احساس میکنم خدا برای همه‌ی آدم‌ها ماموریت خاصی گذاشته ولی چیزی که بین هممون مشترکه «دل کندنه» ما در موقعیت‌های مختلف در مکان‌ها و سن‌های مختلف دل رو که نمیتونیم جدا کنیم بلکه دلمون رو جدا میکنن و با این جدا شدن یک مرحله رشد می‌کنیم.
امروز موقع جدا‌شدن از امام رضا، موقع دل‌کندن برای اخرین خداحافظی، داشتم می‌فهمیدیم که چقدر سخته، چقدر نمی‌تونم.
گریه‌ی جدایی یکم راحتم کرد، هق هق‌ها حالمو بهتر می‌کرد ولی بازم جدایی سخت بود، تا دم کفش‌داری هی برمیگشتم نگاهش میکردم، اخرش دم کفشداری۴، پشت دیوار که هیچ کجای ضریح پیدا نبود، به زور چشمامو بستم و گفتم خداحافظ.
و این سخت‌ترین اتفاق بود.

همش منتظر بودم به این جای زندگیم برسم، این جای زندگی رو دوست دارم.

بعضی از لحظه‌های زندگی رو باید لابه لای دستمال ابریشمی پنهانش کرد و ازش با صبوری برای اینده نگه‌داری کرد.

آخرین روز!

اینستا یادآوری استوری‌های سال پیش رو نشونم داد. توی یکی از استوری ها نوشتم «دنیا کوهه و ما هیچ وقت به دشت هموار نخواهیم رسید.» استوری بعدی، عکس از خودم در حالی که ۷ خط غر به معنای واقعی غر زدم و یادم افتاد که سال پیش همین موقع از لحاظ کاری توی گِل عجیب غریب گیر کرده بودم، پروژه‌های سخت، رونمایی کارم، نیروهای جدید و خلاصه پر فشار کار می‌کردم، استوری بعدی اسکرین چت من و ف در حالی که ویدئو مسیج‌ام باز قیافه‌ی عجیب غریب من بود.
حالا امسال با دیدن همون استوری‌ها داشتم فکر میکردم اتفاقا خوبه که زندگی کوهه و‌دشت هموار نیست؛ دشت هموار که [زندگی کردن] نبود، و چقدر خوب که سختی‌ها یادمون میره و چقدر امسال، این زمان، امروز، این لحظه‌ام رو دوست دارم.

حالا که داره بارون میاد، برقا قطع شده و‌ نمیتونم پیاده تا سرکار برم، دلم میخواست حس کنم که قطره‌های‌بارون میخورن توی صورتم و از اینکه هوا قراره تمیز بشه ذوق کنم.

دلم برای آسمون آبی تنگ شده مسلمون‌ها!

آدمِ عاشق دل‌نازک‌تر و حساس‌تر میشه، اینو وقتی فهمیدم که همراه با دوستم امروز گریه کردم، تو راه رفت با یه جمله‌ی خاله (مامانِ دوستم) خیلی غمگین شدم، امروز بعد از آ خیلی خوشحال شدم، موقع آهنگ گوش دادن لبریز از خوشحالی شدم و بعدش دلم از جدایی و‌ دور شدن حتی اگه چند ساعت باشه یا یه روز کلی ریخت بهم، چشمام دلشون میخواست اشک بریزن ولی خودم خودمو نگه داشتم. آدمِ عاشق خیلی زیاد دل‌نازک میشه!

با احسان عبدی پور امشب میریم نپال تا شرپا( محلی هیمالیایی) سوژه‌اش رو پیدا کنیم
و من چقدر عاشق ترکیب فیلم‌ساختن + روایت کردن و آدم دیدن و تجربه‌های جدیدم.

هم‌صحبتی با کسی که درد و رنجی شبیه و مملوس با تو داره چیزی از جنس همونیه که احسان عبدی پور جایی میگفت: «حالا که به قول بوشهری‌ها همه با هم خوسیدیم، کی از کی بهتره؟!». انگار یه آرامش عجیبی باهات همراه میشه، اون روز ص میگفت اینکه باهات حرف میزنم و میبینم باهم…