میخواهی زودتر تمامش کنی؟ بعد از آن قرار است چه بشود؟ به کجا برسی؟ کی بیاید؟ عجله چرا؟ طفولیت را با رویای سالدیدگی گذراندی، عبرت نشد؟... همین است، همه‌چی همین است. سر صبر و سر فرصت گذران کن.

اگر آن تُرکِ شیرازی به‌‌ دست‌ آرَد دلِ ما را
به خال هِندویَش بَخشَم سَمَرقند و بُخارا را

بده ساقی مِیِ باقی که در جَنَّت نخواهی یافت
کنارِ آبِ رُکناباد و گُل‌گَشتِ مُصَلّا را

فَغان! کاین لولیانِ شوخِ شیرین‌کارِ شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوانِ یَغما را

ز عشقِ ناتمامِ ما جمالِ یار مُستَغنی‌ است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت رویِ زیبا را

مَن از آن حُسنِ روزاَفزون که یوسُف داشت دانستم
که عشق از پردهٔ عِصمت بُرون آرَد زُلِیخا را

اگر دشنام فرمایی و گَر نفرین دعا گویم
جوابِ تلخ می‌زیبد لبِ لَعلِ شِکرخا را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانانِ سعادتمند پندِ پیرِ دانا را

حَدیث از مُطرب و مِی گو و رازِ دَهر کمتر جو
که کس نَگشود و نَگشاید به حکمت این مُعمّا را

غزل گفتی و دُر سُفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظمِ تو اَفشانَد فَلَک عِقد ثُریّا را

http://t.me/BChatPlusBot?start=sc-DU2K6VfKwutc
از حافظ بپرسم برات؟

آدم باید جمعه هیچ‌کار نکند. این چیز‌ها از جمعه به‌دور است. جمعه‌ها اصولا، باید صرف بطالت شود و چاووشی؛ گاهی اوقات هم قربانی.
اگر توانستی، روی تخت، زیر سایه یک درخت، روی بام یا توی حیاط دراز بکشی و یک کتاب بخوانی. چالش جمعه باید انتخاب کتاب جدید باشد برای خواندن، نه معده‌درد و اول‌هفته پیش‌رو و منطقه امن.
جمعه‌ها شجاعت باید رها کردن باشد. نه از آن رهاکردن‌های تحریک کننده‌ی معده و دردآور. نه از آن طولانی‌هایش. رها کردن در جمعه باید در ابعاد رها کردن سریال آبکی‌ای از قسمت چهارم باشد که نه حوصله‌ات می‌کشد ادامه بدی‌اش، و نه دلت می‌کشد از خیر وقتی که برای سه قسمت قبلی گذاشته‌ای بگذری. که این برای تمام رهاکردن‌ها، در هر ابعادی صادق است.
جمعه باید چای دم کنی، «چای به». دو فنجان بریزی و عکس بگیری، اما استوری نکنی.
جمعه باید کیک بپزی. مخصوصا جمعه‌های پائیزی. ترجیحا سیب و دارچین. نشد کیک هویج. موضوع تحقیق جمعه‌ها باید عوامل موثر بر طلایی‌تر شدن سیب‌های روی کیک باشد، نه سرنوشت سوسک‌ها در اوایل آخرین ماه از فصل پائیز، چرایی زنده بودنشان و سطح تاب‌آوری‌شان در سرما.
خدا را چه دیدی؛ بالاخره شاید یک‌روز علم پیشرفت کرد و روی انسان‌ها دکمه‌هایی تعبیه شد که بتوانند یک‌سری چیز را برای حداقل چند‌ ساعت غیرفعال کنند؛ توی سرشان. مثل زیاد فکر کردن. مثل احساس همیشه آخر بودن، یا احساس رخت‌ شستن، یک‌جایی از دلت، که فکر نکنم کسی بداند دقیقا کجا.
بنظرم، واقعا آدم‌ها باید جمعه هیچ‌کار نکنند‌. آبگوشت بخورند با سبزی و دوغ؛ که این از جمعه‌های واقعی به دور است. که جمعه واقعی همین امروز‌ است؛ سخت و کشنده و خون‌ریز.

«ما وارثان درد‌های بی‌شماریم...»

این چند روز بیشتر از همیشه دلم میخواست پیشیِ مظلوم سفید‌عسلی کوچه را به خانه بیاورم. از همه پیشی‌ها بدم می‌آید اما حساب این یکی از بقیه سواست. اندازه یک کف دست بود که سربه‌هوا روی پشت‌بام خانه روبه‌رویی دراز‌ می‌کشید و غلت میزد و با کسی کاری نداشت.
پارکینگ خانه را که دیشب باز کردیم، بی‌هوا وارد شد و به ضمانت این بنده حقیر تا برگشتنمان را داخل پارکینگ سپری کرد. بعد هم ساکت و بی سروصدا خودش زحمت را کم کرد. مثل اینکه از همسایه‌های عزیزمان رفتار محترمانه کم ندیده.
گربه خوبی است. خدا حفظش کند. دعوا هم زیاد نمیکند. ایده آوردنش هم خیلی خوب نبود. چون نه جرئت دست زدن به آن گربه را دارم و نه مامان بعد از دست زدن اجازه ورودم را به خانه خواهد داد.
این چند روز یک مقدار دلم گربه خواست. به هر حال بد هم نشد. خدا را چه دیدی، شاید بعدها به جای گربه یک اسب خریدم.

«دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود.»

تموم شد، «وصل و هجرم شده یکسان همه از دولت عشقت» و دعاگو بودم، شب اربعین، بین‌الحرمین.

«قصد جان است طمع در لبِ جانان کردن
تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم.»

رفقای ادمین منت بزارید همراهی کنید اجرتون با امام حسین(ع).