اولاً جهان هرگز یک‌پارچه نبوده است. جهان حداقل از دوره‌ی شکل‌گیری طبقات در یک جنگ بی‌امان طبقاتی بین طبقات مسلط و زیردست بوده‌است. دوم این که لیبرالیسم و جهانی‌سازی غربی چیزی جز تلاشی امپریالیستی برای یک دست کردن مردمان جهان و پروسه‌ای برای دیسپلینزه کردن طبقه‌ی کارگر جهان به عنوان ارتشی از بردگان مدرن در خدمت سرمایه‌داری نبوده و نیست. لیبرالیسم همان‌طور که لوسوردو تاریخش را از زاویه‌ی دید ستم‌کشان و سیاهان می‌نویسد، سیستمی جز امتداد برده‌داری نبوده و نیست. لیبرالیسم به قول ایشای لاندا نویسنده‌ی اسراییلی مارکسیست، استاد و پدر معنوی فاشیسم است؛ بنابراین وقتی کسی از ارزش‌های جهانی‌سازی لیبرالی صحبت می‌کند، باید این‌قدر جرات داشته باشد که جنایات فاشیسم و عقل‌ستیزی فاشیسم را به عنوان روی دیگر لیبرالیسم را هم بپذیرد.

"فراتر" رفتن از مارکس!

بدون اغراق می‌توان گفت تمام کسانی که ادعا دارند از مارکس فراتر رفته‌اند دارند به شکلی لمپن‌مائابانه از خودشان تعریف می‌کنند. وقتی آثار و ترهات این هارت و نگری و حتی آثار متفکرینی همچون مزاروش را می‌خوانی و همه‌ی این پست‌مدرن‌های چپ‌نمای نیچه‌گرا، متوجه می‌شوی که آنان نه تنها از مارکس فراتر نرفته، بلکه اصلا مارکس را کامل نخوانده و اگر هم خوانده نفهمیده و به همین خاطر در بهترین حالت به سوسیالیسم فئودالی، سوسیالیسم خیالی، سوسیالیسم مسیحی، عرفانی و درویش‌گرایی که توسط خود مارکس به شدت نقد شده بر می‌گردند. این مدعیان فراتر رفتن از مارکس از لحاظ منطقی، هستی‌شناختی، معرفت‌شناختی و غیره راست هستند و از لحاظ احساسی و عاطفی چپ. نتیجه‌گیری سیاسی‌ایی که از آثار این‌ها میتوان بیرون کشید یا پاسیفیسم است، یا سازش با وضع موجود و یا رمانتی‌سیسم. تمام این مسائل زیر نام فرارفتن از مارکس مطرح می‌شود. این واقعا شارلاتانیسم نیست؟ پس چیست؟

تنها متفکری که می‌توان ادعا کرد در حوزه‌ی مربوط به زیبایی‌شناسی مارکسیستی و بنا نهادن هستی‌شناسی مارکسیستی از مارکس فراتر رفته است، جٌرج لوکاچ است، اگرچه لوکاچ هرگز ادعای فراتر رفتن از مارکس را نداشت. بی دلیل نیست، که پیتر لودز یکی از شاگردان لوکاچ به لوکاچ به درست عنوان "مارکس زیبایی‌شناس" می‌دهد. مزخرف‌ترین و خنده‌دارترین چیزی که در این میان باهاش برخورد کردم، دادن عنوان مارکس زمانه به منصور حکمت از جانب دراویش وابسته به طیف کمونیسم کارگری است. دادن چنین عنوانی به منصور حکمت به همان اندازه احمقانه است، که فرشید فریدونی خودش به خودش عنوان "دٌکتر" می‌دهد.

به قول ولفگانگ فریتز هاوگ این دوستان مدعی فراتر رفتن از مارکس باید هر روز صد بار این جمله‌ی مشهور گوته در فاوست (فقط لمپن‌ها متواضع اند) را پیش خود تکرار کنند، که اینگونه گستاخانه با کمترین دانش در مورد مارکس ادعای فراتر رفتن از مارکس را طرح می‌کنند.

من از مارکس بت نمی‌سازم، برخلاف این مذهبیانی که از آنتی‌مارکسیسم ایدئولوژی و مذهب می‌سازند، اما این را می‌دانم که هرگز هیچ محققی در کل تاریخ جهان پیدا نشده، که یک اثر جامع و همه جانبه مثل داس کاپیتال را تولید کرده باشد و تا زمانی که کسی این کار را نکرده است، طرح مساله‌ی فراتررفتن از مارکس چیزی جز یک شیادی و بی‌اخلاقی سیاسی نیست.

یادمانی برای رفیق سیامک ستوده

برای پاسداشت و گرامیداشت یاد رفیق رفته سیامک ستوده نویسنده، متفکر و فعال سیاسی مارکسیست یادمانی به صورت آنلاین برگزار میشود.
از رفقا، دوستان و کسانی که مایل به شرکت در این جلسه هستند دعوت می‌کنیم ما را همراهی کنند.

زمان: یکشنبه 25.02.2024 ساعت 17:00 به وقت اروپای مرکزی
ایران: یکشنبه ۶ اسفندماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۹:۳۰ به وقت ایران

Beitreten Zoom Meeting
https://us06web.zoom.us/j/88483707515?pwd=tq35Y9ayfJUiaquSFiCMFvAVPa7ln2.1

Zoom Video

Join our Cloud HD Video Meeting

Zoom is the leader in modern enterprise video communications, with an easy, reliable cloud platform for video and audio conferencing, chat, and webinars across mobile, desktop, and room systems. Zoom Rooms is the original software-based conference room solution…

سیامک به حق از معدود مارکسیست‌های ایرانی است که دریایی از ادبیات برای انسان‌ها با سطوح مختلف تحصیلی و حتی کارگرانی که هرگز امکان دسترسی به تحصیلات آکادمیک نداشته‌اند، تولید کرده‌است، ادبیاتی که شما در هیچ دانشگاهی، در هیچ مدرسه، آکادمی و در محیط به اصطلاح "روشنفکری"‌ایی با آن سر و کار ندارید و نخواهی داشت، چون این ادبیات نه در راستای تفکرات اروپامحورانه‌ی حاکم بر دانشگاه‌های نئولیبرال هستند و نه از زاویه‌ی"چپ" اورینالیست و "شرق‌گرا"ی مدافع مطالعات پسااستعماری به نقد "فرهنگی" سرمایه‌داری و امپریالیسم پرداخته‌اند، بلکه از زاویه‌ی دید مارکسیستی و نقد اقتصاد سیاسی به بررسی مناسبات طبقاتی سرمایه‌دارانه و از زاویه‌ی مارکسیستی به نقد زن‌ستیزی، ناسیونالیسم و تفکرات ارتجاعی پرداخته‌اند.

گفت و گوی سیامک ستوده و من در مورد کارگران و انقلاب در کلاب هاوس. جنبش کمونیستی ایران با رفتن سیامک ستوده یکی از پرکارترین و وفادارترین یاران خود را از دست دارد. یاد و راه سیامک ستوده گرامی.

کلکیتو سوسیالیستی مراجعان

در اواخر دهه‌ی شصت میلادی یک مرکز بیماران روانی در شهر هایدلبرگ توسط جریان انقلابی و سوسیالیستی که متشکل از چندین استاد دانشگاه و روانشناس برجسته‌ی کمونیست و در مجموع پانصد عضو این مرکز بود، با اشغال یکی از ساختمان‌های دانشگاه دست به کار می‌شود. این مرکز ترکیبی از یک مرکز مشاوره، مرکز بازخوانی آثار کلاسیک مارکسیستی، مرکزی برای حمایت از دانشجویان و مشاوره‌ی خانوادگی و غیره بود. تمرکز مرکز بر روی استفاده از بیماری به عنوان ابزاری برای سازماندهی انقلابی و آژیتاسیون علیه وضع موجود و لغو کالایی بودن بیماری و همچنین پایان دادن به رابطه‌ی سوژگی و ابژگی بین پزشک و بیمار بود. در این مرکز که تمام امکانات به صورت مجانی در اختیار افراد قرار داده می‌شد، نه پول نسخه از کسی گرفته می‌شد و نه پول دارو. مرکز علاوه بر آن به خانواده‌ها در حوزه‌ی مسائل خانوادگی مشاوره می‌داد. از دانش‌آموزان و دانشجویانی که از پس درس‌هایشان بر نمی‌آمدند به اشکال مختلف از طریق دادن درس‌های تقویتی و مجانی حمایت بی‌دریغ می‌کرد. در سال 1971 بعد از شکایت‌های پیاپی و تبدیل کردن زندگی اساتید و پزشکان و روانپزشکان و مراجعین به این مرکز به جهنم و حمله‌ی وحشیانه‌ی پلیس و دستگیری ده‌ها مراجع و کارمند این مرکز با ادعای همکاری این مرکز با فراکسیون ارتش سرخ، این مرکز روانشناسی و روان‌درمانی که یکی از موفق‌ترین نمونه‌های اجرایی مراکز روانشناختی سوسیالیستی در کل تاریخ است، برای همیشه بسته شد. دولت پسافاشیستی آلمان حتی یک مرکز مثل این را تحمل نکرد. حالا احمق‌های مدافع فتشیسم کالایی از رعایت "حقوق‌بشر" در سرمایه‌داری امپریالیستی دم می‌زنند و ادعا می‌کنند، که اگر ایران به وضعیت امروز آلمان برسد، انسان‌ها رها می‌شوند.

این مرکز که بر مبنای روانشناسی مارکسیستی کار می‌کرد، معقتد بود که رهایی از بیماری‌هایی که محصول نظام نکبت سرمایه‌داری هستند، فقط از طریق در هم کوبیدن مالکیت‌خصوصی بر ابزار تولید و شکل دادن به یک جامعه‌ی سوسیالیستی ممکن است. ژان پل سارتر هم از این مرکز بازدید کرد و برای کتابی که توسط فعالین این مرکز منتشر شد، یک مقدمه نوشت و حمایت خود را از آنان آشکارا اعلام کرد و کارشان را ستایش کرد.
راه تمام کسانی که در ساختن این مرکز نقش داشتند، مقاومت کردند و زندان رفتند گرامی باد
زنده باد سوسیالیسم

آیا این افراد کسانی نیستند که بردگی "مدرن" در جهان سرمایه‌داری را به بردگی "سنتی" ترجیبح می‌دهند و یا همان‌هایی نیستند که بت‌وارگی کالایی را به پرستش بت‌های واقعی ترجیح می‌دهند و همزمان هم از پرستش بت‌های واقعی همچون پرستش اماکن "مقدس"،چه "قبر" کوروش باشد و چه فلان امامزاده و چه کاخ سفید و چه دیوار نٌدبه رهایی نیافته اند؟ چرا دقیقا همین بت‌پرستان "سنتی" و "مدرن"، دقیقا همین بردگان نظام سرمایه‌داری، دقیقا همین بت پرستان ناسیونالیست و نژادپرستان، دقیقا همین پرستندگان مذاهب جدید و همین پرستندگان کالا کمونیسم را ایدئولوژی و مذهب خطاب می‌کنند، ولی تعفن و کثافت مذهبی و نژادپرستانه‌ی خود و تبدیل به بت شدن کالا‌ها را نمی‌ببنند. والتر بنیامین حق داشت، که می‌گفت سرمایه‌داری یک مذهب است. بله نظام‌ ‌سرمایه‌داری دارای یک مذهب اس،ت این مذهب چیزی جز آگاهی کاذب (یعنی وارونه) نیست.

این کودک ستیزی از یک طرف محصول محرومیت از کودک است که این سیستم به انان تحمیل کرده است و از طرف دیگر سمبل نوعی بیگانگی با انسان و محیط انسانی که بدون کودکان غیر قابل درک و غیرقابل تحمل است، هم هست. دنیای سرمایه داری دنیایی کودک ستیز است و جامعه ی آتی باید کودکان را در مرکز ثقل رهایی قرار دهد و برای پدر و مادر و پارتنرهای همجنسگرایی که کودکان را به سرپرستی قبول می کنند، تمام امکانات یک زندگی شایسته و مرفه بدون تبعیض و کودک ستیزی و بیگانه با کودک را دامن بزند، وگرنه سوسیالیسمی که خود را ضد کودک بداند، چیزی جز روکشی برای جامعه ی سرمایه داری و بازتولید مناسبات سرمایه داری در فرمتی دیگری نیست.