نقاشی اشک هایت به روی بومی که با لبخند کشیده ام، چه خوب تناقض عشق من و تنفر تو را به تصویر می‌کشد.

برای چند مدت لب‌هایت را به من قرض می‌دهی؟
میخواهم برای زمانی که نیستی بوسه هایت را ذخیره کنم و در میان غم هایم به یادشان زنده بمانم.

لب هایت، آشیانه ی گرمیست بعد از غم هایم؛
و من غمگین ترین آدمیزاد جهان هستی ام و خواهم بود..

بیا با روح هایمان حرف بزنیم.
همه از جسم میگویند بیا من و تو عمق وجودمان را باهم به اشتراک بگذاریم
بیا به کوچکی اتفاق هایمان بزرگی ببخشیم و امواج کابوس ها را با موج شکن های رویا بشکنیم
همه از روزشان میگویند بیا شب ها را میان ستارگان برقصیم
همانجا که ماه به وجودش شک می‌کند و من به واقعیتِ تو در کنار من.

من عمیقا احساس میکنم چیزی توی وجودم نیازمند کمکه؛ یه گودال عمیق، که تهی از هر چیزیه.
و من نه میدونم چرا خالیه نه اینکه چرا باید بهش توجه کنم
من فقط می‌دونم که داره رنگ خاکستری رو روز به روز بیشتر و بیشتر به زندگیِ خالی از رنگم می‌پاشه.

نواختن این قطعه واقعا، واقعا نابغه می‌خواد..