تو دانشگاه روباه دیده یکی فیلم فرستاده گروه، بعد یکی زیرش نوشته پویا باید تگ می‌شد زیرش. می‌گم چرا؟ ویدیو مسج مالیدن سگ رو فرستاد گفت به این دلیل.
امروز رفیقم این پست رو فرستاده بهم می‌گه عه پویا تو رو می‌گه:)))
قوداوندا????

نمی‌دونم چرا اینا رو نوشتم. احتمالا کسی قرار نیست بخونه این پیام‌های طولانی و شخصی یک پروفایل رندوم مجازی رو وقتی می‌دونه اسمش قرار نیست یک بار هم در این نوشته‌ها برده بشه. اگه تا این جا اومدی و خوندی، که دمت گرم واقعا فکر نمی‌کردم کسی این کارو بکنه.
اینو هم باید این جا بگم چون یکی دو نفر تو ناشناس و پیوی و اینا بهم گفتن؛ این جا منطقه امن منه. این جا نمی‌خوام چیزی رو پنهان کنم و یا دروغ بگم. وقتی این چنل رو زدم، ویژنم برای ادامه کار صداقت مطلق بود حتی برای موضوعاتی که شاید خیلیا ازش حرف نزنن. کصشرات اندرو تیتی و red pill psychology و مردانگی و زنانگی و این مزخرفات این جا صادق نیست. من قبل جنسیتم انسانم و انسان‌ها احساسات دارن. طی این همه سال یاد گرفتم که اگر احساسی درم شکل می‌گیره، پس باید یه جوری بهش پرداخته بشه و این جا هم یه نوعی در راستای همین تفکره. می‌خوام که کمک کنم و کمک بگیرم تا آدم بهتری بشم.
شعاری شد ولی مهم نیست. همینه که هست. از فردا همینم نیست:)

تمام این مدت، این مرض لعنتی زندگی رو بهم حروم کرده بود. فکر می‌کردم مشکل منم و وقتی فهمیدم من تمام تلاشمو می‌کردم و مشکل از جای دیگه‌س، انگار بار دنیا از دوشم برداشته شد. این که بفهمی مشکل چیه، حتی اگه مشکل وحشتناکی باشه، خیلی بهتر از اینه که تمام مدت دنبال راه حل باشی و بدتر، ارزش خودت در نگاه خودت هی بیاد پایین‌تر.
دقیقا از وقتی که داروها رو خوردم، سعی کردم بهترین توصیف برای افسردگی رو پیدا کنم که با اون بتونم برای کسی که تصورش از افسردگی اشتباهه، این مسئله رو توضیح بدم و الان بعد حدود 2 ماه، اون تشبیه رو یافتم؛ عشق. افسردگی مثل عاشقی می‌مونه: یه مه غلیظ جلوی چشمتو گرفته و هر ورودی و خروجی‌ای رو فیلتر می‌کنه. در عشق این مه اکلیلی و صورتیه، در افسردگی سیاه. وقتی که این مه می‌ره کنار، تازه با واقعیت روبه‌رو می‌شی و می‌فهمی در تمام این مدت، چه چیزی رو اشتباه می‌فهمیدی. در عشق، متوجه می‌شی که فرد مقابل و دنیا، اون قدر هم فرشته‌گون و افسانه‌ای و اکلیلی نبوده، و در افسردگی متوجه می‌شی دنیا به اون سیاهی‌ای که فکر می‌کردی نیست. ممکنه دنیای واقعی حتی سیاه‌تر از چیزی باشه که می‌دیدی (که در اکثر موارد این طوری نیست. افسردگی فوکوست رو می‌بره رو چیزای منفی و بولدش می‌کنه، و عدم وجود افسردگی به تو اجازه انتخاب می‌ده که لنزت روی چی فوکوس کنه. اولی آزادیت رو سلب می‌کنه، دومی مصداق آزادیه)، اما حداقل مطمئنی که چیزی که می‌بینی یه ورژن غیر واقعی و الک‌شده از واقعیت نیست؛ خود خودشه. لازم نیست شرایط زندگی تو ایران رو بهم یادآوری کنید و جملات قبلیم راجع به سیاه نبودن مطلق دنیا رو بکوبید تو صورتم. من تو این شرایط و احساسات به اندازه خودم غلت زدم و می‌شناسمش؛ منتها بعد مصرف داروها، رویکرد دیفالت من هم نسبت به مشکلات عوض شد. قبلا، اولین مواجهه‌م با مشکلات ناامیدی و دنبال مقصر گشتن بود؛ از فحش دادن به خودم شروع می‌شد و با فحش به پدر مادر برای به دنیا آوردنم تو این سگ‌دونی و همین طور برو بالا ادامه پیدا می‌کرد و به ناامیدی و تفلیج و انفعال کامل ختم می‌شد؛ الان مواجهه اولیه‌م با مشکل، دنبال سریع‌ترین راه حل گشتنه و اون وسطا اگه وقت کنم دو تا فحش به باعث و بانیش می‌دم. اون قضیه تفلیج و این‌ها که قبلا به صورت کاملا ناخودآگاه و با حرکت آزادانه فکرم صورت می‌گرفت، الان اصلا با موج راه حل‌های عملی در نطفه خفه می‌شه و فرصت پرورش پیدا نمی‌کنه. این تغییر خیلی خیلی بزرگیه برای من. انتظار هم ندارم کسی درکش کنه.
افسردگی وجود چیزی نیست؛ برعکس، افسردگی یک خلائه. مردم فکر می‌کنن فرد افسرده نمی‌خنده، گوشه‌گیره، هیچ کاری نمی‌کنه، حتما سه بار خودکشی ناموفق داشته، با دوستاش نمی‌چرخه و... . من در اون زمان کتابمو می‌خوندم، فیلممو می‌دیدم، بازیمو می‌کردم، با رفیقام بیرون می‌رفتم، از ته دل می‌خندیدم. توی هر جمعی هی شوخی می‌کردم و سعی می‌کردم رفیقای جدید پیدا کنم. شاید حتی لینک اولیه بین خیلی از بچه‌های خوابگاه من بودم:)). ارتباطات اجتماعیم قوی بود و آشناهام زیاد بودن. کسی از بیرون اگر منو می‌دید، قطعا می‌گفت این افسرده نیست. حقم داشتن؛ من خودمم نمی‌دونستم که افسرده بودم، چه انتظاری از بقیه می‌تونستم داشته باشم؟ اما زیر تمام این خنده‌ها، گشتن‌ها، ارتباطات، شوخی‌ها و بازی‌ها و فعالیت‌ها، یک دره بی‌انتها از هیچ وجود داشت. انگار که این‌ها یک لایه نازک یخ روی این دره بودن و من طی روز با زیرکی وزنم رو جابه‌جا می‌کردم و روی این لایه می‌رقصیدم اما آخر شب، وزن بدنم بالاخره این لایه رو می‌شکست و من به سرعت در این چاه پایین‌تر می‌رفتم و با این که می‌دونستم انتهایی وجود نداره، با تمام وجود امیدوار بودم که بالاخره این چاه تموم شه و من با صورت بخورم به تهش که شاید این عذاب تموم بشه. الان اما، حداقل باریکه‌ای از نور رو می‌تونم ببینم. مهاجرت برام از رویا تبدیل شده به هدف، هر روز محکم‌تر شدن پیوند بین خودم و جوجه‌هامو می‌بینم و متوجهش می‌شم و به روز بعدی امیدوار می‌شم که قوی‌تر بشه این پیوند، برای وعده صبحونه فردا ذوق‌زده‌م و... . هنوز هم دنیا همون قدر پوچه و حاصل تصادف. هنوز هم وجود من چیزی بیش‌تر از هم‌گرایی غریزه و احساس و منطق در یک زمان مشخص نیست، اما از دل همین پوچی، مثل تست رورشاخ معنا شروع به بال گرفتن می‌کنه. هر چند خود اون معنا هم پوچه و دست و پا زدن عاجزانه مغز برای فرار از نفهمیدن و هیچه، اما از اون جهنمی که من تجربه‌ش کردم هزاران بار بهتره.

حالا شما می‌خندید، ولی جدی جدی وکلای رونالدو داشتن به این فکر می‌کردن که حضور رونالدو تو ایران کار خطرناکیه و می‌خواستن از رفتنش جلوگیری کنن. خطرشم نه خطر سیاسی، خطر هجوم مردم برای گرفتن سلفی با رونالدو:)))))))

الان اگه مدیر هتل اسپیناس پالاس فکر اقتصادی داشت، می‌داد کل فاضلاب هتلو خالی می‌کردن، رونالدو که رید عنشو جمع می‌کردن می‌ذاشتن تو دیوار. معاوضه با دنا مدل ۹۶.

@RegaPlus

کد دعوت بلواسکای
معاوضه با نود پیوی
یا ناشناس

سال پیش همین موقع‌ها بود که باخت حسن یزدانی بار اضافه شد بر غم قتل مهسا امینی.
امروز حسن یزدانی بازم کشتی داره و با تمام وجود دلم می‌خواد تحقیر بشه و بیاد بیرون.
به خاطر خایمالی ج.ا. داریم از اسطوره‌ها تهی می‌شیم. هر ملتی به اسطوره‌های زنده نیاز داره، و ما احمق‌هایی داریم که فرصت طلایی جاودانه شدن رو با طرفداری از سمتی که بز گوزو هم می‌فهمه نباید طرفشو بگیره دارن از دست می‌دن.

یه چیز دیگه؛ اگه فکر می‌کنید تمرین با وزن بدن ساده‌س باید بگم که آخی:) الهی بگردم عزیزم:)