شاید باید به‌جای زورزدن برای به‌آب‌برگردوندن کشتی کهنه‌ای که به گل نشسته، یک کشتی جدید ساخت. حتی شده یک قایق. اما نو،متفاوت، به‌روز، پاسخگو و با زدن عینک واقعیت.
مخلص کلوم، در طولانی‌مدت و حتی اکثر اوقات در کوتاه‌مدت، قلم و سرمایه، بهتر از اسلحه عمل می‌کنه. دوره‌ی مبارزه‌های آرمان‌گرایانه‌ی دون‌کیشوت‌وارِ سوار‌برخر به سر اومده. آدم‌ها با هواپیما و مترو این‌ور اون‌ور می‌رن؛ با گوشی‌های هوشمندشون، و دیگه کسی تلویزیون نگاه نمی‌بینه و موسیقی سنتی گوش نمی‌ده.

بچه که بودم این نویسنده‌های بی‌پول توی فیلم‌ها خیلی برام جذاب بودن. لیکن نمی‌دونستم این یک نشانه‌ست. که قراره خودم روزی یکی از اون‌ها باشم.

احتمالا به‌زودی یک نقل مکان اساسی داشته باشم به سمت یوتوب. اما اون‌جا هم پادکست خواهم ساخت. فرم کاری من تا زمانی‌که کار کنم پادکست باقی می‌مونه. فرم به معنای «چگونگی». اما ممکنه این فرم رو در مدیوم‌های متفاوت مثل ویدیوگرافی یا سینمای مستند یا حتی در آینده‌ی…

از ناشناس‌ها

این دو تصنیف کم‌شنیده‌ی عارف واقعا زیبان. و چقدر حیف که در این صدواندی‌سال آنقدر کم شنیده‌ شده‌ان. و چقدر خوب که مهدی امامی با اجرای فوق‌العاده‌اش کسیه که این تصنیف‌ها رو خونده.

تصنیف «شوستر»
روایت: فرید خردمند - تنظیم: امیر شریفی
خواننده: مهدی امامی
@Gooshepod

یادم باشه ماجرای تصنیف مشترک بهار و عارف برای تاجگذاری احمد شاه و دعوای بعدش و حرفی که عارف در مورد تصنیفی که شاعر و آهنگسازش یکی نباشه زده رو توی پادکست بیارم بشنوید حتما. خیلی ماجرای جالبی داره.

«از خون جوانان وطن»

شعر و آهنگ: عارف قزوینی.
روایت: فرید خردمند.
سرپرست اجرا: امیر شریفی.
آواز: مهدی امامی.

|فالش‌خوان|

آذر سال سیاه ۹۸، بعد از افسردگی شدیدی که داشتم از سر می‌گذروندم، یک روز بی‌خبر پاشدم رفتم ترمینال و سه ساعت بعدش سنندج بودم. به محمد خبر نداده بودم که دارم میام، رفتم و توی اون سیاهیِ مرگ‌آلود بعد از آبان خونین، خوشحال شد از دیدنم. از خونه توی لپتاپم با خودم فایل ضبط‌شده‌ی اپیزود «از خون جوانان وطن» پادکست خوانش رو با خودم آورده بودم. روزها می‌رفتم دانشکده و روی تدوین اپیزود کار می‌کردم، و شب‌ها هم به مصاحبت با محمد می‌گذشت. در همون حین‌وبین یک روز رفتم کتابفروشی و «چرخ بی‌آیین» فرهود صفرزاده رو‌ گرفتم و تو دو روز سرنوشت عارف رو از سر تا ته خوندم. روز بعدش اپیزود آماده بود. همنشینی اتفاقی عجیب و جالبی رخ داده بود بین این اپیزود و شرایط ایران و خودمون و تموم کردن کتاب عارف‌. اما این پایان کار نبود. چند روز بعد محمد داشت می‌رفت همدان برای کلاس سنتور. گفت فاروق میای با هم بریم. من هم از خداخواسته همسفرش شدم. سفر یک‌وزه‌ی عجیبی بود. برف سنگینی باریده بود و در و دشت سفید سفید بود. درست مثل آبان ۹۸. رسیدیم همدان و محمد رفت به کلاسش. بعد گفت میای بریم سر مزار عارف؟ گفتم البته. رفتیم بوعلی. اما نرفتیم بالا. حدود یک ساعتی پیش مزار غریب‌افتاده‌ی عارف نشستیم. حتی به ذهنمون خطور نکرد که این همه راه رو اومدیم، یه سر هم بریم پیش شیخ دانشمند. انگار فقط برای دیدار عارف اومده بودیم. من که اینطور بودم. بعد از اون آبان مرگ‌آلود، شب‌وروزی که با «از خون جوانان وطن» طی می‌شد و تموم کردن سرگذشت عارف، انگار خود عارف دعوتم کرده بود به مزارش. به دیدارش. و هق‌هق طولانی اون روز با صدا و اجرای (به قول پویا) «شکوهمند» مهدی امامی، مزد کاری بود که کرده بودم. پایان‌بندی‌ای از این بهتر برای کار کوچکی که برای عارف بزرگ کرده بودم سراغ نداشتم. و این به عجیب‌ترین شکل ممکن مثل یک سریال دیدنی، سر جای خودش اتفاق افتاد.

|فالش‌خوان|

یک پولکی دستم اومده و خواستم باهاش برم سفر. یه سفر کوتاه به تهران و یحتمل رشت و شیراز و سنندج. هر کدوم چند شب بمونم و کمی از زیر بار این همه کار دربیام. که یهو یادم اومد که چقدر باید حقوق بدم و ایده در نطفه خفه شد. بابا من خودم نیاز دارم حقوق بگیرم، یعنی چی…