و اگر زندگی من یک کتاب بود
صفحه‌ی تو یک گوشه‌ی خمیده داشت.

اگر یک تکه کاغذ بود آن را پاره می‌کردم؛
اگر لیوان بود آن را می‌شکستم،
اگر دیوار بود آن را خراب می‌کردم،
اما این قلب من است…

شجاعانه ترین کاری که تا به الان انجام دادم این بود که وقتی می‌خواستم بمیرم به زندگی ادامه دادم و هیچ‌کس متوجه این موضوع نشد.

یکی از خصوصیات بزرگ شدن اینه که یاد می‌گیری قرار نیست آدم‌ها تو رو همون‌طور که تو دوستشون داری، دوست داشته باشن.

آدم ضعیفی نبود؛ اما دیگر حوصله‌ سختی‌ها را نداشت، میل عجیبی به گریز پیدا کرده بود، به ندیدن، ندانستن، رفتن برای همیشه.

گفت: دلتنگشم، ولی دیگه منتظرش نیستم.

مگه چند بار زندگی کردی که الان از خودت توقع داری اشتباه نکنی؟

وقتی به جای ریشه‌ی یه آدم عاشق گل و شکوفه‌هاش میشی، پاییز میخوای چیکار کنی؟

لحظاتی تو زندگیت میرسه که هیچکس، مطلقا هیچکس، کنارت نیست.
فقط و فقط خودتی و این یه حقیقت تلخه؛ اینکه در نهایت انسان با وجود همه آدم‌های حاضر در زندگیش موجود تنهاییه.