حس کارکتر گیمی رو دارم که جونش به آخر رسیده.

خیلی نزدیکم به اینکه چای برنده نشه

استخوان هفتاد و دوم را هم شکاندم تا فقط در قالب جهان جا بگیرم.

رنگ باختن کار هرروز من است. نه سیاهم نه سفید. که به رنگ بی‌رنگی میمانم. هرچیزی در جهان از من عبور می‌کند و انگار چون بادی در فضا می‌‌چرخم. هرروز ادم‌ها را می‌بینم و کنارشان احمقانه قاه‌ قاه می‌خندم و زمانی که جمع را ترک می‌کنم در سکوت خودم فرو می‌روم. دیگر حتی مرا حوصله‌ای نیست تا کلمات را کنار هم چیده و به زیبایی آن بپردازم. تماما نگاه خیره‌ای هستم به جهانی که حتی مطمئن نیستی می‌خواهم بخشی از آن را اشغال کنم یا خیر. جالب است که در عین بی‌رنگی، بی‌روحی، عشق میورزم. گمانم آخرین تاره مویی که مرا به جهان نزدیک کرده است را می‌توانم همین تعبیر کنم. مثل یک صفحه‌ی نامرئی تمام کارهایم را انجام می‌دهم. در جمع‌ها حضور پیدا می‌کنم. کارهای عقب افتاده را انجام می‌دهم. به فعالیت‌های احمقانه‌ای که حتی نمی‌دانم دلم با انجام دادنش شاد است یا خیر می‌پردازم. اما من تبدیل شده‌ام به بی‌رنگ‌ترین فرد این اطراف. شاد می‌شوم و هیچ‌چیز زیر پوستم رخنه نمی‌کند. غمگین می‌شوم و تنها خنجر بغض را احساس می‌کنم. از دور که مرا ببینید هیچ مشکلی در من دیده نمی‌شود و از نزدیک که مرا ببینید هیچ‌چیز نیستم. در تمام این زندگی که هرروز می‌جنگم تا طیف کمتری از رنگ‌ها‌ی درونی‌ام را ببازم، زندگی هرگز ملایمتی ندارد. هیچ‌وقت نداشته است. تف بر گور پدرش باشد که هیچ‌وقت بر هیچ‌کس آسان نگرفته.
« گفت آسان گیر بر خود کارها کز رویِ طبع
سخت می‌گردد جهان بر مردمانِ سخت‌کوش»
مهمل است. هیچ‌ شخصی را پیدا نخواهید کرد که از من در تمام زندگی‌ش پررنگ‌تر باشد. با آسمان شاد می‌شود؟ چه ایده‌ی احمقانه‌ای. او را می‌بیند و شاد می‌شود؟ بر من آسان گیرید که این تنها لذت باقی مانده‌ی من در زندگی است. هرچند که برای همین یک لذت هم جانم درامده. روزهایی زیادی تاوانش را می‌داده و می‌دهم. گمانم هیچ‌چیز در جهان بی تاوان نیست. گلایه‌ای هم نیست. فقط گاهی نقاب ان دختر شاد و خوشحالی که هرروز پوست بدن خودم را خراش می‌دهم تا بر چهره‌ام جای گیرد، بد درد می‌گیرد. رنگ باختن هم لابد بخشی از زندگی‌ست. خیلی چیزها را باختیم، رنگ نیز علاوه بر آن‌ها. برای پایان این پیام باید بگویم که زندگی انقدر برایم بی‌اهمیت نشده تا پاهایم را از پتو خارج کنم تا جن‌ها آن را بخورند. اما انقدر بی‌اهمیت شده است که حوصله‌ام نکشد این پیام را دوباره چک کنم تا مبادا اشتباه لفظی یا تایپیی داشته باشد. اگر خواندید و دید بر من ببخشید.

باهات قهر نیستم ولی دیگه باهات آشتی هم نیستم.

یک روزی خودمو از خودم می‌گیرم و پرتش می‌کنم تو دریا.

انقدر شکستم، وقتی راه میرم صدا خش‌خش میاد.
فکر کنم تیکه‌های وجودم بهم برخورد می‌کنن.

- از زل زدن به این اشغال حالم بهم می‌خوره
*رو به رو آینه

تکه‌ای از وجودم را شکسته‌ و با همان تیزی رگم را زدم.

تمنای باطل برای رقص جسدی که مدت‌ها پیش توسط کلاغ‌ها نیست گردیده.