به زبان طبیعت، مرگ یعنی نابودی؛ و چون، چنان که می‌دانیم، زندگی شوخی نیست، می‌توان فهمید که مرگ موضوعی جدی است. در واقع، ما هرگز شایسته‌ی چیزی بهتر از این دو نیستیم. هراس از مرگ، در واقع، مستقل از هرگونه شناخت است، زیرا حیوان، گرچه مرگ را نمی‌شناسد، از آن هراس بهره دارد. هر چیزی که زاده می‌شود این هراس را با خود به جهان می‌آورد.

✍ #آرتور_شوپنهاور

📚 #متعلقات_و_ملحقات

📝 مترجم: رضا ولی‌یاری

✔ @Schopenhauer_Page

مذهب در خود همه چيز دارد: افشاگری، پيشگويی، حمايت حکومت، بالاترين شأن و شهرت ... و بيش از همه‌ی اين‌ها امتياز ارزشمندی که اجازه دارد آموزه‌هايش را در سنين حساس کودکی در ذهن حک کند تا تقريبا به عقايدی مادرزادی بدل شوند.

✅ #آرتور_شوپنهاور

📚 #در_باب_طبیعت_انسان

📝 مترجم: رضا ولی ‌یاری

✔ @Schopenhauer_Page

واضح است که مسئله‌‌ی وضعیت ما پس از مرگ هزاران بار بیشتر از مسئله‌ی وضعیت‌مان پیش از تولد در محاورات و کتاب‌ها مورد بحث واقع شده. اما، به لحاظ نظری، هر دوی این مسائل به یک اندازه مسئله و صحیح‌اند؛ به علاوه، کسی که برای یکی از آن‌ها پاسخی بیابد در خصوص دیگری نیز به طور کامل آگاه می شود. جملات زیبای زیادی هست در این باره که فکر کردن به این که ذهن انسان، که جهان را در بر می‌گیرد و بسیاری ایده‌های عالی دارد، باید همراه با او در گور فرو رود، چه قدر تکان دهنده است؛ اما درباره‌ی این که پیش از ظهور این ذهن و ویژگی هایش بی‌نهایت زمان سپری شده، و در چنان زمانی جهان بدون این ذهن چگونه باید اداره می شده، چیزی گفته نشده است. اما برای شناختی که با اراده گم راه نشده هیچ مسئله‌ای طبیعی‌تر از این نیست که: زمانی بی‌انتها پیش از تولد من سپری شده؛ در طول سرتاسر آن زمان من چه بودم؟ به لحاظ متافیزیکی، می‌توان پاسخ داد: << من همیشه من بوده‌ام، یعنی همه‌ی کسانی که طی آن زمان می گفتند من، دقیقاً من بوده‌اند.>> اما بیایید برگردیم به منظر کاملاً تجربی فعلی‌مان، و بپذیریم که من اصلاً وجود نداشتم. در آن حالت، من می‌توانم با زمان بی‌پایانی که هنوز به وجود نیامده بودم، به عنوان وضعیتی کاملاً عادی و در واقع بسیار مطبوع، خود را برای زمان بی‌انتهای پس از مرگ ام که در آن وجود نخواهم داشت تسلی دهم. زیرا ابدیتِ ( پس از حیات ) بدون من نمی تواند هولناک‌تر از ابدیتِ ( پیش از حیات ) بدون من باشد، چون این دو صرفاً با مداخله‌ی یک زندگیِ رویاگونِ بی‌دوام متمایز می‌شوند.

✍ #آرتور_شوپنهاور

📚 #جهان_همچون_اراده_و_تصور

📝 مترجم: رضا ولی‌یاری

✔ @Schopenhauer_Page

تراژدی بالاترین درجه‌ی احساس امر والاست. تراژدی، « تلخی و بی‌بهایی زندگی » را نشانمان می‌دهد،... « در لحظه‌ی فاجعه‌ی تراژدی ما واضح‌تر از همیشه متقاعد می‌شویم که زندگی خواب ناگواری است که باید از آن بیدار شویم».

✍ #آرتور_شوپنهاور

📚 #جهان_همچون_اراده_و_تصور

✔ @Schopenhauer_Page

بسا انسان که متحیر می‌شد اگر می‌دید وجدانش، که به نظر او چنین مهیب می‌رسد، واقعاً چگونه ساخته شده است. وجدان احتمالاً از یک پنجم ترس از آدمیان، یک پنجم ترس از خدایان، یک پنجم تعصب، یک پنجم غرور، و یک پنجم عادت تشکیل شده؛ طوری که او ذاتاً بهتر از آن انگلیسی نیست که با صراحت کامل می‌گفت من توان داشتن وجدان را ندارم. افراد مذهبیِ هر دینی بیشتر اوقات منظورشان از وجدان چیزی نیست جز جزم‌ها و دستورات دین‌شان، و خودشناسی‌ای که با رجوع به آن‌ها پذیرفته شده.

✍ #آرتور_شوپنهاور

📚 #فلسفه‌ی_شوپنهاور / #برایان_مگی

✔ @schopenhauer_philosophy

آن قانون نانوشته که رفتار و کردار زنان را هدایت می‌کند و حتی در کار خود غریزی عمل می‌کند این است:  ما سوگند یاد کرده‌ایم تا آنها را که گمان می‌کنند با بذل اندک توجهی به فرد، یعنی به ما [زن‌ها]، حقی بر نوع بشر به دست آورده‌اند بفریبیم.

✍ #آرتور_شوپنهاور

📚 #جهان_و_تأملات_فیلسوف / در باب زنان

✔ @Schopenhauer_Page

زندگی شکنجه‌ای دائمی است و امیال غیرقابل فرونشاندن هستند. چرخ شکنجه تا ابد خواهد چرخید.

✍ #آرتور_شوپنهاور

? #درمان_شوپنهاور

? مترجم: سپیده حبیب

✔ @Schopenhauer_Page

چرا در سالمندی، زندگی را چنین کوتاه می‌بینیم؟ زیرا خاطره‌ی آن کوتاه شده است و از این رو کوتاه به نظر می‌رسد. همه‌ی امور بی‌اهمیت و ناخوشایند از خاطره محو شده‌اند و در نتیجه چندان چیزی باقی نمانده است. زیرا حافظه‌ی انسان نیز مانند شعورش به طور کلی بسیار ناکامل است و آدمی اگر نخواهد که خاطراتش به قعر فراموشی سپرده شوند، باید آنچه را که می‌آموزد تکرار کند و آنچه را که گذشته است به یاد آورد، تا در حافظه‌اش باقی بماند. اما از روی عادت، امور بی‌اهمیت، همچنین خاطرات ناخوشایند را غالبا به یاد نمی‌آوریم، چون که لازمه‌ی ثبت این ها در حافظه مانند هر خاطره‌ی دیگر تکرار در مرور آنها است.

امور بی‌اهمیت پیوسته بیش تر می‌شوند، زیرا در اثر تکرار مکرر و بی‌پایان، بسیاری از چیزها که در آغاز به نظر مهم می‌رسیدند به تدریج اهمیت خود را از دست می‌دهند. از این رو سال‌های نخستین عمر را بهتر از سال‌های بعد به خاطر می‌آوریم.

✍ #آرتور_شوپنهاور

? #در_باب_حکمت_زندگی

? مترجم: محمد مبشّری

✔ @Schopenhauer_Page