من معمولی ترین آدم دنیام. من همونی ام که موهاش رنگ دکلره به خودش ندیده و به همین یه دونه پیرسینگ گوش اکتفا کرده. هیچ وقت توی کلاس صفتی که به ترین ختم بشه بهش نسبت ندادن.
من همونی ام که موهامو کوتاه میکنم نه به خاطر اینکه مد شده به خاطر اینکه نمیتونم نگهشون دارم.
آره یکی از تفریحات من هنوز رفتن به کتابفروشی و نگاه کردن به کتاباست. من از روشن کردن شمع با کبریت لذت میبرم. هنوزم مثل بابابزرگا روی تقویم های کاغذی علامت میذارم تا مناسبت ها یادم نره. آره من حتی کارهامو توی دفتر مینویسم و نگه میدارم.
من هنوز توی دوران گرامافون و صفحه گیر کردم.
من کتاب فیزیکی رو ترجیح میدم و با بوی کاغذ ذوق میکنم. من با خنده بچه ها میخندم. من هنوز به حرف فروشنده مبنی بر تازه بودن یا باکیفیت بودن جنسش اعتماد میکنم.
من آدم این دنیای شما نیستم که توش پر از کلک و سیاسته. چون من هنوز به انسانیت اعتقاد دارم.

فکت: وقتی اشک آدما موقع تعریف کردن چیزی در میاد یعنی واقعا بابتش اسیب دیدن.

پ‌ن‌: این بده. این خیلی بده.

واقعا از دو حالت خارج نیست یا من در روابط انسانی گاوم یا بعضیا واقعا سختن.

امشب که ستاره ها در آسمانند، بیا به تماشای آسمان بنشینیم.من و تو و شب و آرامش،همین برایم کافیست.

تورا در رویایی دور دیدم، آشنا و شاد بودی،چشمانت میخندید،خوب بودی، خوب.

من هیچوقت اهل لبخند زدن نبودم، همیشه لبخند به لب های تو بیشتر از مالِ من میومد.

یعنی محتوای مدرسه 10/10?