ او این جواب حیرت‌آور را داد: ’باید کاری کرد که واژه‌ها در معنای درست خود به کار روند. باید محتوای آن‌ها را دریافت. بگذارید امیر امیر باشد، پدر پدر، و انسان انسان. اما مدام به زبان خیانت می‌شود، و واژه‌ها دیگر با مدلول خود مطابقت ندارند. هستی و زبان از یکدیگر جدا می‌شوند […]. وقتی زبان آشفته گردد، همه چیز دچار آفت می‌شود. ’وقتی کلمات (نام‌گذاری‌ها و مفاهیم) دقیق نباشند، حکم‌ها روشن نیست، کارها رونق نمی‌گیرد، مجازات‌ها به‌جا اعمال نمی‌شوند و مردم سر از کارها درنمی‌آورند. از این رو، انسان آزاده واژه‌ها را چنان برمی‌گزیند که هیچ ابهامی پیش نیاید، و حکم‌های خود را به صورتی درمی‌آورد که بتوان بی‌دودلی آن‌ها را به عمل درآورد. انسان آزاده کمترین ابهامی را در سخنان خود برنمی‌تابد‘». (کارل یاسپرس. ۱۳۸۸. کنفوسیوس، ۴۸-۴۹. تهران: خوارزمی)

ادامه در فرستهٔ بعد 👇🏼

▪️
#معرفی

گروهی از دانشجویان دانشکدهٔ ریاضی، آمار و علوم کامپیوترِ دانشگاه تهران، به راهنمایی و سرپرستی دکتر باقر باباعلی، بر آن‌اند تا پژوهش در عرصهٔ پردازش رایانه‌ایِ موسیقی کلاسیک ایران را تسهیل کنند. آنها این کار را با طراحی و ساخت یک باتِ (BOT) تلگرامی که رابط بین گروه پژوهشی و کاربران و علاقه‌مندان عمومی این موسیقی است انجام داده‌اند. کاربر علاقه‌مند می‌تواند از طریق این بات نمونه‌های صوتی‌یی که گروه پژوهشی در نظر گرفته است را بشنود و، با پاسخ دادن به پرسش‌های سادهٔ مربوط به هر نمونه، گروه پژوهشی را در طراحی سامانه‌ای خودپو و هوشمند که می‌تواند نمونه‌های صوتی این موسیقی را، از طریق «برچسب» زدن بر هر اثر، به شیوه‌های گوناگون طبقه‌بندی کند یاری رساند.

❗️توجه
معرفی این سامانه در این ترعه صرفاً با انگیزهٔ حمایت از یک پروژهٔ علمی است. مسلماً، توجه به احتیاط‌های لازم در زمینهٔ حفظ حریم شخصی و نیز امنیت محیط‌های مجازی با خود علاقه‌مندان است. نشانی تلگرامی این بات از این قرار است: @PersianMIRbot

فرشاد توکلی

▪️