توی روز جهانی قطع ارتباط می‌خوام ارتباط خودم رو با این دنیا قطع کنم.

فیکشنال من باعث می‌شن استاندارد های آدم هی برن بالاتر. مثلا الان دین وینچستر اجازه نمی‌ده حتی به اینکه مردهای دیگه هم وجود دارن فکر کنم.

هزار سال دیگه ام، غمت تموم باغچه رو یه شوره‌زار می‌کنه.

کاش از این مامانبزرگا بودم که سگو گربه های محل همش تو خونش در رفتو آمدن چون خیلی مهربونه و حتی پرنده هاهم صبحا همیشه جلوی در خونه‌ی اون جمع می‌شن ولی خب.

عزیزم تو سلامت روان داری، ما نمی‌تونیم باهم دوست باشیم.

بچه بودیم، پسر عمه‌م همسن الآن من بود تقریبا، گفت کاش یه خونه داشتم، کلش سیستمو باند بود حتی روی سقف و یه پلی لیست کامل از آهنگای داریوش. پلی می‌کردم و می‌خوابیدم.
اونموقع مسخرش کردم که این چرتو پرتا چین آدم افسرده می‌شه گوش می‌ده.
الآن به همون سن رسیدم و خب خودم عملیش کردم. داریوش پلی می‌کنم و می‌خوابم.

3:50

می‌گن ساعت خوابتو تنظیم کن. ساعت چه خوابی آخه؟ تن چه ظیمی اصلا؟

دیگر انرژی لازم برای دوستی های بی معنی، تعاملات اجباری و مکالمه های غیرضروری را ندارم.