گاهی همین حرف‌های نگفته‌اند که رابطه را تمام میکنند، همین جواب ندادن‌های ساده، همین ندیدن‌های ساده، و همین خبر نگرفتن‌های گاه و بی گاه، همین امروز و فردا کردن‌های انباشته شده، آخر روزی برمیگردیم و میبینیم آنقدر دور شده‌ایم که دیگر حتی در خاطراتمان هم با هم آشنا نیستیم، همین غریبه‌ شدن‌های ساده روزی کار رابطه را تمام میکند.

زندگی لعنتیت رو دوست داشته باش. از همه‌چی عکس بگیر.
به آدما بگو که دوسشون داری.
با غریبه‌هایی که تصادفی سرراهت قرار می‌گیرن حرف بزن.
کارایی که ازشون می‌ترسی رو انجام بده.
گور بابای همه‌چی، چون خیلیامون می‌میریم و هیچکس حتی کوچیکترین کاری که انجام دادیم هم یادش نمیمونه.
زندگیتو تو مشتت بگیر و به بهترین داستان دنیا تبدیلش کن.
اون لعنتیو حرومش نکن.

برنامه چیه؟‌ اینکه فرار کنم، از همه چیز، از خودم،از تو، از دلتنگی برای تو، از فکر کردن به تو، از حسی که به تو دارم، از هر آهنگی که منو یاد تو بندازه، از هر خیابونی که منو میکشونه سمت تو، از تماشای وقت و بی وقت عکسات، از چک کردن پروفایلت هر باری که آنلاین میشم، من حتی از غم و سوگواری واسه عشقی که از دست دادم فرار میکنم.

ولی اعتماد به نفس تا یه حدیش جذابه بعدش دیگ خنده دار میشه.

آدم اصیل به کسی میگن که بعد دیدن ارزشی که بهش میدی از فردا یه آدم دیگه نشه.

‏یه دختر میتونه جوری دوست داشته باشه فکر کنی از وسط آسمون افتادی و یا یجوری ازت متنفر باشه که فکر کنی رذل‌ترین و تردشده‌ترین انسان باشی.