ابر می بارد و من بار سفر می بندم
چشم می گرید و من از تو نظر می بندم

چشم گریان به لبش داشته، یعنی در راه
بر سر آب روان پل ز شکر می بندم

جان گسسته ست گره می زنمش از گریه
گرهش سست تر است، ار چه که برمی بندم

بهر بستن به دگر چیز همی آرم دست
وز تحیر به غلط چیز دگر می بندم

گفتی، ای دوست «که بربند به مویی دل خویش »
حال این است که می بینی، اگر می بندم

از تو می دیدم و چون آمد، چشمم بربست
بنگر از چشم خود، ای دیده، چه برمی بندم؟

نمکی بخش به خسرو که برای توشه
خون برون می کشم از دیده، جگر می بندم

دلبر شده،شمع مرده،ساقی خفته.

صد پاره وجود را فرو بیخته‌اند
تا مثل تو صورتی برانگیخته‌اند

سبحان الله ز فرق سر تا پایت
در قالب آرزوی من ریخته‌اند

•مجید همگر

(این رباعیو همین الان برای کسی که دوستش دارین ارسال کنین.)

یارم به وفا دری که نگشاد ببست
بگسست طناب صحبت ناپیوست
افسوس که وصل ناپدیدش گم شد
هیهات که عهد نادرستش بشکست!

یا باب موردعلاقم در عاشق شدن معشوق که انگار به ثمر نشستن دعای مولانا در غزل 《ای خداوند یکی یار جفا کارش ده》ست.
در کل حسابی محظوظ شدم.سعی میکنم قشنگ‌ترین‌هاشو کم‌کم اینجا قرار بدم.

و دقیقا بعد یک ساعت شرح لمعه خوندن بهش برخوردم.

یلدای امسال یلدای غربت نبود ولی بازهم غم داشت.بخاطر مقایسه‌اش با ماجراهای پارسال و بازی‌با سپهر و ماهان و خاله حدیثه که همیشه یلدا رو تمام و کمال برگزار میکرد و برای همگی فال میگرفت. یا جای خالی دوستی که هرسال غزلی از حافظ را ویس میگرفت و برایم میخواند.قبولش سخت است که بعضی چیزها تاابد به گذشته تعلق خواهد داشت. فال امسال یلدایم هم چندان درست حسابی نبود.البته نیتم هم کلی و مبهم بود خواجه احتمالا همان نیت چهارساله را استصحاب کرده بود و با تغییر رویه یک‌شبه من هول کرد. شاید تاثیر حرفهای دایی بود،اینکه با خودم فکر کردم وجود من در این جهان چه حاصل یک هدف کیهانی چه یک تصادف،ارزشمندتر از آن است که در همین مرحله متوقف بمانم.هرسال یک نیت به انحا گوناگون،به هر زبان ممکن بیان شد پاسخها هم متفاوت بود اما حالا که همه اش گذشته باید بگویم نتیجه تمام آن سالها و فالها در این خلاصه میشد:خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی.

https://t.me/Memoria_de_Emanon/1992
متاسفم?
اما با تمام شمایل وحشتناک دیوآسایی که بزرگسالی می‌تونه توشون نمود پیدا بکنه، فکر نمی‌کنم بتونه از اشتیاق برای رسیدن بهش کم کنه. توی هیچ زمانی یه فردی که چند سال بیشتر روی این کره خاکی قدم زده نمی‌تونه آدمی کوچک‌تر از خودشه رو متقاعد بکنه که جایی که ایستاده بهترین جاست و در ادامه‌ی مسیر آش دهن‌سوزی نیست که بخواد انتظارش رو بکشه. توی هر سنی یه نیازهایی در درون زندگی می‌کنن که باید برآورده بشن و دقیق‌تر یکسری محدودیت‌ها که به چشم مانع بهشون نگاه می‌شه، پس خودبه‌خود اشتیاقی هست برای قد کشیدن. حتی اگر به کانسپت کلی جمع سال‌ها فکر نکنیم، کارهایی هستن که آدم می‌خواد انجام بده و این به خودی خودش نیازمند گذر زمانه‌. انگار یه حکمه، انتظار برای هیچ‌چیز و پشت سر گذاشتن همه‌چیز.