مایلم دستم را درون حفره دهانم کنم و معده‌ای که از فرط گرسنگی و بی‌اشتهایی به ناله افتاده را خارج و به ادامه فرشته‌مرگ گوش بسپرم. بعد از مدت‌ها نسخ یک نخ سیگار هستم حتی آشغال ترینش. می‌خواهم شبانه تا جفره بروم و دقایقی زیر آب بی‌نفس، این سینه را خفه و مغز را…

من به همین خرابه‌ها دل‌خوشم.

یا به قول جناب هدایت:
گاهی ادامه دادن، عین جان کندن است!

گاهی ادامه دادن، فقط ادامه دادن، دستاوردی مافوقِ قدرت بشر است.
آلبر کامو

این روزها زمزمه‌ام شعر پشت دریاهای جناب سپهری شده، اما در آخر باز به خودم تشر می‌زنم و می‌گویم احمق نشو، بمان و بجنگ.

انسان به دور از تصور خودش بی‌وقفه به زندگی ادامه می‌دهد.
پنج سال پیش هرگز خیال نمی‌کردم سفری بدون حضور مادیشون داشته باشم، حال در جاده هستم و حضور معنوی مداوم همراه، و این غمگین ترین سفر من در این بیست و اندی سال زندگی است.
بسان هرسال، تا پای جان در مسیر او.

[شانزدهمین روز از شهریور ماه ۱۴۰۳]

بی قرار توام و در دل تنگم گله‌هاست.

تنها چهره‌ای که من غرق در غم رو کمی روحیه می‌بخشه، صورتک بانمک نوزاد نسترنه.

امشب یا حالت تهوع من را می‌کشد یا من او را.