کاش یه استیچ داشتم.

بله، ما قوی بودیم و قوی هستیم اما میشد طور دیگری پیش برود که مجبور به قوی بودن نباشیم.

از زمانی که اتوبوس رانی‌ها احداث شد میگن که تو اتوبوس بوی عطر آزاردهنده ست بعد امروز مسافری نه تنها تصمیم گرفته با عطر دوش بگیره بلکه عطر انتخابیش عطر مشهد هستش.

صبح رو با این شروع کنیم که از بهار رسیده.

«اما من که این‌قدر با احتیاط زندگی کرده‌ام، من از زندگی چه می‌دانستم؟ من که در زندگی نه برده‌ام نه باخته، بلکه زندگی را از سر گذرانده‌ام؟ من که بلندپروازی زیاد نداشته‌ام و پیش از آن‌که آرزویی تحقق یابد فوری عقب نشسته‌ام؟ من که از رنج کشیدن فرار کرده‌ام و اسمش را قابلیت بقا گذاشته‌ام؟ من که صورت ‌حساب‌هایم را به‌موقع پرداخته‌ام و با همه کس تا حد امکان دوست و موافق مانده‌ام؟ آدمی که خیلی زود جذبه و یأس برایش کلماتی شد که روزگاری در رمان‌ها خوانده بود؟ آدمی که سرزنش‌هایش به خود هیچ‌گاه به‌راستی به دردش نیاورد؟ آری، باید به همه‌ی این‌ها می‌اندیشیدم، و نوعی خاص از پشیمانی را تحمل می‌کردم: سرانجام بلایی به سر کسی آمده که همیشه فکر می‌کرد می‌داند چگونه از بلا برهد - و درست به همین دلیل بلا بر سرش آمد.»

- درک یک پایان، جولین بارنز

اینکه پیام‌های ناشناس کم اما با کیفیتی دارم خوشحالم می‌کنه.?

در رکاب زدن های دم غروب در سراشیبی‌ها همیشه شوقی است. دیروز فکر می‌کردم چه میشد اگر تمام مسیر سراشیبی بود و آن نظر مخالف که سربالایی باعث شده قدر این را بدانم به خنده ام انداخت و تا انتهای مسیر در سرم چرخید که چه می‌شد اگر تمام مسیر سراشیبی بود؟! چه می‌شد؟!

امشب، امشب که باد خنکی از پنجره می‌وزد، زیر پتوی طوسی مچاله شده‌ام و می‌خواند:
این روزا ابری و خاکستریه
شبای آفتابیت رو حروم نکن
و می‌دانم این دقیقا برای من است، برای منی که نمی‌دانم چگونه بگویم چه بلایی سر روزها و لحظه‌های خود آورده است.

نام من سرخ از اورهان پاموک را می‌خوانم، قصه بسیار نزدیک به فرهنگ ماست. جامعه‌‌ی اسلامی در گذشته که هر تغییر و یا هر آن‌چه که در غرب می‌بیند را کفر و در مقابل دین خود می‌بیند. و از جالب‌ترین مخالفت‌های علمای دین که به خورد مردم و نقاشان آن دوره می‌دادند این بوده است که سبک پرسپکتیو که رومی‌ها در نقاشی‌ها به کار می‌برند را پست می‌دانند و در توضیح می‌گویند: پرسپکتیو یعنی یک کوچه را از نگاه سگی پست که در کنار دیواری در کوچه ست نگاه کنی و سبک نقاشان ما یعنی همه چیز را خداگونه و از بالا دیدن.