فکر میکنم مغزم برای نگه داشتن این همه فکر، قلبم برای حمل کردن این همه درد و جسمم برای تحمل اینهمه استرس ساخته نشده.

هیچ وقت کسی رو که اومد برای خودش امتحان نهایی رو ابدا کرد نمیبخشم.

موسیقی عمیق ترین احساسات منو میدونه.

من دوستامو از دست دادم و به آرامش رسیدم.
واقعیتش مثل یه معامله منصفانه بود.

ظاهراً بقیه لیاقت اینکه باهاشون مهربون باشی رو ندارن.

تو برام مثل همون آهنگ غمگین و قشنگ بودی که هرچقدرم ناراحتم میکردی، نمی‌تونستم ازت بگذرم.

بیگانه بودن احساس تنهایی مزخرفی داره ولی همرنگ این جماعت شدن از بیگانه بودن تنهاییِ سنگین‌تری روی شونه‌هام می‌ذاره و من موندم که باید بار غم کدوم یکی رو به دوش بکشم.