فرزندانتان را می‌فرستید وسط مملکت کفر و لهو و لعب، بعد اینجا مدعی تداوم ‎فیلترینگ می‌شوید تا بچه‌های مردم را از دسترسی به فضای مجازی احتمالا آلوده به محتوای کفر و لهو و لعب محفوظ بدارید؟
بچه‌های شما نمی‌پرسند: بابا، مامان شما چقدر دورو و ریاکار هستی؟
از این تناقض ترک نمی‌خورید؟/محمد فاضلی

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

دارندگی است و برازندگی!

به جرات می‌توان گفت که تمامی ویژگی‌های فرهنگی ما چه خوب و چه بد آن، به این دلیل که در شرایط ترس و فقر و بی‌عدالتی در ما بوجود آمده‌اند، بسیار متفاوت از و یا در تضاد با ویژگی‌های مردمانی است که  در امنیت سیاسی، اقتصادی و نیز عدالت اجتماعی پرورش یافته‌اند و بسیار واضح است که تا این ویژگی‌های ما تعدیل نشوند یا تغییر نکنند نخواهیم توانست به امنیت و عدالتی که جوامع مدرن دارند دست یابیم.

یکی از این ویژگی‌ها رابطه مستقیم بین آبرو و ثروت و یا آبرومندی و ثروتمندی در میان ما است. واژه ی "آبرومندانه" به هر مراسمی، از جشن تولد، نامزدی، ازدواج گرفته تا تدفین، سوم، هفتم، چهلم و... اطلاق می‌شود که پول فراوانی در آنجا خرج شده و بریز و بپاش در حد اعلی در آنها صورت گرفته باشد. اصطلاح "دارندگی است و برازندگی" از همین جا در میان ما رواج یافته است. روشن گذاشتن چراغ‌های اضافی در منازل، کولرها در تابستان و شوفاژها در زمستان، حتی وقتی که کسی در منزل نیست، باز گذاشتن شیر آب هنگام ظرفشویی یا هنگام آب دادن به باغچه‌ها یا شستن اتومبیل از همین باور غلط ناشی می‌شود بدون توجه به اینکه اسراف کردن باعث کمبود آنها در سایر نقاط محروم کشور و نهایتا به بی برقی و بی آبی کل جامعه منجر می‌گردد.

ناگفته نگذارم که من خود موقعی متوجه این مطلب شدم که به غرب آمدم و مشاهده کردم که چگونه حتی خانواده‌های بسیار مرفه مراقب مصرف آب و برق خود هستند. به خاطر دارم وقتی یکی از آنها تعجب مرا از این مسئله دید، تعجب کرد و گفت برق و آب و گاز سرمایه همگانی است و به تمامی ملت تعلق دارد، اسراف در آنها بی‌حرمتی به حقوق دیگران است. به همین سادگی!

بیاییم از همین امروز از هدر دادن آب چه موقع شستن ظروف، چه هنگام دوش گرفتن یا آبیاری باغچه‌ها و شستن ماشین و .... و از اسراف در مصرف برق با خاموش کردن چراغ‌های اضافی، بستن کولر و شوفاژ وقتی که به آنها احتیاجی نداریم جلوگیری کنیم و علاقه خویش را به کشور و هموطنانمان نشان دهیم که گفته‌اند؛
دو صد گفته چون نیم کردار نیست. 

در اسارت فرهنگ 

https://t.me/Essarat/1991

🌹🌹🌹

این قانون برای ایران ننگ است

🖊 دکتر امین تویسرکانی، قاضی دادگستری:

💢 قانون #حجاب و عفاف را خواندم و در بهت فرو رفتم از این حجم نادانی و قانون‌نویسی دم‌دستی و لجاجت و هزار کلمه دیگر که از بیان معذورم. از میان صدها انتقادی که به اساس و جزئیات این قانون وارد است، فقط می‌خواهم از یک نکته بگویم که بیش‌تر از همه غمگین، یا بهتر بگویم، خشمگینم کرد. در این قانون دوازده مرتبه «ممنوعیت خروج از کشور» به عنوان مجازات تعیین شده است. «مجازات» ممنوعیت از خروج از کشور؟! درست می‌خوانم؟

📌 در قوانین ایران بی‌سابقه است که ممنوعیت خروج از کشور یک «#کیفر» باشد. تا کنون در قوانین، ممنوعیت خروج از کشور یک اقدام مقدماتی برای دستیابی به متهم برای محاکمه یا جلوگیری از فرار متهم بوده که امری قابل‌پذیرش و در دنیا نیز رایج است، اما مگر می‌شود ممنوعیت خروج از کشور را یک مجازات بدانیم؟ متأسفانه آری؛ براساس این به اصطلاح قانون، شما مرتکب جرمی می‌شوید که مجازات آن ممنوعیت خروج از کشور است یا به عبارتی شما مجرمید پس مستحق زندگی اجباری در ایران هستید!

📌 آقا و خانم نماینده، آیا زندگی در ایران مجازات است؟ زندگی در ایران، سرزمین مادری‌مان، هم‌ردیف زندان و جزای نقدی و شلاق و تبعید و اعدام است؟ آیا شما این‌قدر از ایران بی‌زارید که زندگی بین خلیج فارس تا دریای خزر را یک نوع کیفر می‌دانید؟

📌 من از آن وطن‌پرستانی نیستم که بگویم ایران بهشت است و غیر آن جهنم، ولی من #ایران را دوست دارم، دوست‌داشتنی از جنس خاطره، از جنس چغازنبیل و گنبد سلطانیه، با طعم گز و قطاب و نان‌برنجی، با رنگ عکس‌های سیاه‌وسفید خرمشهر و آبی فیروزه‌ای میدان نقش‌جهان؛ ولی حالا شما اسم این دوست‌داشتن را گذاشته‌اید مجازات؟ مرا و هم‌وطنانم را به وطن خودمان #تبعید می‌کنید؟

📌 امیدوارم و از خدا می‌خواهم که به عنوان قاضی هیچ‌گاه مجبور به صدور حکم به استناد این قانون فاجعه‌آور نباشم، اما به فرض محال و خدایی‌ناکرده اگر چنین شد، منِ قاضی باید به متهم چنین بگویم: شما را به لحاظ ارتکاب فلان جرم به دو سال زندگی اجباری در ایران، بزرگ‌ترین میراث مشترک‌مان، مهد زبان قند و شکر پارسی، محکوم می‌کنم!

📌 آقایان و خانم‌های نماینده که مسئولیت تصویب چنین قانون تأسف‌آوری بر عهده شماست، شاید شما زندگی در ایران برای‌تان مجازات است، ولی من و خیل بزرگی از ایرانی‌ها زندگی داخل این مرزها را دوست داریم و با اراده زیستن در این خاک را انتخاب کرده‌ایم. به ما بسیار برمی‌خورد و برای‌مان خفت‌آور است که زندگی در ایران را که حق و آرزوی ماست، به عنوان مجازات در نظر گرفته‌اید. کاش بفهمید که این قانون برای ایران ننگ است...

www.abdimedia.net
@kherad_Jensi

? ما (من و همسرم و دخترم) هر جا بریم سعی می‌کنیم اون منطقه رو تا جایی که در توانمون هست پاکسازی کنیم.
متاسفانه اکنون مناطق با دسترسی کم نیز از تخریب انسان‌ها در امان نمانده. طی سال‌های گذشته در بحث فرهنگ‌سازی در زمینه حفظ و نگهداری منابع طبیعی و محیط زیست کوتاهی شده است. چه آموزش و پرورش، چه صدا و سیما و ارگان‌های متولی آنطور که باید به این مسائل نپرداخته‌اند. کشورمان بیش از هر زمانی نیازمند فرهنگ‌سازی و آشنایی با مخاطرات محیط زیست در اثر رها کردن زباله‌ها، بریدن درختان، شکار گونه‌های مختلف و ... است.
بیایید بچه‌هامون رو باشعور و حساس به محیط زیست بار بیاریم. چرا که در نتیجه بی‌شعوری و نادانی یک سری، طبیعت ایران در حال نابودی است. هیچ انسان عاقلی به خاطر طبیعت پر از زباله و خالی از درخت و جنگل و ... به دامان طبیعت نمی‌رود.
متاسفانه آدم‌هایی رو می‌بینیم که به هر نقطه‌ای که حتی دسترسی سختی داره، تجهیزات قلیان و منقل و کباب و میوه و تنقلات رو حمل می‌کنند، از سر آبشار تا نوک قله کوه، ولی حاضر نیستند زباله‌هایی رو که خودشون تولید کردند با خودشون برگردونند و همونجا در دامان طبیعت رها می‌کنند. چه بسا جنگل‌هایی که در این سال‌ها با بی‌احتیاطی ما انسان‌ها سوخته و خاکستر شده‌اند، چه بسا جنگل‌هایی که هنوز خاکسترشان داغ است!
به امید روزی که در طبیعت جز ردپای خود، چیز دیگری به یادگار نگذاریم. از خودمان شروع کنیم اگر امکانش هست یک کیسه زباله برداریم و تا جایی که می‌توانیم اطراف‌مان را تمیز کنیم.

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

@LOTUS_98

تا زمانی که:

• جرات اظهار نظر به دیگران نمی دهیم،
• با شنیدن کمترین انتقادی عصبانی می‌شویم
• از شنیدن تعریف و تمجید لذت می‌بریم و با تعریف و تمجیدهای افراطی از دیگران، از آنها بت می‌سازیم،
• عقیده‌مان را به ضعیف‌تر از خود تحمیل می‌کنیم،
• اشتباهاتمان را به سختی قبول می‌کنیم و معذرت خواهی برایمان مشکل است،
• کارها را جدی نمی‌گیریم و جدی کار نمی‌کنیم،
• دیگران را به دلیل سن، جنس، قومیت، لهجه و در یک کلمه بخاطر شبیه نبودنشان به خودمان مورد تمسخر قرار می‌دهیم،
• از شنیدن جواب منفی به درخواستهایمان دلگیر می‌شویم،
• منافع خودمان را بر منافع جمع ترجیح می‌دهیم،
• در لفافه سخن گفته و یا به یکدیگر دروغ می‌گوییم،

اگر بقدرت برسیم بهتر از اینان که اکنون در قدرت‌اند عمل نخواهیم کرد حتی اگر از برجستگان فکری و فرهنگی جامعه باشیم

تا زمانی که:
ضعف ها و شکست هایمان را از یکدیگر مخفی و موفقیت‌هایمان را بزرگ جلوه می‌دهیم،
به جای تلاش در ارتقای خود، دستاوردهای دیگران را ناچیز می‌شمریم و یا در کارشان کارشکنی می‌کنیم،
تمایل به قضاوت کردن در مورد دیگران و بر چسب زدن به آنان را داریم،
با دیدن یک خصلت که در کسی نمی‌پسندیم بر ویژگی‌های خوب او  نیز خط بطلان می‌کشیم،
٭ میزان آبروی اشخاص را با مقدار ثروت و موقعیت اجتماعی و سیاسی شان می‌سنجیم،
٭ تمایل به دخالت در زندگی دیگران داریم،
٭ شایعاتی را که اطمینانی از آنها نداریم به دیگران منتقل می‌کنیم،
از آداب و رسومی دنباله روی می‌کنیم که دیگر دلیلی برای انجامشان نداریم،
٭ زندگی مان را وقف خوشایند دیگران می‌کنیم،
خانه ی خودمان را تمیز نگاه می‌داریم اما برای نظافت و بهداشت مکان‌های عمومی ارزشی قایل نمی‌شویم،

اگر بقدرت برسیم بهتر از اینان که اکنون در قدرت اند عمل نخواهیم کرد حتی اگر از برجستگان علمی، فکری و فرهنگی جامعه باشیم.

تا زمانی که:
حرفهای دیگران را بدون تحقیق در مورد درستی آنها قبول کرده و به سایرین منتقل می‌کنیم،
٭ برای اثبات حقانیتِ خود، صدایمان را بلند کرده و دیگران را می‌ترسانیم،
٭ با ناله و شکوه و شکایت از روزگار سعی در جلب ترحم دیگران می‌کنیم،
٭ به یکدیگر فخر می‌فروشیم و از بر انگیختن حسرت در یکدیگر لذت می‌بریم،
٭ غیبت می‌کنیم، تهمت می‌زنیم و شایعه می‌سازیم،
از موفقیت دیگران خوشحال نمی‌شویم،
* به خاطر دلخوری که از کسی داریم شعر، مقاله یا فیلمی را که تهیه کرده است مزخرف می‌خوانیم، و با دریافت یک هدیه آنها را شاهکار می‌نامیم، و ...

اگر بقدرت برسیم بهتر از اینان که اکنون در قدرت‌اند عمل نخواهیم کرد حتی اگر از برجستگان فکری و فرهنگی جامعه باشیم.

تمامی ویژگی‌های برشمرده در این نوشتار در راستای تنازع بقا، به دلیل وجود ترس سه گانه اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، در ما بوجود آمده‌اند. این ویژگی ها همراه با آداب و رسومی که زاده‌ی همان شرایط بوده فرهنگ ما را ساخته‌اند و همین فرهنگ هم اکنون به یکی از بزرگترین موانع در راه رسیدن به جامعه‌ای عدالتمند و آزاد تبدیل گشته است.

طبیعتا اجرای قوانینی كه از حق انسان، صرف نظر از كيستى و چيستى او دفاع كند شرط لازم برای تغییر جامعه است اما کافی نیست. این تغییر بدون کمک فرد فرد ما در کنار گذاشتن و یا تعدیل این ویژگی ها در خود امکان پذیر نخواهد بود.

از خانه‌های خود شروع کنیم.

در اسارت فرهنگ

Telegram

ﺩﺭ اﺳﺎﺭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮓ

***🌷******🌷******🌷***