(بیاین تصور کنیم این ها گوشت آدمه??)
(۷)
نامه ای به قاصدم:
آخرین نفس هایم را احساس میکردم و من کسی بودم که مرگ را پذیرفته بود و آن را با شادی در آغوش کشیده بود
هرکس به این دنیای فانی می آمد میدانست روزی قرار است بمیرد اما هنگامی که با آن روبرو میشوی بسیار دردناک و غیر قابل باور است
به خصوص که بدانی مانند حیوانات سلاخی میشوی و خوراک هم نوعانت میشوی
انسان ها در شهرِ ما گوشتِ آغشته به گناه می‌خوردند تا شاید از درد های خود بکاهند و به رستگاری ای که هیچ گاه قرار نیست نصیبشان شود برسند.
اکنون که قاصدم با داسِ تیز شده بالای سرم ایستاده بود و منتظرِ گذر عقربه های ساعت بود که راس ۱۲ نیمه شب من را به گوشتی پوست کنده و خون آلود تبدیل کند،به این معنا بود که به اندازهی کافی آلوده شده بودم....انقدر گناه در درونم داشتم که آماده‌ی خورده شدن بودم و این عجیب است اینکه چگونه قاصدم برای خونِ هم نوع خود اشتیاق دارد.زمانی که باعث میشوی دیگری نفس نکشد و قلبش از تپش باز بماند.چگونه ممکن است با خونسردی تمام در انتظارش باشی؟
قاصد من از ترس و غم تغذیه میکرد و از این بابت خوشحال و خورسندی و چاق و سر زنده بود افرادی مانند من و گاهی ما که شاید دیگری را بوسیده بودند از نظر او سزاوار مرگ بودن و اکنون مانند تکه‌ گوشت های یخ زده در یخچال ها میشوم و آماده برای خورده شدن.

خب میندازیم سطل اشغال ??

فقط یه ثانیه طول کشید از بهترین حالم به بدترین حالتم برسم.

پیشی پر از استعدادای کشف نشدس :::)))

-Blue Frog- ☆

ریپورت کنید.