حس و حالي كه من دارم اسم خاصي نداره و تو هيچ مكتبي قرار نگرفته،حسيه بين تنهايي و بي كسي.
راستش اگه مي تونستم از اين گم شدگي خلاص بشم،بدون شك بي كسي رو انتخاب مي كردم،بي كسي خيلي صادقانه تره،اما تنهايي نه،تنهايي مدام فكرش مي افته به جونت كه شايد كسي از راه برسه

- روزبه معين
@glrious333

«اینجا هیچ‎چیز مرا پر نمی‎کند. تلقین هم نمی‎تواند مرا پر کند. تو درست فکر می‎کنی، ریشه من در تمدنی‎ست که ولنگاری با دستورهای اخلاقی آن نمی‎خواند. اما ضمنا من ولنگارم. اصلا نمی‎دانم چه می‎گویم. فقط می‎دانم که درهم ریخته‎ام. دیگر بس. فعلا بس. قربانت.»

• بهمن فُرسی / شب یک شب دو

@GLrious333

بزرگترین اشتباه در تاریخ بشر کشف حقیقت بود  کشف حقیقت  ما را آزاد نکرد مگر از پندارهایى که تسلى‌مان مى‌دادند و از قیدهایى که ما را حفظ مى‌کردند  کشف حقیقت ما را خوشبخت نکرد  چون حقیقت زیبا نیست و شایستگى آن را ندارد که با این همه شور و اشتیاق دنبال شود. حالا که به آن نگاه مى‌کنیم حیرت مى‌کنیم که چرا اینقدر براى یافتنش بى‌تاب بوده‌ایم چون هر دلیلى براى وجود داشتن را از ما گرفته است به جز لذت‌هاى لحظه‌اى و امید ناچیز فردا را.

(درباره معنی زندگی)
#ویل_دورانت
@GLrious333

«و من خودم را با خستگی تمام از میان این فصل عبور می‌دهم، به این امیدِ نور کم‌سویی که در دوردست‌ها می‌درخشد.»

• اولگا کنیپر / نامه به آنتوان چخوف

@glrious333

‏از خودم می‌پرسم ؛ دوزخ چیست؟

و چنین پاسخ می‌دهم ؛ رنج ناتوان بودن از عشق ورزیدن.

#فئودورداستایوفسکی

از دیگری دور شدن (emotional distance)، هزار شکل دارد، اما دو شکلِ آن بسیار آشناست. شکلِ قابلِ مشاهده‌ی آن «درِ خانه را باز کردن و‌ رفتن» است: تن به فاصله‌ی جغرافیایی دادن. اما شکلِ نامحسوسِ آن، «درِ خویش را بستن و‌ جایی نرفتن» است؛ تن به جانِ خویش دادن. آدم اول به جانِ خودش پناه می‌برد، بعد در را باز می‌کند، از سرِ سرگردانی، به جهانِ دیگران پناه می‌برد و زیر لب می‌خواند:
«شدم فسانه به سرگشتگی.»

• ابراهیم سلطانی
@GLrious333