زین پس نبیند این دلِ من روی خوشدلی
بر بسته گشت راه من از کوی خوشدلی

غمگین دلم ، که خوی گر درد و محنت است
تا غم بود کجا نگرد سوی خوشدلی؟

بی بر بماند کِشت امیدم از آنکه نیست
آب حیات را مدد از جوی خوشدلی

چون مجمر ار چه سینه‌ی تنگم پر آتشست
زین سوخته‌جگر ، ندمد بوی خوشدلی

در عرص‌ی وجود اگر چه به‌سر دوم
چوگان قامتم بنزد گوی خوشدلی

این طرفه بین که در دل تنگم هزار غم
گنجید و می‌نگنجد یک موی خوشدلی

بگرفت های‌های گرستن همه جهان
بنشست با دو بانگ و هیاهوی خوشدلی

چاووش ناله در همه آفاق بانگ زد
وای دلی که هست هواجوی خوشدلی

نه غم شکیبد از من و نه من ز غم کنون
کز سر برون شده‌ست مرا خوی خوشدلی

از بس بلا و غصّه که بر یکدگر نشست
در دل نماند جای تکاپوی خوشدلی

سیمرغ خوشدلی پس قاف عدم گریخت
جز نقش نیست صورتِ نیکوی خوشدلی

الا اگر چو خوشدلی اندر عدم شود
ورنه ، نبیند این دل من روی خوشدلی

کمال‌الدین اسماعیل اصفهانی
@zakhme_bz

شوخی که ز خنده چشمه‌ی نوش شود
خورشید به سایه‌اش هم آغوش شود

خندید و کرشمه کرد و از خود رفتم
آری دو شرابه زود بی‌هوش شود

عرفی شیرازی
@zakhme_bz

خورشید به زیر دام معشوقه‌ی ماست
مه با همه حسن نام معشوقه‌ی ماست

امروز جهان به کام معشوقه‌ی ماست
عالم همه بانگ و نام معشوقه‌ی ماست

سنایی
@zakhme_bz

گهی دل بشکند ، گه ساغر عیشم ز دست افتد
مبادا درمندی را شکست اندر شکست افتد

مستوفی شیرازی
@zakhme_bz

ز بسکه خاک به سر کردم از غمت ، مشکل
که روز حشر سر از خاک برتوانم کرد

صبری اراکی
@zakhme_bz

هرزه برداری دل ، سخت ملولم دارد
اندرین شهر بپرسید قفس سازی هست

آزاد کشمیری
@zakhme_bz

یاران به روز حادثه یارِ جهان شوند
چون یار شد جهان ، همگی مهربان شوند

لنگان روند در قدمم ، تا سبک روم
چون پا به سنگ برزنم ، آتش‌عنان شوند

در ترک‌تاز جاه بپوشند دیدگان
بگریزم ار ز حادثه‌ای ، دیده‌بان شوند

جوشند چون مگس به لبم گاهِ نوشخند
چون تلخی‌ای رسد ، همه عنقا‌ نشان شوند

در بند چَه گذاشته ، یوسف کنند خواب
چون شد خلاص ، بر اثر کاروان شوند

ای آسمان به تازه برانگیز فتنه‌ای
تا دوستان به تهنیتِ دشمنان شوند

تابوتم ای جنازه کشان دیرتر برید
تا دشمنان ز همرهی‌اش کامران شوند

نی نی لباس کعبه به دوشم ده ای فلک
تا زایران بتکده لبیک‌خوان شوند

اینک رسید نعمت الوان ، صلا زنید
تا معده‌ها در آن همگی میهمان شوند

ای مطبخی مجال عبور مگس مده
تا آش مطلبان ز نعم کامران شوند

اینک رسید مسند جاهی که خاکیان
در سایه‌ی دعا به در آسمان شوند

مردم حکیم صورت و فرعون سیرتند
عرفی تو گرگ شو ، اگر ایشان شبان شوند

عرفی شیرازی
@zakhme_bz

زخمی شوق توام ، سینه‌ی جوشان دارم
خانه در کوچه‌ی الماس فروشان دارم

کی مسلمان کندم صحبت اصحاب کرم؟
که در آن زمره بسی حلقه به گوشان دارم

آتش پنبه‌ی گوش دگرانم کامروز
گوش را مزرعه‌ی پنبه فروشان دارم

صحبت عمر فرومایه ملولم دارد
میل همدوشی تابوت به دوشان دارم

واعظا در گذر از قافله‌ی من که متاع
همه گوش است ولی نذر خموشان دارم

عرفی امروز به کاشانه‌ی من باش که باز
گله‌ای از دل بی‌شرم خروشان دارم

عرفی شیرازی
@zakhme_bz

مست آمدم امشب، که سر راه بگیرم
یک بوسه به زور از لب آن ماه بگیرم

دانم که دهد عقل نکوخواه مرا پند
لیکن عجب ار پند نکوخواه بگیرم

تا هیچ کسم راز دل ریش نداند
این اشک روان بر رخ چون کاه بگیرم

هر چند بکوشید که بیگاه بیاید
من نیز بکوشم که ز ناگاه بگیرم

گر زانکه به بالای بلندش نرسد دست
در دست کنم زلفش و کوتاه بگیرم

از چاه زنخ گر ندهد آب ، چو دزدان
بر قافله‌ی عشق سر چاه بگیرم

دست ار به رکابش نتوانیم رسانید
باشد که عنان دل گمراه بگیرم

زان ساعد و زلف ار کمری سازم و طوقی
تاج از ملک و باج سر از شاه بگیرم

با اوحدی ار حیلت روباه کند خصم
من نیستم آن شیر که روباه بگیرم

اوحدی مراغه‌ای
@zakhme_bz

چنان غمِ تو فرو بست راه بر نفسم
که از حیات اثر نیست بی‌تو در نفسم

به صد شکنجه برآید چنان ز من نفسی
که اعتماد نباشد بر آن دگر نفسم

ز بس گرانیِ غم چند بار بنشیند
ز عقبه‌های بدن تا رسد به سر نفسم

به بوسه ای ز دهانِ تو نا‌رسیده به کام
رسید جان به دهان از لبِ تو هر نفسم

مدام می رود از روزنِ دماغم دود
که بر تنورِ دلم می‌کند گذر نفسم

ز آفتابِ محبّت چنان دلم شد گرم
که همچو ذرّه کشد در هوا شرر نفسم

به هیچ کس نرسیدی دَمم ز گیرایی
که چون سموم نکردی در او اثر نفسم

به جهد می‌رسد اکنون ز کنج سینه به حَلق
عجب که در تو نمی‌گیرد این قدر نفسم

بود که در غلط افتم ز خود که آیا من
همان نزاریِ شیرین دمِ شکَر نفسم

نماند جز رمقی از حیاتِ من دریاب
که منقطع نشود ناگه ای پسر نفسم

حکیم نزاری قهستانی
@zakhme_bz