که همونطور که قبلن گفتم با فرنس بیش از حد و زورکی مشکل دارم خودم

یه نکته اضافه کنم که اکثر این محدودیت هارو به صورت ساختگی به مدل ها اضافه کردن و اتفاقا در راستای اقلیت هاس نه بر عکسش!

ولی خب همینم مسخره اس بقول خودت دیگه وقتی جنایت های بزرگ نادیده گرفته میشه

ما جانیان کت و شلواری مدرن
امروز با bing برای یه کاری داشتم تصویر تولید میکردم و وقتی متن ورودیم میشد سیاه پوست و یا آفریقایی و چینی و عرب و ... یوزرم رو بن میکرد که چرا نژادی حرف میزنی و یا امروز بچه‌ها دنبال این بودن که اگر یه تعداد تصویر از نت جمع کنن لایسنسش به مشکل میخوره یا نه
یه سوال از این دنیای مدرنی که امروز ما چرخ‌ دنده‌هاشیم دارم. خاک، خانه و کاشانه لایسنس نداره؟ یعنی یه نفر اومد غارت کرد به زور گرفت قانون اونجا حاکم نیست؟ برای یه چند تا دونه عکس قانون حاکمه؟
برای تولید چهارتا دونه عکس نباید عکس نژادی تولید کرد بعد شما همه‌ی اپلیکیشن‌هاتون بعد از شروع بحران اوکراین پرچم اوکراین رو میزنن اما وقتی تو چند روز ۶۰۰ تا کودک عرب کشته میشن مشکل racism وجود خارجی نداره؟
ماها چی؟ ماها هم شدیم چرخ دنده‌های کت و شلواری این دنیای وحشی مدرن؟
داریم کمک میکنیم که مدل‌های دقیق تر و پیشرفته تری رو بسازیم تا شما سلاح‌های پیشرفته تری رو روی بیس اون مدل‌ها بسازین؟ موشک‌هاتون و جنگنده‌هاتون قوی‌تر و دقیق‌تر بشن؟ هزینه‌هاتون افیشنت تر باشه و بتونین بمب بیشتر و پیشرفته تر روی سر کودکان یه باریکه به عرض ده کیلومتر بریزین؟
سلاخی دو هزار نفر و آوارگی ۵۰۰ هزار نفر از خونه و کاشانه‌ای که لایسنسش از قدیم برا خودشونه؟ اونم تو دنیای کت و شلواری و مدرنی که قرار بود ما مهندسین بهشتش رو تحویل ۸ میلیارد آدم روی زمین بدیم؟
نمیدونم انگار که سازنده‌ی بمبی که روی سر این ۶۰۰ تا بچه کشته شده فرو اومده من و رفقامیم

امروز گابن هم بعد از نیجر کودتا شد و انگار حیاط خلوت غرب کاملا به حیاط خلوت شرق تبدیل شده و حداقل میشه با اطمینان گفت اروپا تو یک دهه آینده یحتمل تبدیل به یکی از بدبخت‌ترین قاره‌ها بشه
کار دنیا جالبه روزی فرانسه و بریتانیای کبیر تمام قدرت دنیا رو در اختیار داشتن و امروز وضعیتشون این شکلی و با این سرعت به سمت فلاکت در حرکته

اینم بگم که این توهم رو هم ندارم که آینده متعلق به انقلاب اسلامیه و ایده انقلاب اسلامی این کارو کرده و از این چرندیات و حتی شاید دنیای جذاب‌‌تری پیش رومون نباشه اما تاریخ دنیا بسی درس عبرت داره

سفر به سلامت آقای آمیریهر بازیکنی که از دورتموند جدا می‌شود، رسانه‌ها سریع تمامی بازیکنانی که این تیم جدا شده‌اند را روی یک مستطیل می‌کشند و می‌نویسند اگر ستاره‌های دورتموند از آن جدا نمی‌شدند دورتموند چه شکلی بود. اتفاقی که برای دورتموند میافتد، شبیه به اتفاقی است که برای من می‌افتد. اگر آن همه از دوستانم که رفته‌اند مانده بودند الان چه ترکیب خفنی از آن‌ها می‌توانستم بچینم. هر سال این موقع که می‌شود عده‌ای از رفقایم می‌روند و کانکشن‌های انسانی‌ام ضعیف‌تر می‌شوند و من دوباره باید مشغول مذاکره و بافتن روابط انسانی شوم (هر چه قدر هم که سنم بالاتر می‌رود گزینه‌های محدودتر می‌شوند و جوانتر‌ها هم که حرف ما را نمی‌فهمند). امروز فکر می‌کردم اصلا سرمایه‌گذاری روی آدم‌ها در محیط دانشگاهی در ایران ضرر محض است. با هر که دوست می‌شوی بعد از چند سال می‌‌رود و شما می‌مانید و حوض خالیتان. در ۹۶ بهارلویی رفت، در ۹۷ احسان و ایمان، در ۹۸ باوند، در ۱۴۰۰ سهراب، در ۱۴۰۱ امین بناییان و حال در ۱۴۰۲ مهدی امیری.

مهدی امیری اما کیست؟ امروز فکر می‌کردم که با این که با امیری هم کانتکسی خاصی نداشتم ولی اگر بهرامی را کنار بگذاریم (راجع به بهرامی هم باید روزی مفصل نوشت) قدیمی‌ترین آدمی است که از سال ۹۷ در شریف هنوز با آن در ارتباط هستم، ببخشید بودم. امیری یک سری ویژگی‌ها داشت که او را به خاطر آن‌ها تحسین می‌کنم و البته نمی‌توانم آن‌ها را در اینجا بنویسم. همین باعث شد تا در پاییز ۱۴۰۱ که هر دو افسرده بودیم زیاد با هم حرف بزنیم. البته که امیری هم نهایتا به آرزویش رسید و پذیرشش را گرفت و آن صحبت‌ها ادامه نداشت (حال یک بازنده را فقط یک بازنده درک می‌کند) اما به هر صورت خیلی خوشحالم که نهایتا او نیز عاقبت به خیر شد و رفت. در ابتدای متن نوشتم اگر همه کسانی که با ایشان دوست نزدیک بودم می‌ماندند چه می‌شد، الان که فکر می‌کنم می‌بینم چیز خاصی نمی‌شدند، عاقبت به خیری در رفتن است. برای ما که اما گویا تقدیرمان در شکنجه ماندن است، امیری اولین نیست و آخرین هم نیست. ما که عادت کرده‌ایم.

نهایتا دلم نیامد متن را بدون نامبردن از نزدیکترین دوست‌ امیری تمام کنم. او یکی از خفن‌ترین آدم‌هایی است که در این سال‌ها دیده‌ام. وقتی اراده‌اش به کاری بگیرد آن را از آب و گل در می‌آورد به هر نحوی. او به مراتب از من فرد بهتری است،‌ اما او نیز مانده‌ است. می‌دانم احتمالا بار دیگر این بار در فکر فرو رفته و شب‌ها خواب راحتی ندارد. به یاد روزی افتادم که در جمع برگشت و بلندشد و جلوی آن مسئول گفت که من و فلانی(من) که ماندیم بازنده‌ترین بازنده‌هاییم. آه از زمان. آه از تمامی کسانی که جوانی و آرزوهای ما را کشتند و بعد هم با وقاحت ژست یشرفت آمدند. امیری که رفته است و زندگی نویی را آغاز می‌کند، آرزو می‌کنم دوست امیری هم برود.

?دانشجویان عزیز می‌توانند برای امضای نامه، از طریق لینک کارزار اقدام کنند. ⬅️با به اشتراک گذاشتن این کارزار با دانشجویان سراسر کشور، اعتراض خود را به رویه فعلی اخراج اساتید نشان دهیم. ? https://www.karzar.net/84677 #منفعل_نباشیم #شریفی_زارچی ⭐@MySharif

شب تاسوعایی یه فحش بدم به زاکانی که یه تنه گند زده به شهر تهران با این مدیریتش که هر طرف میری از صبح تا شب با گندهاش طرفی مردک
نیم ساعته تو ایستگاه مترو شریف نشستم که برم هیئتی چیزی مگه مترو میاد
البته خودشم معلوم نیست کدوم هیئتی پلاسه و داره سخنرانی میکنه
نه خط مترویی توسعه داد نه واگنی به قطار شهری اضافه شده اوضاع پله برقی‌ها و ... که اظهر من الشمسه دیگه ادم یه جا میزنه بیرون
برای امت حزب الله که سر و کلشون به مترو و بی ار تی و ... نمیفته راحته زندگی ولی بابا مردم عادی تو رنجن

زن زندگی آزادی و دانشگاه
و اما دانشگاه، دانشگاه تو دهه هشتاد و هفتاد تقابل دو گروه و گفتمانه. تقابل بچه‌های طبقه متوسط به پایین که غالبا مذهبین و میشه بهشون گفتمان عدالت‌خواهی رو نسبت داد که از دل اون دولت نهم و دهم متولد میشه و واقعا چه تولد مبارکی که دچار مرگ زودهنگام به دست الیگارشی مذهبی حاکم شد و گروه دیگه طبقه متوسطی بود که ریشه‌های مذهبی کمتری داشت ولی قطعا داشت و به دنبال اصلاحات بود و نه براندازی
(اگه کسی منکر مذهبی بودن و به دنبال براندازی نبودن غالب این بچه‌ها تو اون دو دهه شد یقینا هیچ مطالعه‌ای نداشته)
اما امروز دانشگاه تقابل دو جریانیه که هر دو منتفع وضع موجودن و هر دو طبقه‌ی الیگارشی متوسط به بالایین که تو ساختار غلط اقتصادی حاکمیت فعلی بر گرده‌ی طبقه‌ی متوسطی که نابود شد و طبقه‌ی مستضعف تو این سال‌ها سوار شدن و رشد کردن و صاحب مالن
نصف دانشگاهی مثل امیرکبیر پردیشه که به هیچ وجه طبقه ضعیف جامعه نمیتونه هزینش رو پرداخت کنه توی کنکور هم که توان رقابت نداره عملا و امروز دیگه رسما دانشجویی از طبقه‌ی ضعیف جامعه توی ورودی دانشگاه‌ها نداریم و امر تحصیل کاملا استایل زمان ساسانیان رو به خودش گرفته.
واقعیت این بود که تو اعتراضات این سری تو دانشگاه تقابل ایفون سیزده و ایفون چهارده با یه ایفون دیگه تو طرف مقابل بود و نه جنگ فقر و غنایی که امام میگه. و اساسا دعوا دیگه دعوای عدالت‌خواهی و اصلاح‌طلبی و اصولگرایی و این چیزا نیست تو دانشگاه و عملا دوران این‌جور حرفا گذشت. دهه نود دهه‌ای بود که در حال گذر بودیم و تقریبا ماها اخرین نسلی از دانشجوها بودیم که اندکی فضای عدالتخواهی و گفتمان جنگ فقر و غنا رو درک کردیم . دیگه عملا نمیشه که وجود داشته باشه اون تقابلی که امام تعریف میکنه برای ما.
امام دقیق ترین جملش به نظرم همون جمله‌ی معروفه که تنها آنانی با ما تا اخر راه میمانند که طعم تلخ فقر و استضاف رو چشیده باشن هست. اندک ریشه‌های عدالتخواهی هم باید خشکیده بشن که تقابل جدید دو طرفی که هر دو منتفع شرایط موجودن بدون بازیگر دیگه‌ای به تقابل بی‌معناشون ادامه بدن(تو ادامه میگم چرا بی معنا) و این تصفیه‌های سالای اخیر رو میبینین که این انجمن تبریز فعلا اخریش بود و پرونده‌سازی‌های امنیتی متعدد برای دانشجوها و تصفیه تشکل‌ها و اتحادیه‌ها و ... که دیگه بچه‌های جنبش دانشجویی تک تک مصداقاش رو حفظن.
این طرف جنبش دانشجویی هم دانشجوهایی هستن که خودشون برآمده از طبقه الیگارشی مذهبی حاکم فعلین و یا شهوت بودن تو اون طبقه چشماشونو کور کرده. که مصداقاشو تو له له زدن افراد برای ارتباط گرفتن با سیستم میتونین ببینین. و کلا این خیال خام رو هم ذهنتون بیرون کنین که با چهارتا اردوی جهادی که عملا شده نمایشگاه فقر و فلاکت برای یه طبقه با یه زیست کاملا متفاوت میشه یه جماعت حساس به جنگ و فقر و غنا و بازیگر این جنگ تربیت کرد. و اینکه از اردوی اسلام ناب و خوندن کتاب جدال دو اسلام و ... هم نمیتونین این شکل نیرویی تربیت کنین تا کل زیست طرف منتفع از این وضعه.
و اینکه هر حاکمیتی از این نوع چالش‌ها اتفاقا خوشش میاد علی‌الخصوص اگر تجربه فجیع آبان ۹۸ رو از سر گذرونده باشه که سنگین‌ترین تجربه جمهوری اسلامی تو این سالهاست و مسیری بود که طبقه‌ی مستضعف له شده رو داشت عملا جلوی نظام نگه میداشت و طبقه‌ی گرسته دیگه با جونش میاد نه مثل این طبقه منتفع صرفا مسالش پوشش باشه و خب قطعا برای چیزی مثل پوشش حاضر نیست جونش رو بده و سیستمی مثل جمهوری اسلامی رو براندازی کنه و اگه به خواسته پوشش خودش برسه و یه مقدار ازادی بیشتر راضیه از این سیستم. و البته جمهوری اسلامی مثل ایالات متحده استاد امنیتی سازی فضای تنش‌هاست. به خاطر همین هم طائب و بقیه امنیتی‌ها هشدار امنیتی شدن دانشگاه رو میدن که دقیقا کشوندن زمین بازی به یه فضای امنیتی یک دست رو دنبال میکنه که هر کاری برای یک دست کردن طبقه‌ی مذهبی الیگارشی حاکم داخل دانشگاه رو انجام میده.
در مورد امنیتی سازی و سیاست عملا آمریکایی سیستم در مواجهه با دانشگاه رو بعدا بیشتر شرح میدم.

زن زندگی آزادی
یکم اول در مورد این صحبت کنیم که اصلا چه شکلی داریم خطابش میکنیم و چه شکلی داریم باهاش رفتار میکنیم
تو ایام اعتراضات کل گفتار ما اوایلش این شده بود و به این نتیجه رسیده بودیم که چاره‌ای به غیر از دیالوگ کردن با نسل جدید و طرفداران ززآ وجود نداره و اساسا باید نشست و یک رویای مشترک جدید برای این جامعه طراحی کرد رویای مشترکی که بتواند یک بار دیگه یه ملت رو زیر یه پرچم مشترک جمع کنه و معنابخش یک ملت باشه
تو دانشگاه‌ها بیژن عبدالکریمی دعوت شد تریبون گذاشته شد و ... و خب حداقلش این بود که شعار این طرف این بود که باید با هم حرف بزنیم تا یه راهی بینمون باز بشه
اما کم کم  بازی به یه خشونت اعصاب خرد کن و بی‌بازگشت کشیده شد و یک حس نفرت جامعه از همدیگه
شعارهای اون طرف رو که بارها بازتاب دادم اما یکم در مورد حرف‌های این طرف بنویسم که فاز از گفتگو چرخید به شعارهایی مثل زن هرزگی ازادی و زن جندگی آزادی و ... که رسما طرف مقابلش رو یه اقلیت هرزه میدونست که کل دغدغش لخت شدنه و هر نوع برخورد و نام گذاشتن روی طرف مقابل خودش رو آزاد میدونست و این‌بار این طرف هم برای تقابل کمر همت بست و این مسیر بی‌بازگشت به نظرم رقم خورد
اما آیا میشه این جنبش زو و این اعتراضات رو واقعا این شکلی خطاب کرد و نادیده گرفت و یا میشه گفت که مرده و تموم شده؟
هر کسی این حرفو بزنه صرفا حجم بالایی از حماقت توش دیده میشه
از روزهای اول این ماجرا تو امیرکبیر بگم که براوردم از جمعیت طرف مقابل بیش از هزار نفر بود و تو سالن جباری شریف هم یه همچین عدد و رقمی اتفاق افتاد و جمعیت کل امیرکبیر برای مثال ۱۴۰۰۰ نفر میشه با تحصیلات تکمیلی و یعنی این حرکت یه عقبه‌ی حمایتی سنگین حداقل کف دانشگاه داشته و دارد و خواهد داشت و از طرفی کف جامعه همین الان یه سر بیاید بریم تهران رو بگردیم میبینید که هنوز این حرکت زندست و داره نفس میکشه و حتی بیش از پیش قدرت اجتماعی داره
در مواجهه و نه تقابل با نسل دهه هشتاد و اواخر هفتاد و نود میخوایم چیکار کنیم و چه شکلی رفتار کنیم؟ نسلی که اساسا دین‌دار نیست نسلی که حداقل رشدش بر اساس اموزه‌های دینی نیست نسلی که ارزش‌های مثل ارزش‌هایما دینی نیست
نسلی که برای عده‌ی خوبیش دوست دختر دوست پسر داشتن ارزشه سکس ارزشه نداشتن حجاب ارزشه و حتی تقابل با نمادهای دینی‌ای مثل حجاب براش ارزشه و حالا شما با یه همچین نسلی میخوای چیکار کنی میخوای همشونو بگیری؟ میخوای همشونو هرزه و جنده و پتیاره و ... خطاب کنی؟ میخوای چیکار کنی؟
زن زندگی آزادی چه خوشمون بیاد چه نیاد پیروز شد و بازی رو نه ده هیچ حداقل سه هیچ برد و واقعا به خواسته اولیش رسید و حجاب عملا آزاد شد برای نسل بعد
حاکمیت و طرفدارنش واقعا میخوان با ادامه این فرآیند احمقانه مواجهه با این نسل بیش از پیش بازنده باشن؟
ته این فرآیند تقابل قطعا و یقینا باخته و پیروزی‌ای در کار نیست
از طرفی شاید بتونین بگین این آدم‌ها ارزش‌هاشون متفاوته ولی همشون هم خشونت طلب و فحاش و بدون ایدئولوژی و ... نبودن و با بعضی‌هاشون هم ارتباط برقرار کردم تو همون تایم که چون باید حق رو بگم میگم که انسان‌های شریفی بودن
پس یه کلیت بزرگی از جامعه رو نمیشه بهش برچسب فاحشه و بی ریشه و ... زد و سوت‌زنان عبور کرد.

#سیب‌سر‌خی
@ali_abdollahi024