در نظام سوسیالیستی، تمامی وسایل تولید، مالکیت عمومی دارند. در نتیجه، تنها جامعه به‌عنوان یک کل می‌تواند درباره‌ی نحوه‌ی استفاده از آن‌ها در فرآیند تولید تصمیم‌گیری کند.
بدیهی است که جامعه نمی‌تواند مستقیماً این اختیار را اعمال کند، بلکه باید نهادی ایجاد شود که این وظیفه را بر عهده بگیرد. ساختار این نهاد و نحوه‌ی تعیین سیاست‌های آن در اینجا اهمیت ثانویه دارد. با این حال، می‌توان فرض کرد که این فرآیند به نحوه‌ی انتخاب اعضای این نهاد بستگی دارد و در جوامعی که قدرت در اختیار یک دیکتاتوری نباشد، تصمیمات آن بر اساس رأی اکثریت اتخاذ خواهد شد.
در یک نظام اقتصادی مبتنی بر مالکیت خصوصی، فردی که کالاهای مصرفی را تولید کرده است، دو انتخاب پیش روی خود دارد:
می‌تواند کالاهای تولیدشده را شخصاً مصرف کند.
می‌تواند آن‌ها را در اختیار دیگران قرار دهد.
اما در نظام سوسیالیستی، مالکیت کالاهای مصرفی در اختیار جامعه قرار دارد و جامعه به‌عنوان یک کل نمی‌تواند مصرف‌کننده‌ی مستقیم این کالاها باشد. بنابراین، مسئله‌ی اصلی این است که چه کسی باید این کالاها را مصرف کند و به چه میزان؟
در نظام سوسیالیستی، توزیع کالاهای مصرفی باید کاملاً مستقل از فرآیند تولید و شرایط اقتصادی آن باشد. به دلیل مالکیت عمومی بر وسایل تولید، نمی‌توان سود حاصل از تولید را بر اساس میزان مشارکت یا نقش افراد در فرآیند تولید، میان آن‌ها توزیع کرد. بنابراین، هرگونه ارتباط میان تولید و توزیع در این نظام از بین می‌رود.
راه‌های مختلفی برای توزیع کالاهای مصرفی در جامعه‌ی سوسیالیستی پیشنهاد شده است. برخی بر این باورند که این توزیع باید بر اساس نیاز هر فرد انجام شود، به این معنا که هرکس به اندازه‌ی نیاز خود کالا دریافت کند. گروهی دیگر معتقدند که توزیع باید به‌طور برابر میان همه‌ی افراد جامعه صورت گیرد. برخی نیز بر این عقیده‌اند که توزیع باید بر اساس میزان کار و خدماتی که هر فرد به جامعه ارائه می‌دهد، تنظیم شود.
صرف‌نظر از اینکه کدام روش توزیع انتخاب شود، نکته‌ی اساسی این است که دولت یا نهاد مسئول، به‌تنهایی درباره‌ی مقدار و نوع کالاهای مصرفی که هر فرد دریافت می‌کند، تصمیم خواهد گرفت.
در چنین شرایطی، امکان مبادله‌ی کالاهای مصرفی میان افراد جامعه وجود خواهد داشت، زیرا افراد دارای نیازهای متفاوتی هستند. برای مثال، فردی که علاقه‌ای به مصرف سیگار ندارد، ممکن است سهمیه‌ی سیگار خود را با فرد دیگری که علاقه‌مند به آن است، مبادله کند. همچنین، فردی که به موسیقی علاقه‌مند است، می‌تواند بلیت سینمای خود را با بلیت یک کنسرت عوض کند.
اما این مبادلات همواره در چارچوب کالاهای مصرفی باقی خواهند ماند، زیرا در یک جامعه‌ی سوسیالیستی، وسایل تولید به‌طور کامل تحت کنترل دولت قرار دارند و قابل خرید و فروش نیستند. این امر باعث می‌شود که هیچ بازاری برای وسایل تولید شکل نگیرد و در نتیجه، هیچ قیمت‌گذاری‌ای برای این کالاها انجام نشود.
در اقتصادهای سرمایه‌داری، پول به‌عنوان یک ابزار مبادله، نقش تعیین‌کننده‌ای در تخصیص منابع ایفا می‌کند. اما در نظام سوسیالیستی، پول تنها می‌تواند برای مبادله‌ی کالاهای مصرفی مورد استفاده قرار گیرد و نقش آن به‌شدت محدود خواهد شد. بدون بازار برای وسایل تولید، محاسبه‌ی ارزش آن‌ها غیرممکن خواهد شد.
بنابراین، در یک جامعه‌ی سوسیالیستی، نه‌تنها تصمیمات مربوط به تولید به‌طور کامل در اختیار دولت خواهد بود، بلکه فرآیند توزیع نیز بر اساس برنامه‌ریزی مرکزی و بدون در نظر گرفتن مکانیزم‌های بازار انجام خواهد شد. در نتیجه، نبود نظام قیمت‌گذاری و مبادله‌ی آزاد، باعث ایجاد مشکلات اساسی در تخصیص منابع و کارایی اقتصادی خواهد شد.

📚 محاسبه اقتصادی در جوامع سوسیالیستی

✍ فون میزس

آزادی یعنی انسان مالک خود باشد؛ یعنی هیچ فرد یا نهادی حق ندارد به بدن، ذهن یا دارایی‌های او تعرض کند. این اصل ساده، قلب عدالت و پایهٔ اخلاق انسانی است. لیبرتارینیسم فلسفه‌ای است که بر پایهٔ عشق به آزادی بنا شده است. این عشق ما را به جهانی می‌خواند که در آن همکاری داوطلبانه جای اجبار را بگیرد، و خلاقیت و ارادهٔ انسان‌ها بدون محدودیت شکوفا شود. دولت‌ها، با هر نام و عنوانی، دشمنان آزادی‌اند، زیرا آنها بر زور و اجبار بنا شده‌اند. اما باور ما این است که انسان‌ها، فارغ از هر قدرتی که به زور تحمیل شود، می‌توانند جهانی عادلانه و آزاد بسازند.

حق زندگی یک زن به هیچ عنوان نباید با بارداری که در آن قرار گرفته تحت‌الشعاع قرار گیرد. حقوق فردی، به‌ویژه حق بر بدن خود، بر هر چیز دیگری ارجعیت دارد. برای یک زن، تصمیم‌گیری درباره ادامه یا خاتمه بارداری بخشی از حقوق بنیادی اوست و به هیچ عنوان نباید تحت فشار قرار گیرد. جنین، زمانی که هنوز قابلیت انتخاب و عمل عقلانی ندارد، نمی‌تواند حقوق انسانی داشته باشد.حقوق انسانی تنها برای افراد بالفعل، نه بالقوه، معتبر است این زن است که باید تصمیم بگیرد که آیا می‌خواهد زندگی خود را به شکلی خاص دنبال کند یا نه.

✍ آین رند

یکی از مفاهیم اساسی در اقتصاد، اهمیت تولید به‌عنوان پایه و اساس هرگونه توزیع است. تأکید بر توزیع بدون در نظر گرفتن تولید، نه‌تنها بیهوده بلکه گمراه‌کننده است. خلاقیت، تلاش، و تولید ارزش‌های انسانی، اولویت مطلق دارند و بدون آن‌ها هیچ مفهومی از توزیع وجود نخواهد داشت.
اگر دستاوردی وجود دارد، باید آن را تحسین و پاس داشت، نه اینکه به بهانه عدالت اجتماعی آن را از تولیدکننده سلب کرد و به دیگران بخشید. این نگرش بر وفاداری به ارزش‌های فردگرایانه و حمایت از مالکیت فردی به‌عنوان زیربنای تمدن و پیشرفت انسانی تأکید دارد.

ایده عدالت اجتماعی، در عمل، پایه و اساس نوعی دزدی سازمان‌یافته برای حکومت‌هاست که مالکیت فردی و دستاوردهای خلاقانه را نادیده می‌گیرد. هرگونه تأکید بیش از اندازه بر توزیع، بدون درک اهمیت تولید، نه‌تنها غیرمنطقی بلکه ویرانگر است، چرا که انگیزه کار، خلاقیت، و رشد فردی را از بین می‌برد.

طرفداران ایده عدالت اجتماعی یا از درک سازوکار واقعی اقتصاد و بازار عاجزند یا از نیرنگ‌گرترین افراد هستند. آن‌ها با نقاب برابری‌خواهی و تقسیم دستاوردها، عملاً حق مالکیت فردی و تلاش خلاقانه را زیر سؤال می‌برند.

عدالت واقعی در به رسمیت شناختن شایستگی و تلاش افراد است، نه در توزیع برابر دستاوردها. هرگونه تأکید بر عدالت اجتماعی به شکلی که از ماحصل تلاش و مالکیت فردی و سازوکار بازار غافل شود، هم خالق را قربانی می‌کند و هم زمینه‌ساز سقوط جوامع است.

پرسش از کسانی که مشارکت کردند و مطیع بودند، هرگز نباید این باشد که: «چرا اطاعت کردید؟» بلکه باید پرسید: «چرا حمایت کردید؟» این تغییر عبارت برای کسانی که تاثیر اعجاب انگیز و قدرتمند «واژه‌های» ساده را بر ذهن انسان‌ها، که پیش از هر چیز حیوان ناطق‌اند می‌شناسند، خالی از ارزش معنایی نیست. اگر می‌شد این واژه مضر «اطاعت» را از واژگان اندیشه اخلاقی و سیاسی خود حذف کنیم، خیلی چیزها به دست می‌آوردیم. اگر خوب به این موضوعات بیندیشیم، شاید بخشی از اعتماد به نفس و حتی غرور خود را باز یابیم، یعنی چیزی را که در زمان‌های قدیم عزت نفس یا شرف انسان نامیده می‌شد: شاید نه عزت نفس و شرف نوع بشر که مقام انسان بودن را.

«اگر کالاها از مرزها رد نشوند، ارتش‌ها رد خواهند شد»

✍ فردریک باستیا

چهار راه برای خرج پول هست:
۱. پول خودت رو برای خودت خرج کنی:
هم به کیفیت توجه می‌کنی و هم به قیمت.
۲. پول خودت رو برای بقیه خرج کنی:
به قیمت توجه می‌کنی ولی به کیفیت نه.
۳. پول بقیه رو برای خودت خرج کنی:
به کیفیت توجه می‌کنی و به قیمت نه.
۴. پول بقیه رو برای بقیه خرج کنی:
نه به کیفیت توجه می‌کنی و نه به قیمت.
فعالیت‌های دولتی از نوع چهارمه؛ و هر کاری که افراد در بازار آزاد انجام می‌دن، از نوع اول. لذا بهترین راه برای یک جامعه اینه: تا جایی که می‌شه، فعالیت دولت را محدود کنه، تا ثروت کمتری در برنامه‌های فاجعه‌ی دولتی هدر بره...

@iranian_libertarian

قدرت دولت در زمان جنگ به نهایت خود می‌رسد، و زیر لوای شعارهای «دفاع» و «اضطرار»، می‌تواند چنان استبدادی را به مردم تحمیل کند که بی‌گمان در زمان صلح مورد مقاومت قرار می‌گرفت. بنابراین جنگ مزایای زیادی برای دولت دارد، و در واقع، هر جنگ مدرنی میراث جاودانه‌ی تحمیلِ قدرتِ روزافزونِ دولت را برای مردمِ در حال جنگ به ارمغان آورده است. علاوه براین، جنگ به دولت فرصت‌های وسوسه‌انگیزی برای تصرف سرزمین‌هایی را می‌دهد که دولت بتواند انحصار زور و اجبار خود را بر آنان تحمیل کند. راندولف بورن هنگامی که نوشت «جنگ سلامتی دولت است» مطمئناً درست می‌گفت، ولی جنگ برای هر دولتی می‌تواند سلامتی یا جراحتی سخت به همراه بیاورد.

? آناتومی دولت

✍ مورای روتبارد

تاریخ آزادی - نشست هشتم: آزادی فردی یا آزادی جمعی؛ تحلیلی از رمان و فیلم سرچشمه