اما من امروز سوییشرتتو میخواستم

شاید خیلی وقت باشه که ننوشتم ؛ اما هنوز میدانم او از میان بحبوحه ی دردی قدیمی پیدایش شده بود .
آمد تا شاید مرهمی باشد برای زخم های سرباز کرده .
این آنچه بود که من می‌اندیشیدم ، اندیشه ای پوچ و توخالی!
اندیشه ای که هیچ‌گاه ممکن نبود به حقیقت بپیوندد ..
شاید او صدایی بود که مدتها بدنبالش بودم ، همان کور سوی امیدی که در تمام عمر برای یافتن خویشتن در جستجویش بودم ؛
اما «او» رویایی‌ست که باید آرزوی داشتنش را باخود به گور ببرم .

من منتظرت میمونم ، ولی تو دیرنکن باشه؟

اگه یکی دیگه برام میگرفت می‌نشستم گریه میکردم:)

انقدری که واسه گل خریدن برای خودم ذوق کردم

ولی با روناک پادکست تا فردا صب میتونم اشک بریزم .

در میان آغوش او ، تا ابدیت میتوان آرام گرفت .

اینقدر بغل می‌خوام که می‌تونم بابتش ساعت‌ها گریه کنم.