به دنیا اومدن و بزرگ شدن در یک خانواده مذهبی، بزرگ‌ترین ظلمیه که در حق هرکسی می‌تونه اتفاق بیوفته.

کاش می‌شد برای مدتِ کوتاهی بغل رزرو کنم.

دلم اون حس و حالِ اوایل دانشجویی رو می‌خواد. اون رفیق‌بازی و حس خوبِ توی اکیپ بودن برای بارِ اول. حسِ خوبِ اوایل رابطه داشتن. حسی که داری، وقتی دوستِ صمیمیت کنارته. اون حالِ آرامش‌بخشی که به خو‌دت می‌گی به جهنم، هرچی که بشه اون کنارمه. اون بی‌خیالی و شرایطی که انگار همه چی درسته و هیچ مشکلی نیست. اون حس سکون و آرامش بعد از طوفان. آخه یه دفعه زیادی همه چی جدی شد. پیچیده شد. سخت شد. منم که دارم تمرین می‌کنم با همه چی کنار بیام و غر نزنم. هیچ کاریش هم نمی‌شه کرد.

‏بدم میاد به یکی با ذوق عکس میدم ازم یه کلمه ای تعریف کنه،عنتر خودم میدونم خوشگلم،دو خط قربون صدقم برو فدام شو.
بی ذوق سگ.???

از دیشب این مگسِ پدرسگ نمی‌دونم از کدوم گوری اومد تو خونه. نه می‌میره نه بیرون می‌ره. دهن منو سرویس کرده.

یجا خوندم ،
دخترا کسیو که دوسش دارن رو حرص میدن و پسراهم کسیو که دوسش دارن رو میخندونن، و واقعا قشنگ و حقه.✨

وقتی بعد‌ از چند ساعت آنلاین می‌شم و با هیچ‌ پیامی مواجه نمی‌شم غمگین می‌شم.

‏ببخشید کم پیدام، از لحاظ روانی آمادگی یه ناامیدی دیگه رو ندارم.

یه پناهنده ی ترسیده ی تنهام اما، پشتِ مرز تن تو تا به ابد می مونم. منو از این غم جاودانه آزاد کن.

تو زندگی بقیه من یه تراپیستم
تو زندگی خودم یه تروما زده ی بدبخت افسرده