چند روز پیش با چندتا از بچه های دانشگاه یزد داشتیم صحبت می کردیم، متفق القول از این گفتیم که ای کاش یه دوره "پیش دانشگاهی" برای ما و نسل های بعد از ما بود که یخورده بهمون میگفتن چی به چیه داستان!

این هم حجم از خطا در مسیر تحصیلی شغلی و رفتار حرفه ای واقعا زیاده.

خیلخب! اینم از این.
بریم داخلی بخونیم... ?

امیدوارم تا سنین بالا تغییر مواضع ام رو سال به سال و بسته به شرایط ببینم...

به هر حال نشانی از حیات فکری است.

"یک کلمه ای بودن" بد دردی است...

? مصاحبه با دکتر حمیدرضا سلطانی، فوق تخصص روماتولوژی دانشگاه علوم پزشکی یزد به مناسبت هفته دانشجو

?از طرف edo دانشجویی بیمارستان شهید صدوقی، استاژر حسام سوف باف سرجمعی

صحبت هایی در باب آموزش پزشکی، آمادگی برای آزمون های جامع، مهارت های پایه ای و تکمیلی مسیر تحصیلی ?

@healium_med
@healium_medical

? پیشروی بر مبنای اخلاق شاید تو را به "موفق ترین" تبدیل نکند، اما در صورت اعتقاد واقعی به این بُعد از شاکله روح انسانی به یک شخصیت "آرام" تبدیل می کند...

حکمِ مستوری و مستی همه بر خاتِمَت است
کس ندانست که آخِر به چه حالت برود

مراقب نسل های خسته باشید!
اگر نیستید، لا اقل نسل های بعد را خسته نکنید...

در چند هفته گذشته و پس از ساعت ها صحبت و گفتگو با تعدادی از پرستاران عزیز و دانشجویان علوم پزشکی که عملا در دو گروه متفاوت از لحاظ سنی تقسیم می شوند، پس از جمع بندی کلیدواژه‌ های این مکالمات به دو نکته دست یافتم:

خستگی گروه اول و هراس و فرار از خستگی گروه دوم!
هر دو را تعمدا خستگی می نامم اما ریشه های کاملا متفاوتی را برای هرکدام می شناسم.

پرستار ۳۰ ساله و پزشک جوان و دستیار تخصصی امروز که چند سالی از بنده و هم‌قطارانم جلوتر هستند و تجربه بیشتری در اصطکاک با بدنه سیستم اداری و اجرایی درمان دارند، خسته اند.
عمیقا خسته و مانده...
و جالب اینکه این خستگی بیش از هر چیز ریشه در بحث های اقتصادی دارد!

قبل از هر موضوعی صحبت از حقوق مادی است!
حقوق مادی هم نه به اندازه خرید خانه های لاکچری در مناطق گران قیمت شهر، خیر!
در حد یک زیستِ ساده اما سازنده و شکوفا.

در طرفی دیگر اما دانشجوی امروز شاید کمتر از ۵ دقیقه از روزش را با ماشین حساب بگذراند.

دانشجوی پزشکی و پرستاری امروز از قبل می دانسته و می داند که آنچنان که می گفته اند خبری از مبلغ های میلیاردی مگر برای تعداد اندکی نیست...

به هر تقدیر بزرگترهایش را در این سال ها دیده، افسردگی ها و خودکشی ها و انصراف ها و فشارها و فرارها و مهاجرت ها را دیده و سپس انتخاب کرده که درمانگر باشد...

ولی سخن اش حضور سازنده است!
نمی داند چگونه بگوید اما زبان حال خستگی اش، خستگی از تکرار اسامی بزرگترهایی است که بزرگتری نمی کنند!

خسته از استادی است که خود منبع پخش ناامیدی و تحقیر و خفقان در بیمارستان هست.
خسته از نبود فضایی برای اجرای ایده ها و بلندپروازی هایش هست.
خسته از شنیدن "بررسی می شود" ها و "گفته اند این چنین کنیم" ها هست.

صحبتم را به درازا نمی برم چون خواننده من بهتر از من می داند چه شده و چه می شود.
در یک کلام،
شرح این هجران و این خون جگر
این زمان بگذار تا وقت دگر

اما صرفا جهت تلنگری مختصر به جامعه امروز راهبری این شهر و کشور:

در سالیان پیش رو، پزشک و پرستار و داروساز و دندان پزشک و ماما و تکنسین بیهوشی و اتاق عمل و رادیولوژی متعهد و متخصص را شاید دیگر نتوانید به راحتی این سال ها بیابید...

نسل بعد زبانش نه محبت است و نه پول.
شنیدن و دیدن و ساخت فضا و زیرساخت رشد و توسعه فردی و اجتماعی است که جوان امروزی را اندکی امیدوارتر از قبل می کند...

فی الحال و با این رویه، روزهای سختی در پیش خواهد بود.

به قلم محمد حسام سوف باف سرجمعی، فعال دانشجویی علوم پزشکی یزد

یکی از ارکان نظام ارزشی آموزش رسمی، بی احترامی به وقت شماست!
مراقب این موضوع باشید...

امروز داشتم فکر می کردم ما یه تایمی از روزمون رو در کنار استادهایی میگذرونیم که شدیدا معتاد به کار هستن...

نتیجه اش هم این میشه که یا خیلی علاقه مند میشیم یا خیلی خسته و دلزده...

به عنوان مثال اینکه از ساعت ۹ صبح جراحی کنی تا ۵ عصر و از ۷ شب تا ۵ صبح تو مطب مریض ببینی، از فانتزی هامه...

ولی خب سواد میخواد که حالا حالا ها زوده انگار...

به قول پرستار ccu، فعلا استاژری اینجا ها راه برو تا رزیدنت شدی بگم بهت :)

یه روزگاری همه صحبت هامو داستانی می چیدم،
خوب بود.
راضی بودم.
راضی بودن.