آقای احمد محبی، شهردار طرقبه، لطفاً پاسخگو باشید.

این فیلم‌ها مربوط به یک هفته پیش‌اند.

شهرداری طرقبه، به جای اجرای دستور فرمانداری مبنی بر «زنده‌گیری، عقیم‌سازی و رهاسازی مجدد»، سگ‌های بیخانمان را در این محل جمع و به حال خود رها کرده است.. حیوانات از شدت گرسنگی و سرما جان داده‌اند...

لطفاً بی‌تفاوت نباشید. تماس بگیرید (از طریق تلفن یا ایمیل) و دادخواهی کنید. بی‌تفاوتی ما، به معنای شکنجه و قتل حیوانات بیشتر در سکوت است...

شمارهٔ تماس:
05134222213

شماره فکس:
05134222626

آدرس ایمیل (نه امتحان نکنید. این آدرس ایمیل دکوراسیون است و کار نمی‌کند):
[email protected]

صفحه اینستاگرام شهرداری طرقبه
@shahrdari.torghabeh

همچنین توی صفحهٔ شهرداری یک فرم تماس هست که می‌تونین پر کنید:
http://torghabe.ir/ContactUS.aspx

نمی‌دانم این فرم هم کار می‌کند یا نه! بعد از ارسال چیزی را مشخص نمی‌کند ولی اگر حوصلهٔ تایپ متنی را ندارید این متن را کپی کنید:

حضور محترم آقای محبی، شهردار طرقبه،

از چند روز پیش، فیلم‌هایی دلخراش از وضعیت سگ‌های بیخانمان در سولهٔ شما منتشر شده است که فقط می‌توان با افسوس و درد نگاهشان کرد. حیوانات بینوا و بی‌دفاع، در زندان و شکنجه‌گاهی به نام «سوله» اسیر و به حال خود رها شده‌اند تا از سرما و گرسنگی جان بدهند. هر انسانی با ذره‌ای وجدان و پایبندی حداقلی به اخلاق تایید خواهد کرد که این یک جنایت آشکار و نقض صریح اخلاق، معنویت و انسانیت است.
بدین وسیله از شما تقاضا می‌کنم در اسرع وقت، علت و عاملین این وضعیت را شناسایی و نسبت به تغییر اوضاع با فوریت اقدام کنید. لطفاً ترتیبی دهید تا حیواناتی که هنوز زنده‌اند در اسرع وقت به جایی امن منتقل شوند.

با سپاس

در آغاز سال نوی میلادی، در یکی از شهرهای بلغارستان، حدود ۶۰۰ فنچ کوهی از آسمان بر زمین افتادند. امدادگران توانستند فقط ۱۵ عدد از آنها را نجات دهند. برای بقیه خیلی دیر بود. کالبدشکافی‌ در همهٔ پرندگان، خونریزی در ناحیهٔ مغز را نشان داد، خونریزی‌ای که به احتمال زیاد ناشی از استرس شدید ناشی از انفجار فشفشه‌ها و ترقه‌های شب سال نوی میلادی بوده است.

ترفه و فشفشه حیوانات را به وحشت می‌اندازد و مستقیم و غیر مستقیم می‌کُشد، گاهی سریع گاهی به آرامی... بسیاری از پرندگان و پستانداران، از شدت ترس دیوانه‌وار به این سو و آن سو می‌پرند یا می‌دوند و به موانع مختلف برخورد می‌کنند و زخمی یا کشته می‌شوند. بسیاری از حیوانات، در نتیجهٔ تقلای زیاد آنقدر انرژی از دست می‌دهند که دیگر نمی‌توانند در سرمای زمستان، جبران این کمبود انرژی را بکنند و در طول چند روز می‌میرند، حیواناتی که از خواب زمستانی بیدار شده‌اند بی‌هدف به این سو و آن سو می‌دوند و مرتب ضعیف‌تر می‌شوند، اگر در فصل و جایی باشد که زنبورهای عسل فعال باشند باعث می‌شود زنبورها سرگردان شوند و نتوانند به کندوی خود برگردند، باعث ناشنوا شدن حیواناتی مثل روباه‌ها می‌شود...این لیست خیلی بلند است. لطفاً هرگز و به هیچ مناسبتی فشفشه‌بازی و ترقه‌بازی نکنید.

همچنین، لطفاً با امضای این پتیشن، که ادارهٔ پلیس برلین ترتیب داده است، کمک کنید فشفشه‌بازی و ترقه‌بازی توسط افراد به صورت خصوصی ممنوع شود:
https://innn.it/boellerverbot

تالین ساهاکیان

سال ۲۰۲۵ را با احترام به جان و حقوق همهٔ حیوانات آغاز کن و وگان شو!

این اولین قدم برای برپایی عشق و امنیت و صلح و عدالت و زیبایی بر روی زمین است...

کمک به حیوانات در فصل سرما

هوا در بیشتر نقاط ایران و دنیا بسیار سرد است. در این سرما حیوانات بسیار آسیب‌پذیر هستند. به آنها کمک کنیم، از هر راهی که می‌توانیم:

- به سگ‌های باغ‌ها، حومه‌های شهر و پناهگاه‌ها غذارسانی کنیم و سعی کنیم در محل زندگی آنها جای گرمی برای آنها درست کنیم.

- در هر محله از هر شهر و استان ایران ده‌ها گربهٔ بیخانمان وجود دارند. برای دیدن آنها لازم نیست جای دوری برویم. کافیست به کانتینرهای زبالهٔ محله‌مان سری بزنیم. به آنها غذا بدهیم. در صورت امکان هر روز.

- در حیاط خانه‌مان یا حتی در خیابان خانه‌ای گرم برای گربه‌های بیخانمان درست کنیم.

- هر روز برای پرندگان مقداری دانه بریزیم.

- حیوانات مثل ما چای و قهوه و سوپ نمی خورند. آنها در زمستان هم به آب تازه نیاز دارند و در فصل‌ یخ‌بندان آبی برای خوردن وجود ندارد. هر روز در بالکون یا حیاط منزلمان یک ظرف آب تازه قرار دهیم و اگر یخ می‌زند آن را عوض کنیم.

- اگر امکانش را داریم، به حیوانات بیخانمان و مخصوصاً حیوانات ضعیف، پیر یا نابالغ در داخل منزل یا لااقل در انبار یا زیرزمین پناه بدهیم.

- گربه‌ها برای در امان بودن از سرما به موتور ماشین‌ها پناه می‌برند. همیشه قبل از روشن کردن اتومبیل چند بار با دست بر کاپوت ماشین بکوبیم تا مطمئن شویم مهمانی در آن نیست. این مورد را به همهٔ دوستان و آشنایان و همسایه‌ها یادآوری کنیم. نتیجهٔ بی‌دقتی در این مورد به طور وحشتناکی دردناک است!

- به پناهگاه‌ها و نقاهتگاه‌ها برای تامین گرما، خوراک و داروهای حیوانات کمک کنیم (کمک فیزیکی، مالی، دارویی، کالایی...)

تالین ساهاکیان

به طور خلاصه:
اگر اصرار دارید «حتماً» تخم‌مرغ بخورید و سوالتان این است که آیا تخم‌مرغ صنعتی بخرید یا تخم‌مرغ بومی، پاسخ مشخص است: تخم‌مرغ بومی. چون این مرغ‌ها لااقل نور آفتاب و شب و روزی دیده‌اند (حتماً شخصاً چک کنید و مطمئن شوید که افراد بومی سرتان کلاه نمی‌گذارند و همهٔ مرغ‌ها واقعاً هر روز به محیط بیرون دسترسی دارند. بر خلاف تصور رایج، رنگ قهوه‌ای تخم‌مرغ هم به معنای بومی بودن آن نیست. رنگ تخم‌مرغ بستگی به غذایی دارد که به مرغ‌ها می‌خورانند. تخم‌های صنعتی می‌توانند هم سفیدرنگ و هم قهوه‌ای‌رنگ باشند).
?

ولی اگر سوالتان این است که آیا چون تخم‌مرغ را از افراد بومی می‌خرید، پس از استثمار و آزار حیوانات پشتیبانی نمی‌کنید، پاسختان این است که چرا، شما با این کار از ظلم به حیوانات پشتیبانی می‌کنید ولی این ظلم نسبت به ظلمی که هنگام خرید تخم‌مرغ از مرغداری صنعتی می‌کنید کمتر است.
?

سوال بعدی این است که اگر کسی مرغی را نجات دهد (نجات، نه پرورش!) و مرغ تخم بگذارد، تکلیف این تخم‌ها چه می‌شود؟
اول باید به این نکته توجه کنیم که کسی که حیوانات را از مرغداری‌ها و کشتارگاه‌ها «نجات» می‌دهد به فکر کسب درآمد با آنها نیست. برخی از این افراد با عمل جراحی توسط دامپزشک یا خوراندن یا تزریق هورمون‌ها، روند تخم‌گذاری را در مرغ‌ها متوقف می‌کنند تا بیشتر از این آسیب نبینند و عمر طولانی‌‌تری داشته باشند. برخی از این افراد هم تخم‌های گذاشته شده را بعد از جمع‌آوری می‌شکنند و در اختیار خود مرغ‌ها قرار می‌دهند تا آنها را بخورند و مواد از دست رفته را به بدنشان باز گردانند. اگر باز هم تخم‌ها آنقدر زیاد باشد که بماند، آنها را در اختیار دوستان و آشنایانِ غیر وگان می‌گذارند تا لااقل آنها از مرغداری‌ها تخمی نخرند.

تالین ساهاکیان

آیا خوردن تخم‌مرغ محلی هم ایراد دارد؟
(نوشتهٔ تالین ساهاکیان)

?
خب اجازه بدهید اول ببینیم منظور از تخم‌مرغ «محلی» چیست؟ تخم‌مرغی که در سوپرمارکت‌های کشورهای پیشرفته به عنوان free range یا ارگانیک برچسب خورده است، آن چیزی نیست که مردم از تخم‌مرغ «محلی» متوجه می‌شوند. استاندارد زندگی این مرغ‌ها در کشورهای پیشرفته ذره‌ای بهتر از مرغ‌های نگهداری شده در مرغداری‌های متعارف است ولی لازم است روی آن کلمهٔ «ذره‌ای» تاکید کنم چون وضعیت این حیوانات واقعاً خیلی بهتر از بقیهٔ مرغ‌ها نیست. با این حال اگر وگان نیستید و از سوپرمارکت خرید می‌کنید بهتر است به خاطر همان «یک ذره‌» لااقل نمونهٔ ارگانیک یا free range را بخرید.

?
اما گروهی می‌پرسند اگر تخم‌مرغ را واقعاً از افراد بومی که مثلاً ۵۰ تا مرغ دارند و مرغ‌ها به محیط بیرون دسترسی دارند بخریم چه اشکالی دارد؟ خب اینجا باز باید سه نکته روشن باشد:

?

۱- آیا اینکه مرغ‌ها چند ساعت در روز به محیط بیرون و خاک و آفتاب دسترسی دارند یا نکشان چیده نمی‌شود، به معنای آن است که آنها زندگی طبیعی دارند؟ زندگی یک مرغ در روستا را که به حیاطی دسترسی دارد با زندگی نیاکان مرغ‌ها (مرغ‌های جنگلی سرخ) که هنوز هم در طبیعت وجود دارند مقایسه کنید. آنها نه آزادی‌ای دارند، نه جنگلی، نه مرغزاری، نه درخت‌های بلندی، نه فضای بی‌انتهایی، نه اختیاری بر سرنوشت خود...نکتهٔ مهم بعدی این است که چرا یک مرغ باید این همه تخم بگذارد که به منبع درآمد تبدیل شود؟ دلیلش آن است که این مرغ‌ها از نژاد تخم‌گذارند یعنی توسط انسان در جهتی تغییر داده شده‌اند که به جای ۱۰ یا ۱۵ تخم در سال، سالانه ۲۰۰ یا ۳۰۰ تا تخم بگذارند. طبیعی است که این تخم‌گذاری غیر طبیعی فشار زیادی به آنها وارد می‌کند و آنها را از نظر فیزیکی و روحی فرسوده می‌کند. پُر واضح است که این مرغ‌ها هم بردگانی هستند که با آنها در مقایسه با مرغ‌ها در مرغداری‌های صنعتی بدرفتاری کمتری می‌شود. صد البته که آنها دیگر قابلیت زندگی در طبیعت را هم ندارند و برگرداندن آنها به طبیعت، صدور حکم قطعی مرگ برای آنهاست. پس نگهداری از آنها واجب است. اما آیا پرورش آنها و ادامه‌دار کردن این زندگی غیر طبیعی برای نسل‌های آینده هم واجب است؟ مسلماً نه! اما تا وقتی تقاضا برای تخم‌مرغ باشد، این پرورش و استثمار ادامه خواهد داشت.

۲- کسی که از طریق فروش تخم‌مرغ کسب درآمد می‌کند مرتب به مرغ «تازه‌نفس» نیاز دارد.
?
فرض کنیم که این شخص هر از چند گاهی اجازه می‌دهد که تخم‌ها جوجه شوند. نصف جوجه‌ها مرغ‌اند و نصفشان خروس. با خروس‌ها چه می‌کند؟ بدیهی است که در این حالت، جوجه‌های نر را پس از دو ماه برای گوشتشان بکُشد یا بفروشد.
حالت دوم این است که او جوجه‌ها را از پرورشگاه‌های صنعتی مرغ مادر بخرد. در این صورت، خود پرورشگاه قبلاً جوجه‌های نر را از بین برده است! او با خرید این جوجه‌ها از قتل عام جوجه‌های نر پشتیبانی می‌کند.

?
۳- وقتی کسی به حیوانات به عنوان منبع درآمد نگاه می‌کند با حیواناتی که دیگر برایش سودی ندارند چه می‌کند؟ آیا وقتی بیمار می‌شوند هزینهٔ درمان آنها را پرداخت می‌کند؟ آیا وقتی دیگر تخم نمی‌گذارند یا کم تخم می‌گذارند، یک یا دو یا سه سال تمام به آنها جا و غذا می‌دهد تا به مرگ طبیعی بمیرند؟ مسلماً نه! این حیوانات تا وقتی تخم زیاد می‌گذارند مورد استفاده قرار می‌گیرند و بعد از آن برای گوشت کشته می‌شوند. بنابراین، تصور یک زندگیِ مرغیِ آسوده به دور از خشونت و وحشت در اکثریت قریب به اتفاق مواقع، منتفی است.

ادامه در پایین??

۵- بلوغ و تخم‌گذاری
مرغ‌ها بسته به نژاد در سن ۴ تا ۶ ماهگی به بلوغ می‌رسند و شروع به تخم‌گذاری می‌کنند. این مرغ‌ها طوری «اصلاح نژادی» شده‌اند که در سال بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ عدد تخم می‌گذارند. وقتی این تعداد را با حداکثر ۲۰ عدد تخمی که بستگانشان سالانه در طبیعت می‌گذارند مقایسه کنیم، شاید بتوانیم تا حدودی درک کنیم بر این حیوانات نگون‌بخت چه می‌گذرد. حتی تا سال‌های ۱۹۲۰، یک مرغ پرورشی سالانه بین ۸۰ تا ۱۵۰ عدد تخم می‌گذاشت. در فاصلهٔ تنها یک قرن تعداد تخم‌ها به دو یا سه برابر رسیده است. آنها حدود یک سال این تعداد تخم می‌گذارند و در این فاصله معمولاً در قفس‌های ۶ تا ۲۰ تایی نگهداری می‌شوند. آنها نه‌تنها جای کافی برای راه رفتن ندارند بلکه حتی نمی‌توانند بال‌های خود را باز کنند. در صورتی که این مرغ‌ها در قفس‌ها نگهداری شوند، پاهای آنها در نتیجهٔ ایستادن مداوم بر روی سیم‌ها و میله‌ها زخمی می‌شود و آنها باید تا روزی که به کشتارگاه فرستاده می‌شوند، روی همین زخم‌ها و همین میله‌ها بایستند.
?

۶- پایان مرغ‌های تخم‌گذار:
پس از یک سال تخم‌گذاری، استخوان‌های مرغ‌ها به دلیل دفع مداوم کلسیم برای تولید آن همه تخم‌ به شدت تحلیل می‌روند و آنها به سختی می‌توانند روی پای خود بایستند. از طرف دیگر، تعداد و کیفیت تخم‌ها مرتب کاهش پیدا می‌کند. در این مرحله معمولاً آنها را به کشتارگاه می‌فرستند ولی بسته به شیوهٔ کار مرغداری، ممکن است از روشی به نام «پَرریزی اجباری» استفاده کنند و آنها را برای یک دورهٔ تخم‌گذاری دیگر «بازیافت» کنند. اما پرریزی اجباری چیست؟ مرغ‌هایی که در شرایط طبیعی‌تر مثلاً در دامداری‌های سنّتی زندگی می‌کنند معمولاً در فصل سرما پرهایشان را از دست می‌دهند و پرهای جدید در می‌آورند. در این فاصله، آنها تخمی نمی‌گذارند و بدن آنها روی گرم ماندن و رشد پرهای جدید تمرکز می‌کند. این سبب می‌شود که نیروی زاد و ولد آنها بازیافت شود و پس از دورهٔ پرریزی تخم بیشتری بگذارند. در مرغداری‌های صنعتی این پرریزی اتفاق نمی‌افتد چون اصولاً در مرغداری‌های صنعتی نور و تاریکی طبیعی، سرما و گرما، تابستان و زمستانی وجود ندارد. به همین دلیل، مرغداران برای ایجاد پرریزی اجباری به روش غیر انسانی دیگری رو می‌آورند. آنها به مدت ۵ تا ۱۴ روز به مرغ‌ها غذا نمی‌دهند و حتی دسترسی به آب را محدود می‌کنند. در این مدت تمام پرهای مرغ‌ها می‌ریزد و تعدادی از مرغ‌ها می‌میرند ولی مرغ‌هایی که زنده می‌مانند برای مدتی دوباره تخم نسبتاً زیاد (البته نه به اندازهٔ سابق) و باکیفیت می‌گذارند. برخی از مرغداران عمل «پرریزی اجباری» را برای دو تا سه بار تکرار می‌کنند.