? سه ملتی که سوسیالیسم را آزمودند و رها کردند | ✍? لی ادواردز

➣ @Notes_On_Liberty

سوسیالیست‌ها دوست دارند بگویند که سوسیالیسم هرگز شکست نخورده؛ زیرا هرگز امتحان نشده است. ولی، در حقیقت، سوسیالیسم در هر کشوری که امتحان شده، شکست خورده است، از اتّحاد جماهیر شوروی که یک قرن پیش در آن اجرا شد تا سه کشور مدرن که سعی در اجرای سوسیالیسم داشتند ولی سرانجام آن را رد کردند: اسرائیل، هند و بریتانیا.

در حالی‌که اختلافات سیاسی عمده‌ای بین حکومت توتالیتر شوروی و سیاست دموکراتیک اسرائیل، هند و بریتانیا وجود داشت، این سه به اصول سوسیالیستی پایبند بودند، صنایع اصلی خود را ملّی کردند و تصمیم‌گیری اقتصادی را به حکومت سپردند.

تاریخ‌نگاران شکست شوروی را به‌دقّت ثبت کرده‌اند. در سال ۱۹۸۵، میخائیل گورباچف رهبری امپراتوری ورشکسته‌ی در حال فروپاشی را بر عهده گرفت. پس از ۷۰ سال حکمرانی مارکسیسم، مزارع شوروی قادر به تأمین آذوقه‌ی مردم نبودند، کارخانه‌ها نمی‌توانستند سهمیّه‌ی خود را تولید کنند، مردم برای خرید نان و دیگر مایحتاج در بلوک‌های مسکو و دیگر شهرها صف کشیده بودند و جنگ افغانستان با کیسه‌های جسد سربازان جوان شوروی به درازا کشیده بود.

اقتصاد کشورهای کمونیستی در پس پرده‌ی آهنین نیز به همین شکل ضعیف و متزلزل شده بود زیرا آن‌ها تا حد زیادی به‌عنوان مستعمرات اتّحاد جماهیر شوروی عمل می‌کردند. بخش صنعتی اروپای شرقی و مرکزی که هیچ انگیزه‌ای برای رقابت یا مدرن‌سازی نداشتند، به بنای یادبود ناکارآمدی و هدررفت بوروکراتیک، «موزه‌ی دوران متقدّم صنعتی»، بدل شدند. چنانکه نیویورک‌تایمز در آن زمان اشاره کرد، سنگاپور، دولت‌شهر آسیاییِ دو میلیون نفری، در سال ۱۹۸۷ بیست درصد بیشتر از تمام اروپای شرقی، ماشین‌آلات به غرب صادر کرد.

با این‌حال، سوسیالیسم هنوز روشنفکران و سیاستمداران برجسته‌ی غرب را فریب می‌داد. آن‌ها نتوانستند در برابر آن آهنگ دلفریب، دنیایی که رقابتی در آن نبود چون مالکیّت خصوصی در آن وجود نداشت، ایستادگی کنند. آن‌ها متقاعد شده بودند که بوروکراسی می‌تواند تصمیم‌های آگاهانه‌تری در زمینه‌ی رفاه مردم بگیرد تا خود مردم. آن‌ها با جان مینارد کینز هم‌عقیده بودند که «دولت عاقل است و بازار احمق.»

? متن کامل: سه ملتی که سوسیالیسم را آزمودند و رها کردند

#سوسیالیسم #سرمایه‌داری #اقتصاد
#هند #اسرائیل #بریتانیا #بازار_آزاد
➣ @Notes_On_Liberty

Telegraph

سه ملتی که سوسیالیسم را آزمودند و رها کردند

سه ملتی که سوسیالیسم را آزمودند و رها کردند | لی ادواردز سوسیالیست‌ها دوست دارند بگویند که سوسیالیسم هرگز شکست نخورده؛ زیرا هرگز امتحان نشده است. ولی، در حقیقت، سوسیالیسم در هر کشوری که امتحان شده، شکست خورده است، از اتّحاد جماهیر شوروی که یک قرن پیش در آن…

ـ᪥ـ تفاوت راست افراطی، محافظه‌کار، سوسیال‌دموکرات، و کمونیست در اروپا.

میزس در بحث مقایسه‌ی دو نظام ناسیونال‌سوسیالیستی آلمان و نظام سوسیالیستی شوروی بیان می‌کند که «تنها دیدگاه اقتصادی است که در بحث سوسیالیستی بودن یا نبودن یک حزب یا نظام مهم است» و بر این اساس نه لباس دولتمردان، نه شدت ملّی‌گرا بودن آنان معیار سنجیدن چپ و راست بودن آنان نیست. همچنین اهمیتی ندارد که آن‌ها خود را چپ یا راست، سوسیالیست یا غیرسوسیالیست می‌خوانند؛ چنانکه در آمریکا چپ‌ها خود را لیبرال می‌نامیدند تا حساسیت افکار عمومی را کم کنند. دعوای امروز چپ و راست در اروپا از این منظر قابل توجه است. دعوا بر سر قدرت است و به مسائل جزئی مانند مسئله‌ی مهاجرین و اسلام‌گرایی مربوط می‌شود. می‌توان گفت که درباره‌ی میزان احترام به حقوق مالکیت، مالیات‌ها، تحدید قدرت حکومت، و برچیدن دولت رفاه چندان جدالی وجود ندارد. فرقی نمی‌کند که حاکم با یاد و خاطره‌ی شکوه و ذکر منافع ملّی فرانسه، شهروند فرانسوی را غارت می‌کند یا با تنفر از فرانسه.

➣ @Notes_On_Liberty

«من مخالف دولت و در نتیجه مخالف سیاست‌ام. اگر فردا دولت و سیاست ناپدید می‌شد، کسی را شادتر از من نمی‌یافتید. بنابراین، هرچه تعداد افراد کمتری در هر انتخاباتی رأی دهند، بهتر است. هرچه آراء کمتر باشد، احساسات ضدسیاسی در سراسر کشور آشکارتر می‌گردد و انکار ضمنی کل نظام سیاسی بیشتر می‌شود. این واقعیت که تنها ۳۸ درصد از واجدین شرایط در انتخابات ۱۹۷۴ رأی دادند -پایین‌ترین درصد رأی در سه دهه‌ی گذشته- یکی از دلگرم‌کننده‌ترین نتایج انتخابات است. تصادفی نیست که همه‌ی سیاستمداران از رئیس‌جمهور به پایین به رأی‌دهندگان التماس می‌کنند... «ما برایمان مهم نیست که به چه کسی رای می دهید، ولی شما را به خدا قسم رأی دهید!» هرچه رأی کمتر باشد، ادعای «حاکمیت مردمی» از سوی پیروز انتخابات مضحک‌تر می‌شود.»

❈ مورای روتبارد، انتخابات و سیاست (مصاحبه)
➣ @Notes_On_Liberty

? رفاه بدون دولت | ✍? روآن پرچی

➣ @Notes_On_Liberty

دلیلی که اغلب برای نیاز به دولت ذکر می‌شود این است که دولت تنها وسیله‌ای است که فقرا با آن می‌توانند به رفاه کافی برای رهایی از واقعیّت‌های سخت زندگی‌شان، دست یابند. با این‌حال، علی‌رغم وعده‌های داده‌شده در طی چندین دهه، و مبالغ هنگفتی که صرف برنامه‌های رفاهی دولتی می‌شود، نیازهای فقرا چندان برآورده‌شده به نظر نمی‌رسد؛ به‌ویژه با توجّه به اعتراض‌های پی‌درپی در طلب منابع بیشتر و برنامه‌های بهتر. وقتی بتوان نشان داد که در غیاب دولت، گزینه‌های رفاهی صرفاً داوطلبانه یا آزادی‌خواهانه برای مقابله با مشکل فقر، اگر بهتر نباشند، به همان اندازه خوبند، آن‌گاه این دلیل اساسی برای فرض ضرورت دولت می‌تواند از بین برود.

می‌دانیم که بخش بزرگی از جمعیّت عموماً از خدمات رفاهی حمایت می‌کنند. در جوامع تحت سلطه‌ی دولت، وقتی بخش عظیمی از مردم به سیاست‌هایی که ثروت را، با زور و تجاوز دولتی از برخی به دیگران منتقل می‌کند، رأی می‌دهند، این تمایل به رفاه را نشان می‌دهند. همچنین، علی‌رغم وجود بازتوزیع دولتی، مردم زمانی‌که ثروت خود را داوطلبانه از طریق خیریّه‌ی خصوصی به فقرا اهدا می‌کنند، اعتقاد خود به رفاه را نشان می‌دهند.

اگر جوامع کنونی تحت سلطه‌ی دولت را نقطه‌ی شروع در نظر بگیریم، بگذارید ببینیم اگر دولت و سیاست‌های بازتوزیعی از صحنه حذف شوند و تنها آزادی شخصی، انجمن‌های داوطلبانه و مبادله‌ی داوطلبانه، و خیریّه‌ی خصوصی تنها ابزار موجود برای خلق و انتقال مشروع ثروت باقی بمانند، چه اتّفاقی می‌تواند رخ داد.

در وهله‌ی نخست، با پایان‌یافتن همه‌ی مالیات‌ها و دیگر اشکال مصادره‌ی ثروت توسّط دولت، مردم منابع بیشتری در اختیار خواهند داشت. در این صورت ممکن است هزینه‌های کل در امور خیریّه افزایش یابد، بدون اینکه توانایی افراد برای ادامه‌ی مخارج دیگر مانند گذشته، از بین برود.

هنگامی‌که ادّعاهای صریح یا ضمنی دولت، مبنی بر اینکه پشتوانه‌ی اصلی فقراست، از بین برود، مردم احتمالاً انگیزه‌ی بیشتری برای کمک به امور خیریّه خواهند داشت؛ زیرا کمک‌های خیریّه خصوصی برای کسانی‌که نیاز به دریافت هر چیزی دارند، بسیار مهم قلمداد می‌شود. تمایل بیشتر به انفاق همراه با درآمد بالاتر (به‌دلیل عدم وجود مالیات)، مؤید این نتیجه است که با دور شدن جامعه از دولت و رفتن آن به سمت یک آلترناتیو لیبرتارین، مقدار انفاق داوطلبانه بسیار بیشتر خواهد بود...

? متن کامل: رفاه بدون دولت

#دولت #دولت_رفاه #رفاه
#خیریه #کمک_داوطلبانه
➣ @Notes_On_Liberty

Telegraph

رفاه بدون دولت

رفاه بدون دولت | روآن پرچی دلیلی که اغلب برای نیاز به دولت ذکر می‌شود این است که دولت تنها وسیله‌ای است که فقرا با آن می‌توانند به رفاه کافی برای رهایی از واقعیّت‌های سخت زندگی‌شان، دست یابند. با این‌حال، علی‌رغم وعده‌های داده‌شده در طی چندین دهه، و مبالغ…

«توجه قانون به مالکیت خصوصی آنقدر عظیم است که کمترین تخطی از آن را مجاز نمی‌داند؛ هیچ تخطی و نقضی، حتی برای خیر عمومی کل جامعه. اگر قرار باشد فردی مستقل جاده‌ی جدید بسازد، این طرح ممکن است برای عموم مردم مفید باشد؛ ولی قانون به هیچ‌کس یا هیچ گروهی از افراد اجازه نمی‌دهد که بدون رضایت صاحب زمین چنین کاری بکنند. ممکن است مذبوحانه اصرار شود که خیر و صلاح فرد باید تسلیم خیر جامعه شود؛ از این جهت نیز خطرناک خواهد بود که به هر شخص مستقل یا حتی هر دادگاه عمومی اجازه دهیم که تصمیم‌گیرنده‌ی خیر عمومی باشد و تصمیم بگیرد که آیا یک چیز مصلحت است یا خیر. افزون بر این، خیر عمومی فراتر از حمایت از حقوق خصوصی هر فرد نیست.»

❈ سِر ویلیام بلک‌استون، گزارشی از قوانین انگلستان
➣ @Notes_On_Liberty

? چرا سوسیالیسم ضرورتاً شکست می‌خورد | ✍? هانس هرمان هوپ

➣ @Notes_On_Liberty

سوسیالیسم و ​​سرمایه‌داری راه‌حل‌های کاملاً متفاوتی برای مشکل کمبود ارائه می‌دهند: هر کسی نمی‌تواند هر آنچه را که می‌خواهد، داشته باشد، پس چگونه می‌توان به‌طور مؤثّر تصمیم گرفت که چه کسی مالک منابع است و آن را کنترل می‌کند؟ راه‌حلّ انتخاب‌شده پیامدهای ژرفی دارد؛ و می‌تواند به‌معنای تفاوت بین رفاه و فقر، مبادله‌ی داوطلبانه و اجبار سیاسی، و حتّی تمامیّت‌خواهی و آزادی باشد.

نظام سرمایه‌داری با به‌رسمیّت‌شناختن حقّ مالکیّت خصوصی مشکل کمبود را چاره می‌کند. نخستین فردی که از کالا استفاده می‌کند صاحب آن است. دیگران تنها از طریق تجارت و قراردادهای داوطلبانه می‌توانند آن را به‌دست آورند. ولی تا زمانی‌که صاحب مال تصمیم به عقد قرارداد برای معامله‌ی دارایی خود نکند، می‌تواند هر کاری که می‌خواهد با آن انجام دهد، مشروط بر آنکه در اموال و املاک متعلّق به دیگران دخالتی نداشته باشد و یا آسیب فیزیکی وارد نکند.

نظام سوسیالیستی می‌کوشد تا مشکل مالکیّت را به شیوه‌ای کاملاً متفاوت حل کند. درست مانند سرمایه‌داری، مردم می‌توانند صاحب محصولات مصرفی شوند. ولی تحت‌لوای سوسیالیسم، اموالی که نقش ابزار تولید را ایفا می‌کنند، در مالکیّت عموم هستند. هیچ شخصی نمی‌تواند مالک ماشین‌آلات و دیگر منابعی که برای تولید کالاهای مصرفی به‌کار می‌رود، باشد. بشر، به تعبیر ایشان، مالک آن‌هاست. اگر افرادی از ابزار تولید استفاده کنند، تنها می‌توانند به‌عنوان متصدّی از سوی کلّ جامعه چنین کنند.

قانون اقتصاد تضمین می‌کند که آثار زیانبار اقتصادی و جامعه‌شناختی همواره پس از سوسیالیستی‌شدن ابزار تولید پدیدار خواهند شد. تجربه‌ی سوسیالیستی همیشه با شکست به پایان خواهد رسید...

? متن کامل: چرا سوسیالیسم ضرورتاً شکست می‌خورد

#سوسیالیسم #سرمایه‌داری
#امکان‌ناپذیری_سوسیالیسم
#محاسبه‌ی_اقتصادی #مالکیت
➣ @Notes_On_Liberty

Telegraph

چرا سوسیالیسم ضرورتاً شکست می‌خورد

چرا سوسیالیسم ضرورتاً شکست می‌خورد | هانس هرمان هوپ سوسیالیسم و ​​سرمایه‌داری راه‌حل‌های کاملاً متفاوتی برای مشکل کمبود ارائه می‌دهند: هر کسی نمی‌تواند هر آنچه را که می‌خواهد، داشته باشد، پس چگونه می‌توان به‌طور مؤثّر تصمیم گرفت که چه کسی مالک منابع است و…

? کتاب «اخلاق آزادی»
● نویسنده: مورای روتبارد
● مترجمان: مهران خسروزاده، علی‌رضا کتانی، رضا زارع‌پور

◈ دستاورد روتبارد در این کتاب والاترین دستاورد فکری ممکن است چراکه او توانسته به بینش‌های قدیمی وفادار بماند خطاهای اندک آن‌ها را برطرف کند و آن‌ها را به شکل یک عمارت فکری کامل درآورد. بدین ترتیب اخلاق آزادی تحقق تقریبی آرزوی فلاسفه خردگرای کهن برای تأسیس اخلاقی انسانی است که به گفته‌ی هوگو گروتیوس، «حتی اراده‌ی قادر مطلق نیز نتواند آن را باطل کند یا تغییر دهد» و «حتی اگر بر فرض محال هیچ خدایی وجود نداشت یا اهمیتی برای امور انسانی قائل نبود همچنان اعتبار عینی خود را حفظ کند.»

برای سفارش و خرید آنلاین کتاب به لینک خرید مراجعه کنید.

#معرفی_کتاب
➣ @Notes_On_Liberty

? شیلی: سوسیالیسم، دیکتاتوری، لیبرالیسم | ✍? رایان مک‌مکن

➣ @Notes_On_Liberty

با توجّه به اینکه آگوستو پینوشه در انتظار محاکمه به اتّهام دستور کشتار، شکنجه و زندانی کردن مخالفان سیاسی در دهه‌ی ۱۹۷۰ است [سال ۲۰۰۵]، سیاست شیلی دوباره به صدر اخبار باز می‌گردد. این ماجرا همچنان برای اکثر مردم شیلی دردناک است، و حتّی در اینجا در آمریکا، هرگونه یاد همدلانه از پینوشه، یا سلف مارکسیست او، سالوادور آلنده، می‌تواند واکنشی تند برانگیزد.

چپ‌های آمریکایی به دلایل اشتباه از پینوشه متنفّرند، نقش او در آزادسازی اقتصاد شیلی و پایان‌بخشیدن به تلاش آلنده برای تبدیل شیلی به کوبایی دیگر را خوار می‌شمرند. بسیاری از طرفداران چه‌گوارا، که همچنان باور دارند فیدل کاسترو روشن‌فکرترین رهبر آمریکای لاتین است، هنوز از شکست شرم‌آور آلنده ناراحتند.

این واقعیّت که بسیاری از محافظه‌کاران به سوابق پینوشه در زمینه‌ی شکنجه و تعلیق آزادی‌های اساسی نگاهی دیگر داشتند -و هنوز هم دارند- به همان اندازه نگران‌کننده است. در واقع، محافظه‌کاران در ایالات متّحده در سال‌های اخیر در باب خوبی شکنجه و بازداشت به‌عنوان ابزاری مؤثّر برای کنترل مخالفان سخن به میان آورده‌اند. با این‌حال، این واقعیّت باقی می‌ماند که موضوعات اندکی در بین دانشجویان تاریخ آمریکای لاتین به‌جز مسئله‌ی پینوشه بحث‌هایی را در میان دانشجویان تاریخ آمریکای لاتین برمی‌انگیزد.

از نظر شیلیایی‌ها، و به‌ویژه جوانان، روزهای سیاه حکومت نظامی در زندگی روزمره‌ی شیلیایی‌های مدرن کاملاً بی‌اهمّیّت شده است. در حالی‌که شیلی به‌ندرت در اخبار هیجان‌انگیز آمریکا یافت می‌شود، واقعیّت‌های اقتصادی شیلی مدرن اغلب در اخبار مالی بین‌المللی دیده می‌شوند. به‌نظر می‌رسد شیلی مکانی عالی برای سرمایه‌گذاری و تجارت است...

? متن کامل: شیلی: سوسیالیسم، دیکتاتوری، لیبرالیسم

#شیلی #لیبرالیسم #اقتصاد_آزاد
#سوسیالیسم #پینوشه #آلنده
➣ @Notes_On_Liberty

Telegraph

شیلی: سوسیالیسم، دیکتاتوری، لیبرالیسم

شیلی: سوسیالیسم، دیکتاتوری، لیبرالیسم | رایان مک‌مکن با توجّه به اینکه آگوستو پینوشه در انتظار محاکمه به اتّهام دستور کشتار، شکنجه و زندانی کردن مخالفان سیاسی در دهه‌ی ۱۹۷۰ است [سال ۲۰۰۵]، سیاست شیلی دوباره به صدر اخبار باز می‌گردد. این ماجرا همچنان برای…

«آموزش اجباری مستبدانه نقض آشکار حقوق والدین است و به اندازه‌ی خدمت اجباری «تمامیت‌خواهانه» است. با این‌حال، عملاً هیچ کس جرأت نداشت با تلاش‌هایی که برای کژراهه‌ی «آموزش و پرورش» انجام می‌شد، مخالفت کند و کمتر کسی احساس می‌کرد که آموزش ابتدایی اجباری گامی بزرگ در راستای تمامیت‌خواهی است، که به مرور زمان در هر بخش از وجود انسان مداخله می‌کند. اگر دولت میزان معینی از تحصیل را ضروری بداند، حق والدین نقض نمی‌شود، مشروط بر اینکه والدین در انتخاب مدرسه آزاد باشند و مدرسه نیز ماهیت مستقل داشته باشد. ولی قاعده‌ی متعالی این است که فرزند باید متعلق به پدرومادر باشد نه به دولت.»

❈ اریک فون کوینلت-لدین. مخاطره‌ی توده؛ یا پروکروسْتِس (دیو کشنده)
➣ @Notes_On_Liberty

? مردم بیشتر اوقات به وعده‌ای دروغ دل می‌بندند و در تباهی خود می‌کوشند | ✍? نیکولو ماکیاوللی

➣ @Notes_On_Liberty

پس از آنکه شهر ویی به تصرّف رُم درآمد، در توده‌ی مردم شهر رم این اعتقاد پیدا شد که صلاح شهرشان در این است که نصف ساکنانش به ویی مهاجرت کنند و در آن‌جا سکونت گزینند. دلیلی که می‌آوردند این بود که ویی خانه‌های بسیار و کشتزارهای حاصلخیز دارد و مهاجرانی که به آن‌جا بروند توانگر می‌شوند، و چون دو شهر به هم نزدیک‌اند این مهاجرت سبب پیدایش خللی در اداره‌ی امور شهر رم نمی‌شود. این نقشه در نظر سناتورها و رمیانِ خردمند به‌قدری زیانبار و خطرناک می‌نمود که وقتی که شور درباره‌ی آن آغاز شد گفتند مرگ را بر تصویب آن ترجیح می‌دهند. ولی مردم چنان بر سنا خشمگین شدند که نزدیک بود نبرد و خونریزی شروع شود و تنها شهروندان سالخورده و معتبر توانستند از شورش جلوگیری کنند.

درباره‌ی این واقعه دو نکته گفتنی‌ست یکی اینکه امید نفع خیالی، مردمان را چنان نابینا می‌کند که با سماجت در تباهی خود می‌کوشند و اگر مردی مورداعتماد عموم چشم ایشان را برای دیدن سود و زیان واقعی نگشاید جامعه و کشور را نابود می‌سازند؛ امّا اگر مردمان برحسب اتّفاق به‌سبب پاره‌ای رویدادها یا از آن‌رو که پیشتر در دام فریب دیگران افتاده‌اند به هیچ‌کس اعتماد نتوانند کرد به‌طور اجتناب‌ناپذیر کشور را به تباهی می‌کشانند. دانته در نوشته‌ای که عنوانش «درباره‌ی مونارشی» است می‌گوید «بیشتر اوقات مردمان فریاد می‌زنند زنده باد مرگ ما، مرگ بر زندگی ما.»

این سوء‌ظنّ مردمان سبب می‌شود که در کشورهای آزاد بسی اوقات اقداماتِ به‌راستی سودمند، به‌عمل نمی‌آید و من این نکته را پیشتر هنگام بحث درباره‌ی جمهوری ونیز بازنموده‌ام. آنگاه که دشمنان متعدّد از هر سو به شهر حمله کردند، ونیزیان نتوانستند تصمیم بگیرند آنچه را از یک دشمن ستانده بودند به دشمنی دیگر تسلیم کنند و از این طریق دل او را به‌دست آورند؛ و نتیجه این شد که دشمنانشان دست‌به دست هم دادند و تباهشان کردند...

? متن کامل: مردم بیشتر اوقات به وعده‌ای دروغ دل می‌بندند و در تباهی خود می‌کوشند
#سیاست #اندیشه_سیاسی #ماکیاولی
➣ @Notes_On_Liberty

Telegraph

مردم بیشتر اوقات به وعده‌ای دروغ دل می‌بندند و در تباهی خود می‌کوشند

مردم بیشتر اوقات به وعده‌ای دروغ دل می‌بندند و در تباهی خود می‌کوشند | نیکولو ماکیاوللی پس از آنکه شهر ویی به تصرّف رُم درآمد، در توده‌ی مردم شهر رم این اعتقاد پیدا شد که صلاح شهرشان در این است که نصف ساکنانش به ویی مهاجرت کنند و در آن‌جا سکونت گزینند. دلیلی…