ببخشید اگر بهت بی‌توجهی کردم.
واقعاً همه‌ی حواسم پرتِ این بود که
خودم رو نکشم.

کلن انگار که زندگی بی‌مقدمه تغییر جهت می‌دهد. مسیر و حرکت عجیب و پیش بینی ناپذیری دارد. فکر آدم به یک چیز متوجه است. خیلی سریع در میانه‌ی ماجرا جهت عوض می‌کند، می‌ایستد، می‌گذرد و دوباره می‌ایستد. همه چیز ناشناخته است و به طرز گریز ناپذیری از جایی سر در می‌آوریم که کاملن با جایی که قصد رفتن به آن را داشتیم متفاوت است.
(سه‌گانه نیویورک، استر، لولاچی، کیهان)
@hafezbajoghli

«من واقعا قرار بود تا ۲۳ سالگی یه چیزی بشم.»
این جمله‌ای هست که لینی میگه. زمانی که از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده، نمی‌تونه کار پیدا کنه و چند هفته در حالی‌که روی مبل لم داده، تلویزیون تماشا می‌کنه، سیگار می‌کشه و فقط با تلفن صحبت می‌کنه. درست زمانی که فکر می‌کنه به بن‌بست خورده، میگه که قرار بوده کسی بشه و دوستش، تروی، در جواب بهش میگه:
«عزیزم، تنها کسی که باید در ۲۳ سالگی باشی خودتی.»
جمله‌ی جالبی به‌نظر می‌رسه. و بعد لینی در جواب بهش میگه که حتی نمی‌دونه که دیگه چه کسی هست. چند روزه که مدام به این جمله‌ها فکر می‌کنم و به نظرم هیچ‌چیزی رو نزدیک‌تر از این چند دیالوگ به خودم نمی‌تونم حس کنم. من هم قرار بود کسی بشم ولی این کسی که قرار بود باشم دقیقا قرار بود چه ویژگی‌هایی داشته باشه؟ فکر می‌کنم دیگه نمی‌دونم. آیا فراموشش کردم یا اینکه از همون اول نمی‌دونستم؟
راستش بیشتر دوست دارم شبیه به تروی فکر کنم. درحالی که کنار دریا ایستاده و لینی ازش فیلم می‌گیره، بعد از کمی غر زدن در مورد زندگی میگه:
«…پس از جزئیات لذت می‌برم. یه دونه دوبل برگر با پنیر، آسمون ده دقیقه قبل از اینکه بارون بیاد، اون لحظه‌ای که خنده‌ت تبدیل میشه به قهقهه. این‌ها خوبه. بعد من همین‌طوری تکیه میدم و سیگارم رو بی‌وقفه دود می‌کنم و حسابی لذت می‌برم. این همه‌ی چیزی هست که نیاز داریم: شاید یه کم سیگار، یه فنجون قهوه، و کمی گفت‌و‌گو. خودم و خودت و یه پنج دلاری.»
شاید نیازی نیست فعلا چیزی یا کسی باشم. شاید همین‌طوری خوبه.

دل بده به آرامشش🦩🪷
@theecwtch

قبلا زیاد اینجا حرف میزدم، اما الان کمرنگ شده خیلی
نه اینکه حرف برای گفتن نداشته باشم
حوصله و حسش دیگه نیست

7 نوامبر هم نزدیکه

ما نمیگیم مشکل نداشته باشیم، ما میگیم اگه امسال ده تا مشکل داریم سال دیگه ده تا مشکل جدید داشته باشیم. نه اینکه ده سال یه مشکل تکراری داشته باشیم.

عشق را از قلب من دزدید و رفت
صد گل از باغ دلم برچید و رفت

عاشق لبخند مجنون وار من
درد و اندوه دلم را دید و رفت

آن که چشمش چشمه آب حیات
گرد مرگی بر دلم پاشید و رفت

او که سرتاسر نگاهش عشق بود
رخت رفتن بر تنش پوشید و رفت

گرچه مضمون غزل های من است
درد اشعار مرا نشنید و رفت